The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 18❤️

-POV Rosie-
Nog steeds lig ik vastgebonden aan het bed en inmiddels heeft Thomas de blinddoek ook van mijn hoofd afgehaald. Ik zucht en laat mijn gedachtes doen. Ik wil hier niet zijn, nooit gewild en zou ik ook nooit willen. Dit is nog erger dan een kater hebben die maar niet overgaat.

Ik hoor weer die bekende klik wat betekend dat de deur van het slot wordt gehaald. "Marcus gaat je even verzorgen" zegt Thomas en sluit de deur weer. Daarna loopt een jongen zelfverzekerd naar me toe op bed.

"Thomas had gelijk over je. Je bent hot" zegt die ene Marcus. "Ik zou het erg op prijs stellen dat je die kogel uit m'n lijf haalt, dankjewel" zeg ik en bijt stevig m'n kiezen op elkaar. Hij plaats zich naast me op het bed en pakt de verbanddoos uit. Hij begint met een kleine pincet, verband en wat doekjes. "Ik ga de kogel er uit halen" zegt Marcus en begint zich te focussen op mijn been. Zijn tong steekt een klein beetje uit zijn mond als hij de doekjes voorzichtig over mijn been langs dept. Ik druk mijn lippen stevig op elkaar en probeer niet om een kreun van pijn te onderdrukken maar het gaat fout. Ik kerm het uit van de pijn. "Ik ben niet zoals hun, even dat je het weet" zegt Marcus. Ik kijk hem verbaasd aan. "Hoe bedoel je" vraag ik hem nieuwsgierig op een zachte toon. "Mijn broer wilt dat ik voor hem werk, hij handelt in meiden en wilt mij om hem te helpen maar verder dan dit ga ik niet" zegt hij. "Wie is je broer" "Die gestoorde ex van je" zegt hij spottend met een lach. "Ik zou dit nooit een meisje aandoen. Vrouwen verdienen het om met respect behandelt te worden" zegt hij verontwaardig en gaat voorzichtig met de pincet richting mijn been. "Dit kan pijn doen" zegt hij en nog geen seconde later voel het koude pincetje in mijn been gaan. Ik schreeuw van de pijn en buig met m'n hoofd naar achteren. "De meeste pijn is nu wel weer weg na een week" zegt hij. "Had je me geen verdoving kunnen geven ofzo" "Ik ga nu verder met je sneeën" zegt hij, negerend mijn vraag. Hij veegt met een ander doekje langs de snee in mijn nek en pakt dan een pleister. "Deze snee hoeft niet gehecht te worden maar die in je dijbeen is te diep om normaal te kunnen genezen" legt hij me uit en ik knik. "Ben je al bezig met je studie" vraagt Marcus. "Was, totdat ik werd gekidnapped" zeg ik verontwaardigt. "Ik mag jou wel" zegt Marcus en lacht. "Waarom, ik word beschouwt als een hoer" zeg ik. "Ik beschouw je als een sterke vrouw. Je weet wat je plek is. En daarbij lijk je op mijn vriendin" zegt hij en lacht heel even bij de gedachte van haar. "Deze keer zal ik wel een verdoving gebruiken" zegt hij en plaatst de naald bij mijn dijbeen. De scherpe punt steekt in mijn been en gaat er daarna weer uit. Ook de andere kant herhaalt zich en al gauw is Marcus mijn snee aan het hechten.

"Wat zal Thomas doen als je hiermee zal stoppen" "Me vermoorden. Hij heeft er genoeg ervaring mee, zelfs onze neef heeft hij vermoordt omdat hij niet meewerkte met zijn plan" zegt Marcus en kijkt me triest aan. "Ik zal naar hem luisteren, ander eindig je net zoals mijn neef" zegt hij en drukt nog een pleister over de hechting. Ik knik weer en hij plaatst zijn hand op mijn been. Ik slik de pijn weg en hij veegt een traan af van mijn wang. "Stay strong. En, ik hoop dat je vaker gewond raakt. Dat is de enige reden waarom ik in kamers mag komen" zegt hij met een knipoog. "Ik zal je dan nog wel vaak zien" zeg ik en lach nog een laatste keer voordat hij weer de kamer verlaat.

Ik sluit mijn ogen en proef de stilte om me heen. Maar het is een bittere smaak, ik hoor de schoten van een geweer en de sirenes van politieauto's razen over de oude, kalme straten. Alles hier brengt me in paniek, alsof ik hier ga sterven in een dag. Überhaupt, is er al een dag voorbij. Er is geen raam of ook maar iets waardoor er licht naar binnen kan schijnen. Ik voel me langzaam wegzakken maar hoor de deur opengaan.

"Mijn schatje" zegt Thomas breed grijzend. "Wat wil je nou weer" vraag ik hem boos. "Ik wil jou, altijd" zegt hij en plaatst zijn rechterhand op mijn wang. "Je zult me nooit krijgen" zeg ik. "Ik heb je al" zegt hij en zijn duim glijdt over mijn huid. "Liefje, zie je niet dat ik je al heb? Ik zou maar eens een keer een oogtest proberen schatje. Daarbij ik zou je al willen nemen maar Marcus zegt dat je rust nodig hebt, ben ik weer lief voor je vandaag he schatje" zegt hij en zijn hand dwaalt af naar mijn borsten. Als ik niet vastgebonden zat was hij in de hel beland. Ik huiver bij zijn aanraking en pure afschuw raast door mijn lijf. "Je ziet er moe uit dus ik kruip bij je in bed" zegt hij en helt de dekens op om naast me te liggen. "Kun je me losmaken" vraag ik hem zachtjes, ik ben bang voor zijn antwoord. "Ik doe je al een gunst om je met rust te laten vandaag, ga je straks ook vragen of je koekjes en warme melk mag hebben" zegt hij en laat zijn handen over mijn zij glippen. Een traan ontglipt mijn oog en ik draai me met mijn rug naar Thomas toe. Ik sluit mijn ogen en voel hoe Thomas nog net mijn polsen van het metalen stukje van het bed weghaalt. Ik plaats mijn armen naast mijn lichaam en Thomas drukt me tegen hem aan. "Ik laat je nooit meer gaan schatje" fluisterde hij nog voordat ik wegdommel en in een flinke nachtmerrie beland.

-------------------------------------------------------
Haj🙋🏼
Oke, even dat jullie het weten. Het is uit tussen mij en Sven en ik ben echt totaal niet verdrietig ofzo maar ik wou gewoon dat jullie het weten. Het bleek uiteindelijk dat het niets meer was dan vriendschap en zijn we nu weer gewoon vrienden #friendzone 😂

Maar ik ben gewoon de blije ik dus hier is jullie hoofdstukje❤️

Goodnight allemaal💭❤️

1077 woorden xx❤️