Sokaktaki Çocuk

2.BÖLÜM - BABAM

Annemin dolabında bulduğum mektubu açmaya başladım.
Bir yandan da heyecanıma engel olamıyorum. Çok farklı bir duyguya kapılmıştım. Sanki bu kağıt parçası bana bişey anlatmaya çalışıyor gibiydi. Okumaya başladığımda şunlar yazıyordu;
‘’  Zeynep
Seni ve burak ı öylece bıraktığım için ne kadar pişman olduğumu bilmeni istiyorum. Beni affetmeni istiyorum. Herşeye yeniden başlayabiliriz. Buralardan çekip gidebiliriz. Sen ben ve oğlumuz. 2 ay sonra sizi almaya geleceğim. O zaman yüz yüze konuşuruz. Seni seviyorum. Ben bu  hayatta sadece seni sevdim. Ama gitmem gerekiyordu. Beni öldüreceklerdi. Sizi tehlikeye sokamazdım. Ama şimdi herşeyi yoluna koyuyorum. Çok az kaldı. ‘’
                                              Murat
Mektubu okuyunca ağlamaya başladım. Babam aslında ölmemiş. İyi de annem neden bana yalan söyledi. Hemde yıllarca. Şimdi anlıyorum neden buraya taşındığımızı. Hala anlamıyorum. Neden annem babamı böyle bir sebepten dolayı istemediğini. Gitmek için sebebi olduğunu söylemesine rağmen. Bunu sana sorardım anne ama gidip babamı bulacağım. Ne sen ne de bir başkası beni durduramaz. Yıllarca babasız büyüdüm. Bütün çocukları okula babaları bıraktıklarında ben az da olsun mutluydum. Babam yukarıda hem benimle diye. Bana neden yalan söyledin annem. Şimdi eve geldiğinde beni de bulamayacaksın. İşte o zaman babamdan beni ayırmanın bedelini ödersin.
Bir yandan ağlayıp bir yandan da anneme bir not yazmaya başladım. Tabi hala düşünüyorum. Hala kafam karışık. Neden anne diye soruyorum kendi kendime.
Hazırlanıp yazdığım notu salondaki masanın üzerine bırakıp yanıma da babamın yıllar önce ki bir fotoğrafını aldım. Nasıl bulacağıma dair hiçbir fikrim bile yok. Nereye gideceğim nerden bulacağım. Kime soracağım. Kim bana yardım edebilirdi. Sokaklarda kim iyi kim kötü bilemiyorum ki. Benim yaşımdaki çocuklar şimdi evlerinde ödevlerini yapıyordur şuan. Ben ise babamı bulmak için kendimi sokaklara attım.
Hiç bilmediğim sokaklara girdim. Hiç bilmediğim insanların olduğu yerler.
Evden çıkalı uzun süre olmuştu. Hava kararmaya başladı. Evimden bayağı uzaklaştım. Hatta öyle yerlere geldim ki her yer yıkık dökük. Karnım da çok acıkmıştı. Allahtan annemin bugün verdiği harçlığım vardı. Kendime bir tane simit aldım. Bir tane parka oturdum. Bir yandan karnımı doyurup bir yandan da ağlıyorum hala. Önceden sadece baba diye ağlardım şimdi ise hem baba hemde anne diye ağlıyorum. Anneme kızgın olmama rağmen onu çok özledim. Kayboldum eve bile gidemiyorum ki şimdi.
Ben karnımı doyururken iki tane adam geçiyordu.
Beni o halde gördüler. Yanıma gelip ‘’ napıyosun burda çocuk ‘’ dedi biri.
Napıcamı bilemedim ki. Konuşamıyordum bile boğazım düğüm oldu. Ağzımdan tek kelime çıkmıyor. ‘’ napıyosun dedik cevap versene çocuk. Adın ne senin ne işin var bu saatte burada.’’  Ağzım titreyerek ‘’ kayboldum abi. Babamı aramak için çıkmıştım evden şimdi evimi kaybettim. Nerde olduğumu bile bilmiyorum’’ dedim.
Adamlardan biri ‘’tamam evlat. Bak iyi ki bize rastladın seni evine götürelim’’ diyince çok sevindim. ‘’ gerçekten mi abi götürür müsünüz gerçekten’’ dedim. Öyle bir sevinç kapladı ki içimi. Annemi çok özlemiştim her ne kadar kızgın olsamda. Hem anneme gidip merak ettiğim soruları sormam gerek. Belki annem babamın yerini bile biliyordur. Adamlar elimden tutup arabaya bindirdiler. Onlara bizim evin adresini söyledim. Bayağı da uzaktı sanırım uykum gelmeye başladı yolda sonra da dalmışım…
--------- 2.BÖLÜM SONU-------
‘’ ACABA ADAMLAR GERÇEKTEN İYİ Mİ? "