The Last Slytherin

12. Quidditch.

De volgende dag bood James zijn excuses aan, ik vertelde hem dat het niet erg vond en dat ik het leuk vond. De weken daar op hebben we telkens plannen bedacht om Scorpius te kunnen betrappen. Hij vermoedde echter al dat er iemand op hem lette, dus Scorpius liet zich niet meer zien. We deden twee pogingen om Jenny te ondervragen, de tweede keer waren we er nog geen vijf seconden of ze begon al te huilen.

Halloween vierde ik met de Griffoendors, James wist me opnieuw de leerlingenkamer in te smokkelen. Ik leende de onzichtbaarheidsmantel om terug te sluipen naar de Zwadderich leerlingenkamer.

Ik was qua leerstof inmiddels al door het eerste jaar heen, ik was nu op de helft van leerjaar twee en ik had besloten er vaart achter te zetten.

Het werd buiten kouder en er verschenen nog steeds krantenberichten over Lucius Malfidus. Sinds zijn ontsnapping had niemand hem meer gezien, er gingen geruchten dat villa Malfidus meerdere malen doorzocht was, maar Lucius Malfidus was nergens te bekennen. Sommigen zeiden dat hij dood was, anderen zeiden dat hij leefde. Niemand wist het en Scorpius werd onderdrukt met vragen, zelfs de leraren hadden het lef om hem er over te vragen. James, Roos en Albus waren ook een geliefd doelwit, ze waren echter al zo gewend aan de vragen dat ze er goed mee om konden gaan. Niet dat ze iets wisten, ik had Roos meerdere malen gevraagd, maar ze had me streng duidelijk gemaakt dat ze echt niks wist. Het was wel logisch eigenlijk, de Potters en Wemels hadden weinig te maken meer met de dooddoeners. De angst voor Lucius Malfidus was al aardig tot rust gekomen, niemand vond het meer bijzonder als er opnieuw een krantenkop verscheen. Iedereen wantrouwde Scorpius nog wel, hij zat niet vaak meer bij vrienden en hield afstand. James, Albus en Sedeus genoten in volle teugen van zijn ellende, tot het op een dag ophield.

Ik probeerde zo normaal mogelijk te kijken toen ik de Grote Zaal binnen liep, maar vanbinnen was ik woedend. Het viel meteen op: Scorpius zat weer bij zijn vrienden en ik wist waarom.

Hij had iedereen verteld dat hij mij betrapte bij de wc van Jammerende Jenny! In werkelijkheid was het het omgekeerde. Ik wist dat hij het had gedaan om me af te schrikken, hij had heus wel door dat James en ik toevallig elke middag voor de wc stonden. Ik had niet door gehad dat hij dit had verzonnen tot vanmorgen, toen Melissa de bijnaam "Mekkerende Mia" bedacht. De helft van de Zwadderaars noemde me nu zo en ik kende ze geen eens!

Ik wist niet goed waar ik mijn woede moest laten, het liefst wurgde ik Malfidus ter plekke. Natuurlijk kon ik geen risico's nemen, dus ik zocht naar Roos. Ze zat bij Albus en Sedeus, James was nog niet wakker waarschijnlijk.

Terwijl ik hun kant op liep kreeg ik het akelige gevoel dat er ogen op me gericht waren, in de eerste instantie dacht ik dat het de Bloederige Baron was, maar die was nergens te bekennen. Het was Anderling, haar strenge ogen onderzochten me nieuwsgierig. Ik kreeg het gevoel dat ik op mijn hoede moest zijn, waarvoor wist ik niet. Het was alsof ik met iets stiekems bezig was, terwijl dat niet het geval was.

'Jeetje, je kijkt alsof je iemand kan vermoorden.' Zei Albus toen ik plaatsnam, ik had niet eens door gehad dat mijn gezicht zo stond.

Ik zuchtte. 'Kan ik ook.'

'Wie is de gelukkige?' Vroeg Sedeus.

'Heel Zwadderich.' Antwoordde ik vijandig. Normaal zou ik zeggen dat er niks aan de hand was, maar ik was het zo zat.

Sedeus leek onder de indruk. 'Als ik moet helpen, graag.' Ondanks mijn vreselijke humeur grijnsde ik toch.

'Hoezo?' Vroeg Roos.

Ik zuchtte en had eigenlijk niet veel zin om iets over Scorpius te vertellen, dus ik besloot iets anders te bedenken. 'Mijn kamergenoten maken me gek! Ze zijn zo vreselijk vervelend! Ik kan ze wel wurgen!'