The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 23❤️

-POV Rosie-
Weer een dag voorbij, een dag vol pijn, verwondingen en angst. Gisteren was het de eerste keer weer sinds tijden. Ik kon hem niet laten stoppen, zijn aanrakingen waren haast moordend. Alleen bij de gedachtes aan gisteren lopen de rillingen al over mijn rug.

Ik denk dat het al een uur of drie 's nachts is maar ik kan niet slapen, daarbij wil ik het ook niet. Ik ben bang, nee gebroken en mijn hele lichaam schreeuwt angst uit. Ik zou het woord 'angsthaas' zelfs op mijn voorhoofd kunnen tatoeëren.

Ik wil hier zo graag weg. Ik wil niet nog een keer verkracht worden zoals gisteren. Of onder schot genomen worden zoals bijna elke dag. Ik wil dit leven niet lijden, dood zijn is zelfs nog beter dan één nacht hier zijn.

Het leven hier is gewoon een hel! Je word amper gevoerd, schoongemaakt of behandelt. Marcus is wel vaak gekomen, maar voor sneeën laten ze hem niet meer komen en daarvan heb ik een hele boel.

Mijn ogen sluiten zich vermoeiend. Even rust, in de nacht is het de enigste keer dat ik tijd voor mezelf heb. Niet om een spel te spelen, om na te denken. Ik lig dan rusteloos in bed, afwachtend totdat Thomas die deur naar binnen ramt en klaar te staan om me te verkrachten.

Afgelopen week hebben ze al een nieuwe deur moeten plaatsen omdat ik niet deed wat Thomas van me vroeg, het gevolg was dus toen ook weer een klap op mijn wang maar daarbij sloeg hij een gat in de deur.

Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik kijk naar de lege plek naast me. Normaal zou Thomas daar liggen, gelukkig niet.

Ik kruip nog dichter onder de dekens als er een vlaag van koudheid over mijn lijf raast. Ik kalmeer me en adem rustig in en uit. Het is ook gewoon midwinter dus het is behoorlijk logisch dat het koud is.

Mijn gedachten dwalen af naar thuis. Familie, vrienden, Luke. Mijn bloedverwanten. Ze hebben me gesteund door dik en dun. Nu zijn ze er niet eens en ik kan er niets aan doen. Ik zou proberen te kunnen ontsnappen, maar hoogstwaarschijnlijk gaat dat mislukken.

Alweer gaat er een koude rilling over mijn lichaam heen waardoor ik de dekens nog hoger trek. Mijn hele lichaam rilt en ik verstijf zowat van de kou. Ik zou net Anna kunnen zijn van Frozen. Een ijssculptuur dat in zijn schulp zit. Ik wacht op een moment om weer los te breken, om vrij te zijn van het koude en kille dat me vasthoudt. Het ijs dat me omhult als tralies van de gevangeniscel.

Ik gaap en sla mijn hand voor mijn mond. Mijn ogen willen dichtvallen maar ik laat het niet toe. Met veel moeite probeer ik mijn ogen open te houden en heel soms vallen ze dicht maar vind ik dat snel de kracht om ze niet dicht te laten gaan.

Mijn lippen voelen droog aan, mijn haren zitten in de knoop, mijn maag rammelt van de honger en het lijkt alsof ik enorm aan het zweten ben. Ik voel me ook wel een beetje misselijk. Misschien dat ik koorts heb, of en klein griepje. Ik hoop het maar, dan komt Marcus weer hier en hem heb ik nu echt nodig.

Ik haal een hand door mijn haren die vol zitten met klitten en zucht langzaam maar zeker al mijn adem uit. Mijn energie is op, en vroeger met mijn jazz-dance was ik een raket waarvan haar benzine maar niet opraakte. Ik hou het gewoon niet vol, en ik zit hier al bijna drie weken. Mijn hoop raakt ook al snel op. Ik denk niet dat ze me zoeken, waarschijnlijk zijn ze beter af zonder mij. Dat ze nu thuis een feestje zitten te vieren omdat ik weg ben uit hun leven.

Ik kan het niet goed volhouden, daarbij zakken mijn ogen ook verder dicht en ben ik misselijk. Ik geef me over aan mijn zwakheid en sluit uiteindelijk mijn ogen. Hopend op een oneindige slaap.

•

"40,3 graden Celsius. Hoge koorts" zegt Marcus als hij de koortsmeter weghaalt. Ik val neer op bed en veeg een paar zweetdruppels weg die over mijn gezicht dwarrelen. "Je hebt geluk, je krijgt minimaal drie dagen rust als je ziek bent" zegt hij en stopt zijn spullen weer in het EHBO doosje. Ik knik en sluit mijn ogen. "Rust maar lekker uit. Ik breng je zo wat eten" zegt hij en loopt dan weg.

Ik heb hem verteld dat ik wou ontsnappen. Hij zei hetzelfde als mijn gedachtes, onmogelijk. Maar ik kan toch niet afwachten totdat ik weggehaald word uit deze hel.

"Ik heb wat extra's meegenomen voor je" zegt hij en haalt een pizza punt achter zijn rug vandaan en een bordje met aardappels en spruitjes met kip.

"Iets te veel gekocht" legt hij uit. "Hoe heb je dit meegesmokkeld" "Makkelijk.. gewoon in m'n EHBO doos stoppen" zegt hij. Hij geeft me het bord en de pizza en ik begin er zorgvuldig aan. Ik vreet de overheerlijke pizza punt binnen en begin dan aan mijn bord met vlees, aardappelen en groenten.

"Rust maar goed uit, je ziet me vanzelf wel weer langskomen. Daarbij, ik moet je elke ochtend, middag en avond checken als iemand ziek is dus... ik zie je over vijf uur" zegt hij als hij naar z'n horloge kijkt. Ik lach nog naar hem en hij vertrekt dan uit de kamer.

Met een diepe zucht val ik op mijn zij en sluit mijn ogen. Ik kan beter gaan uitzieken. Ik ontspan mij en zet alle gedachtes van me af die door mijn hoofd razen.

------------------------------------------------------
Hey🙋🏼
Oke, kom maar met jullie haat berichten want ik heb echt lang niet meer ge-update😭 sorry maar ik had weinig tijd❤️

Ik had een drukke week met veel so's en proefwerken. En zaterdags heb ik geleerd en huiswerk gemaakt want ik had zondag in de middag en wedstrijd en daarna kerstmarkt in ons dorp. Morgen ben ik vrij maar ik ga dan lekker uitrusten, I have got Netflix😏🤗😍
Teen wolf seizoen drie en donderdag en vrijdag heb ik ook nog n so en een inhaalproefwerk dus lekker druk😴😵

Ik hoop dat jullie me vergeven want ik heb echt lang niet ge-update maar ik ga nu weg🙋🏼 heb een ouderavond op school❤️🤗

Goodbye girls👯👑

1063 woorden xx❤️