Karanlıkta ki umudum...

BÖLÜM 6

Söylediğim gerçekler zehir gibi vücuduma yayıldı . Gerçekleri unutmaya çalıştıkça , tam tersi oluyor . Gerçekler beni daha çok karanlığıma çekiyor .

Ailem öldüğünde karanlığıma sığındım , karanlığım beni içine çekti . Karanlığımdan kopmaya çalıştım , ama karanlığım beni bırakmadı .

Şuan zehir tüm vücuduma yayıldı , ayakta durucak dermanım kalmadı .

Dizlerimin üstüne çöktüm ve hıçkırarak ağlmaya başladım . Artık yoruldum , keşke şuan abim olacak uzay gelip hafızamı kaybettirse , herşeyi unutsam ....

Benim karanlığımdan başka kimsem yok , bir tek o bırakmıyor beni . Zaten ondan kurtulmaya çalışsam daha çok sıkıp sarmalıyor beni , kaçıcak yer bırakmıyor .

Hıçkırıklarım beni boğmaya başladı . Buğra hemen yanıma diz çöküp oturdu . Buğra yüzüme avuçlayıp kendisine bakmamı sağladı . Buğra derin bir nefes alıp konuşmaya başladı " sakin ol güzelim ! " dedi . Sesi bir an huzur verici geldi .

Buğra bana acıyor gibi bakmaya başladı . Neden bana acıyor ? Acınacak durumda mıyım ben ?

Buğra'nın ellerini itip " bana acıma !! Sakınnnnn!!!" Diye bağırdım . Buğra şok olmuş bir şekilde bana bakmaya başladı . Sanırım söylediklerim karşısında şok oldu .

Buğra omuzlarımda tutup " sana acımıyorum ki . Sadece üzülüyorum , bunları yaşamanı istemezdim " dedi .

Buğraya sinirle bakıp " Ama yaşadım . Herkes gülerken , ben ağladım . Herkes gezerken , ben evde dayak yiyordum . Ben her zaman hayatın acı yanlarını tattım . Hiçbir zaman mutlu olmadım , hiç arkadaşım bile olmadı . Ben hep yalnızım , kimsem yok " diye bağırıp tekrar ağlamaya başladım .

Buğra bir an bana sarıldı " şşşştt. Ağlama güzelim , sen ağladıkça canım yanıyor " dedi . Ben şaşkın bir şekilde Buğranın söylediklerini sindirmeye çalışıyordum .

Sırf beni sakinleştirmek için ' canım yanıyor ' demiştir . Yoksa Buğra hayatta böyle birşey söylemez . Resmen 2 günde Buğrayı çok iyi tanıdım .

Buğra alnını alnıma dayadı . Ve konuşmaya başladı " sen yalnız değilsin Melissa . Yalnız kalmana izin vermiycem , üzülmene de izin vermiycem " dedi .

Buğra'nın söyledikleri kafamı karıştırmaya başladı . Kaşlarımı çatıp " beni hiçkimse anlayamaz , karanlığımdan kimse kurtaramaz , yalnızlığa mahkumum ben " diye gürledim .

Ardından ayağa kalktım ve kapıya yöneldim . Kapıyı açmaya çalıştım ama kilitliydi . Buğraya sinirle bakıp " aç şunu " dedim .

Buğra ayağa kalktı ve bana doğru ilerlemeye başladı . Tam karşımda durup " O KARANLIKTAN SENİ ÇIKARICAM " dedi ve yanımdan geçip kapıyı açtı .

Buğra ne demek istedi ki şimdi . Off şuan onu düşünemem . Hemen arkamı döndüm ve kapıdan çıkarken buğraya baktım , yine bana farklı bakıyordu . Buğraya bakmayı kesip yanından uzaklaştım .

Okuldan çıkıp eve doğru yürümeye başladım . Buğranın en son söylediği cümle kulağımda çınlıyordu "O KARANLIKTAN SENİ ÇIKARICAM "

Ne kadar hızlı yürüdüysem artık eve hemen ulaştım . Anahtarı çantamdan çıkarıp kapıyı açtım . Hemen odama çıkmaya başladım .

Odama girip çantamı fırlattım ve hemen banyoya gittim . Soğuk bir duş almak iyi gelicektir bana .

Üzerimdekileri çıkarıp , küveti soğuk su ile doldurdum . Bedenimin soğuk suyu tatmasına izin verdim .