Her insanın hayatı elbette kendine zor. İnsanlar birbirini dinledikçe "evet ya çok zor" diyip geçerler. Anlamazlar, anladıklarını zannederler. Bende öyleydim, yirmi yaşımda kanser olana dek.
Her evremi umursamadan yaşamış bir kadın olarak, hastalığa yakalandıktan sonra gerçekten de insanların hayatlarının zor olduğunu anladım. Para, aile, aşk ilişkileri, seks hayatları... Bunların hepsini hastalandıktan sonra anlamam belki hala bencil olduğumun bir göstergesidir, umursamıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi güzel zanneden bir kadın(d)ım. Genellikle kafama koyduğum adamları kendime hedef belirler ve elde etmek için uğraşırdım. Uğraşırdım kısmı ironik olabilir çünkü bir erkeği avucuma alma sürem ortalama on dakikaydı. Bu tarz konularda gerçekten de kendimle iddiaya girer ve ben kazanırdım. Bir keresinde bir adamla otururken;
-benden hoşlanıyor musun Ali?
-Bilemiyorum Vera çok erken değil mi bunlar için?
-On dakika sonra sana bu soruyu bir daha soracağım bebeğim
-böyle gülüşler saçmandan hoşlanmıyorum Vera, kötü görünüyor.
evet, çünkü ben kötü bir kadınım. Ben erkeklerle oynayan bir kadınım. Çoğu kadın kendini böyle zanneder ve egosunu tatmin eder. Ben çoğu kez bu hedeflerime ulaştığımda kendimden nefret ederdim. Çünkü erkekler gerçekten de sandığınız gibi tek gecelik ilişki yaşadıkları kadınlara duygusuz yaklaşmıyorlar, çoğu arkamdan ağladı ve her seferinde onlara üzüldüm. Anneleriymişim gibi başlarını göğsüme koydum ağlamaları dinince onlarla tekrar seviştim, üzerimi giyindim ve çıktım. Ta ki duygularımı keşfedene kadar. İşte bu benim ölümüm.
