The Last Slytherin

68. Avada Kedavra.

De zonsopgang, die achter hem door het raam te zien was - een gouden gloed, uitgesmeerd over de hemel - zou de laatste zonsopgang zijn die hij ooit te zien zou krijgen. Ik had hem gezegd niet te komen: ik had hem gezegd weg te blijven, en toch stond hij hier in het kantoor van Anderling.

Ik had het geweten. James Sirius Potter: de naam van een held, de afkomst van een held en het karakter van een held - maar hij zou de held niet zijn, deze keer niet. En dat maakte me bang, want ik zou degene zijn met zijn lot in handen. Ze verwachtten van mij dat ik het zou doen - net zoals bij Anderling. Ik zou zijn leven moeten nemen.

Maar dat kon ik niet.

'Juffrouw Parker - we verwachtten je al.' Zei Anderling, die achter haar bureau zat.

Ik was in de deuropening blijven staan en bleef nog een moment lang in James' gezicht staren voordat ik mijn blik van hem los scheurde. Een stem in mij schreeuwde dat ik me terug moest trekken nu het nog kon; nu beide personen nog in leven waren; nu ik nog geen levensveranderende keuzes had gemaakt. Maar het andere deel in mijn hoofd vocht hard om die stem te dempen. Het onderdrukte mijn emoties en hield mij afgeschermd van de wereld. Alles gebeurde, als een wervelwind - en ik zat er middenin, zonder invloed op de razende storm om mij heen te hebben. Ik moest het doen, het leek alleen te onwerkelijk: als in een film... iets dat gewoon niet in het echte leven gebeurde.

Toch zou het gebeuren.

En ik had een uur... nee, nu nog 57 minuten. De tijd drong.

'Dat kan ik zien.' Zei ik, maar mijn stem leek niet van mij te zijn. Het klonk onnatuurlijk - zenuwen trokken door mijn hele lichaam, en toch was mijn stem koud en vlak. Mijn emoties leken iets uit een ander bestaan te zijn. Ze kwamen niet bij mij aan, en dat was maar beter ook. Ik sloot de deur achter me.

'Het is goed dat je hier bent.' Zei Anderling. Er brak weliswaar iets van een opgeluchte glimlach door in haar blik. 'Je maakt de juiste keuze.'

Daar reageerde ik niet op. Ze had misschien gelijk: ik maakte de juiste keuze, maar dat was niet de keuze die zij in gedachten had... of niet helemaal. Alles zou zo onverwacht voor haar komen, en het zou voorbij zijn voor ze er erg in had. Houd je gevoel onder controle - mijn geweten sprak opdringerig, en dus dwong in het medelijden dat in mij oprees weer terug in de kille diepte vol niets.

Mijn ogen gleden naar James. Hij leek niet blij over het feit dat hij hier stond: helemaal niet. Hij bleef zijn ogen in mijn gezicht priemen alsof er iets aan mij was dat hem verontruste. Misschien kwam het door de waarschuwing die ik hem vannacht had gegeven. Ik hoopte maar dat Roos, Albus, Lily en Hugo ook over die waarschuwing wisten en er - integenstelling tot hij zelf -wel naar hadden geluisterd. Hun lot zou misschien niet zo erg aflopen als dat van James nu hij mijn waarschuwing had genegeerd, maar deze gebeurtenis zou zeker niet fijn voor hen worden.

'Ga zitten.' Zei Anderling, terwijl ze naar de stoelen voor haar bureau gebaarde.

Ik verroerde mezelf niet. 'Ik blijf liever staan.'

Haar ogen boorden zich ernstig in mijn gezicht. 'We hebben een lang gesprek voor ons liggen...'

'Dat weet ik.' Zei ik - al wist ik dat dat gesprek nu nog maar 56 minuten zou gaan duren. Ik vouwde mijn handen, die vreemd genoeg ijskoud en toch klam voelden, achter mijn rug, hopend mijn trillende vingers voor haar te kunnen verbergen. 'Maar ik red het wel.'

'Voel je je wel goed?' Vroeg ze.

James' ogen priemden zich strak in mijn gezicht. Ik zag hoe hij zijn vingers om de vensterbank waar hij met zijn rug tegenaan leunde klemde. Een spinnenweb waaide met de wind mee in de hoek van het raamkozijn - de zonsopgang was zo mooi, maar hij keek niet: hij keek niet omdat hij nu nog dacht dat er nog honderden zonsopgangen voor hem zouden komen.