ENKAZ

E-2.BÖLÜM

ARAS'TAN;

Çalan alarmın sesine lanet ederek kalktım yatağımdan.Bugün yeni okuluma gidicektim.Ama heyecanlı değilim.Çünkü annem yanımda yok.Bomboşum.Kırık kalpliyim.

Annemi geçen sene kaybettim.İşten gelmişti ve yorgundu.Başının ağrıdığını bu yüzden ilaç içip dinleneceğini söyledi.O zamanlar anneme değil babama düşkündüm.Babamın aldığı silahı kullanarak antreman yapıyordum.Annem yukarı çıkalı 6 saat geçmişti.Annemin uykusu az olurdu.Bu yüzden endişelenip annemgilin odasına çıktım.Odaya girmem ile acı hissettim.Annem yerde sürünüyordu.Beni görünce odaya girmememi heryere zehir sıkıldığını söyledi.Benim iğrenç korkum yüzünden ölmüştü annem.Benim suçumdu.Ben ölmeliydim orada!

Kafamı sağa sola sallayıp düşüncelerimden ayrıldım.Hemen dolabımdan siyah kotumu ve siyah tişörtümü çıkartıp giydim.Ayakkabılarımı ayağıma geçirip arabayla okula gittim.

Müdür beni görünce yanıma sürtük olduğu her yönünden belli olan bir öğretmen çağırdı.Birlikte sınıfa gittik.Sınıfa girer girmez en arkadaki siyahlar içindeki kıza takıldım.Sağ kaşında bant vardı.

Hocanın bakışıyla "Adım Aras.18 yaşındayım.Annemi kaybettiğim için geldim"dedim.Biraz önce dikkat ettiğim kız gülümsedi. Sanki,sanki benim acımı anlıyormuş gibi.Hoca

"İzmir'e neden geldin Arascığım?"diye sorunca "Annemi kaybettiğim için"dedim.Hoca bu sefer

"Annen nasıl öldü?"diye sordu.O an annemin ölürkenki hali geldi.Gözlerim buğulanmıştı.Tam bir damla firar edicekken sınıfta yükselen sesle oraya baktım.Bu o kızdı.Dikkatimi çeken kızdı.Kız çok sinirli gözüküyordu.Kaşlarını çatarak

"Sakın!Sakın ağzınızı açmayın hocam.Başkasınıda benim gibi üzemiceksiniz.Başkaların hayatına karışmayın!"diye bağırdı.O an,kalbimde hızlanma hissettim.Gözleri meydan okurcasına hocaya bakıyordu.Hoca sinirle

"Zeynep'in yanına geç Aras."dedi ve derse başladı.Tek boş sıra o kızın yanında olduğu için oraya geçtim.Oturduğum gibi onu izlemeye başladım.Gözleri tahtaya bakıyordu.Ama gözlerinde hiçbir duygu yoktu.Gözleri kalbini gösteriyor gibi kırıktı Hayattan usanmış gibiydi.Düşüncelerimi ona belirtince burukça gülümseyip

"Kimse benim acımı anlayamaz.Bu arada.Ben Zeynep"diyip elini uzattı.Elini sıkıp "Aras"dedim.Zilin çalmasıyla burada okuyan kuzenim Bora'nın sınıfına gittim.Bora beni görünce

"Oo kuzen.Okulumuza hoşgeldin."deyip erkekçe selamlaştık.Gülümseyerek

"Hoşbuldum kuzen.Okulu beğendim."dedim ve gülmeye başladım.O sırada koridorda yankılanan çığlıklarla koşar adım oraya gittik.Sesler bizim sınıftan geliyordu.Bora ile kalabalığı yararak sınıfa girdik.Sınıfa girer girmez başımdan aşşağı kaynar sular döküldü.Bir çocuk Zeynep'i duvara ittirmiş boynunu sıkıyordu.Bedeni havada olan Zaynep bir süre debelendikten sonra bedenini bıraktı.O an ki korkuyla "Zeynep!"diye bağırdım.Çocuk Zeynep'i bırakır bırakmaz onun yanına koştum.Nefes almıyordu.Annemin nefes almadığı aklıma gelince yalvarmaya başladım.Olmuyordu.Vücudu oksijeni kabul etmiyordu!

Tam umudumu kaybetmişken Zeynep öksürük krizine girdi.Hiç durmadan öksürüyordu.Ne zaman geldiğini bilmediğim Bora ile Zeynep'i dikleştirdik.Gözlerini açmaya çabalarken yeniden bayıldı.Ancak bayılmadan önce 2 kelime söyledi

Şimdi değil...

****************

ZEYNEP'DEN DEVAM;

Bembeyaz bir yerdeydim.Etrafta hiçbirşey yoktu.Sadece ben vardım.Üzerimde yerlere kadar uzanan bir elbise vardı.Elbisenin bel tarafında tüyler vardı.