Twice Mine

Chapter 29

Naaalimpungatan ako nang may marinig na nagriring na cellphone but realizing that it's not my ring tone, nagising nang tuluyan ang diwa ko at nang dumilat ay nakita na wala ako sa sarili kong kwarto. Doon ko naalala na kasama ko nga pala si Laurent. Nang bumaling ako sa kabilang side ng kama ay nakita kong wala siya dito. I must have passed out while making love to him. Hindi ko na natatandaan kung ilang beses namin ulit-ulit ginawa iyon pero parang hindi siya napapagod man lang. Mula sa glass window ng hotel room ay nakita kong madilim pa ang kalangitan. Siguro ay saglit pa lamang akong napaidlip.

"Yes, I understand. See you in a bit. Bye." I saw Laurent talking through his phone. Nakangiti pa siya na parang kaharap niya lang ang kung sino mang kausap. Medyo masakit yun para sa akin, dahil simula nung nakita ko siya a couple of hours ago, hindi ko man lang nasilayan yung ngiti niya.

"B-baby.." Pukaw ko sa atensyon niya. Gone was the smile on his face seconds ago. Tinapunan niya ako ng matalim na tingin. "Leave." He ordered.

"W-what?"

"I said leave. Now."

Umupo ako sa kama habang tinatakpan ng comforter ang katawan ko."Ano bang nangyayari sayo? Simula kanina hindi pa kita nakakausap ng maayos. Ni hindi mo ako kinamusta, kahit nginitian hindi man lang rin. Just tell me what's going on, for God's sake!" Di ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko dahil hindi ko talaga maintindihan ang nangyayari sa kanya. Weeks ago ay kausap ko pa lang ang isang masayahin at malambing na Laurent but the one standing in front of me right now is like a whole new person.

"Just fucking leave!" He suddenly flew off the handle. Dumagundong ang sigaw niyang iyon sa apat na sulok ng kwarto.

"Ano, ganun ganun na lang yon sayo?" Hindi ko mapigilan ang hinanakit sa boses ko.

He chuckled but his face looked really angry. He reached for somewhat a wallet on the table and took few pieces of bills. Lumapit siya sa akin at tumayo sa harapan ko.

"Oo nga pala, ikaw nga pala yung klase ng babaeng hindi gagawin yon ng walang bayad. Is that what you've been doing all this time? Spending your life whoring maliban sa customer service sa eroplano? O ibang service rin ang binibigay mo sa mga pasahero niyo?!" Hinagis niya sa mukha ko ang mga lilibuhing pera na galing sa wallet niya. "I hope that would suffice. It was a great night. You may now leave."

"W-what do you mean? Anong ginagawa mo? Ano bang pinagsasabi mo?"

"Putang ina mo, Kristin! Stop playing innocent! Kung kulang pa iyan sa iyo, heto magpakasasa ka sa perang putang ina mo!" Pati wallet niya ay ibinato niya sa mukha ko. "I wish I had known earlier. I don't want to see your face ever again, woman. You deserve nothing in this world."

Natutop ko ang bibig ko kasabay ng pagdagsa ng mas marami pang luha. Nahaplos ko din ang gilid ng mata ko na tinamaan nung matalim na sulok ng wallet niya. "I don't understand what you are saying." I could see nothing but anger in his face at hindi ko maiwasang hindi umiyak lalo dahil sa mga pinagsasasabi niya.

"Umalis ka na. Sienna is on her way here. Ito na rin ang huling beses na magkikita tayong dalawa. I loathe you, Kristin. You are nothing but a deceitful and dirty woman. Nakuha ko na ang kailangan ko sayo and I believe nakuha mo narin ang kailangan mo sa akin. Now, leave, before Sienna comes. And just a reminder, kung meron ka pang katiting na respeto sa akin at sa sarili mo, please have the decency to not ever try to talk to me again, wag mo na akong kulitin, wag mo narin kulitin ang pamilya ko kung ayaw mong malaman nila kung anong klaseng babae ka. Magkanya-kanya na tayo. I can't be with someone like you."

"'Lahat ng meron tayo.. wala na ba yun sayo? Mahal mo ako diba?" Tanong ko habang nagpupunas ng luhat para maligo. I could not figure out kung ano ang ipinagkakaganun ni Laurent pero masyado talagang mabibigat yung mga salitang binitawan niya na para bang isa akong bagay na nakakadiri.