ENKAZ

E- 1.BÖLÜM

3 SENE ÖNCE=

Dolu gözlü bir şekilde bakıyordu arabaya.Oysaki ailesiyle mutlu bir doğum günü geçiricekti.

Ancak şimdi sadece ailesinin acı çığlıklarını duyuyordu kız.Abisi son anda ittirmişti onu arabadan.Kız daha neler olduğunu bile anlayamamıştı.

Duyduğu siren sesiyle kendine geldi.Vücudunda batık cam parçaları olsa bile hissetmiyordu.

Acı çığlıkların arasından abisinin sesini duydu

-"Ne olursa olsun yaşamalısın kardeşim.Yaşamalısın ZEYNEP!"

Sonra zaten çığlık sesleri kesilmişti.Kalbi acıdı Zeynep'in.Ölmek istedi o an.Paramparça olup yok olmak.Ailesine sarılmak istedi.

Gözlerinin kapandığını hissetti Zeynep.Vücudu yorgundu.Kalbide yorgundu.Bir ihtimal 'ailemi görürüm' düşüncesiyle kendini karanlığa bıraktı...

ŞİMDİKİ ZAMAN=

ZEYNEP'İN AĞZINDAN;

Boş hissediyorum kendimi.Kalbimin olmadığını hissediyorum.Paramparça olduğumu hissediyorum.Beyaz sayfanın siyah mürekkebiydim.Tek ve kirli bir renk.Hayatı boyunca kötü haber veren bir renkti siyah.

@@@@@@@@@

Alarmın sesiyle uyandım.Boş gözlerle camdan dışarıya baktım.Tenime değen soğuk havayı takmadan ayağa kalktım ve takvimime gittim.

5 Eylül...

Doğum günümdü.Aynı zamanda da ailemin ölüm yıldönümüydü.Arabanın yanıp kül olduğu gündü.Acı çığlıklarının duyulduğu gündü.Benim bir ENKAZ parçası olduğum gündü bugün...

Düşüncelerimden kısa bir süre ayıran kapı sesiyle kendime geldim.Kuzenim Cenk bana kapıdan kırık bir gülüşle bakıyordu.Yanağımda hissettiğim ıslaklıkla ağladığımı anladım.

Kafamı eğip sırtımı duvara koydum ve duvardan kayarak yere oturdum.Etrafıma dolanan kollarla Cenk'in yanıma oturduğunu anladım.Odada hıçkırık sesi duyulunca daha fazla ağladığımı anladım.Kendimi tutamadım ve bağırarak ağlamaya başladım.

Aşşağıdan gelen seslerle teyzemin ve amcamın koştuğunu anladım.Odamın kapısı kırılırcasına açılınca direk oraya baktım.Amcam,teyzem ve bütün kuzenlerim kapıdaydı.Beni sevmeyen Alev bile bana acıyla bakıyordu.Yine kendimi tutamadım ve ağzımdan bir hıçkırık koptu.Sonra gerisi geldi.
Sürekli hıçkırıyor ve ağlıyordum.
Adeta krize girmiştim.

O anı.Hiç unutamam. Yanağımdaki acıyla gözyaşlarım ve hıçkırıklarım durmuştu.Yediğim tokatla kafam sola dönmüş saçlarım yüzümü kapatmıştı.Teyzem bana tokat atmıştı.Hemde ilk tokatımı atmıştı.O sırada teyzem konuştu

"Yeter artık!Herşeyini tek sen kaybetmiş bütün acıları tek sen çekmiş gibi davranıyorsun!Bu evde olmanın sebebi annene sana bakıcamı söylememdi.O yüzden sus artık!"dedi.

Sinirliydi.Üzgündü.Ama benim kadar değildi.Oturduğum yerden kalktım ve teyzemin karşısına geçtim.Sonra bende konuşmaya başladım

"Hayır teyze.Haklı değilsin.Sende kardeşini kaybettin ama sen benimle aynı hissi hissetmedin.O acı çığlıkları,yardım istemeleri ve abimin ölüyo olmasına rağmen benim yaşamamı istemesini sen duymadın.Hiçbirşey yapmadan sadece çıplıkları ve yardım isteklerini dinlemek acı vericiydi. O an ölmek istedim.Ama abim ölürken bile bana yaşa dedi.Annem ve babam,abim beni aşşağıya itmeden önce bana 'İyiki doğdun prensesim.Seni çok seviyoruz.' dediler.Ondan sonra ben bittim.Duyduğum son sesleri yanan arabanın içindeki acı çığlıklarıydı.Kendinizi acındırmayın.Burada ayrıntılarıyla ölen kişi var teyze."dedim ve yatağıma girip uzandım.