I love him, crazy isn't it?

Hoofdstuk 19

"Oké, deal. Start talking, jij mag namelijk eerst." besluit ik. Hij wilt protesteren en meteen beginnen mijn ogen een poging om weg te rollen van zijn gezeur.

"Brandon, dit is geen kwestie van steen, papier, schaar. Je kan praten of lopen." ik zucht geïrriteerd na die woorden, en hij zucht ook.

"Ik kwam Lucy tegen in een bar, toen ik al mijn geld op had gemaakt om mezelf dronken te voeren." ik luister aandachtig naar zijn verhaal.

"Ik had net te horen gekregen dat mijn vader een ziekte had gekregen, ik wist toen niet eens wat voor een ziekte. Ik wist wel dat de operatie enorm duur was, aangezien hij voor mij naar New York was verhuisd, en dus niet verzekerd was. Voor niks niet." hij kijkt me aan, en slikt dan op het moment dat hij van me weg kijkt.

"En toen zag ik haar zitten. Ik zat in tranen, en zij zat de barman te versieren. Kort daarna vestigde zij haar aandacht op mij, en de ochtend daar na kwam ik er achter hoe stinkend rijk ze wel niet was." ik frons. "De ochtend?" ik kijk hem vragend aan, en schud dan mijn hoofd hevig heen en weer. "Laat maar zitten." Brandon laat een ongemakkelijke kuch los.

"Ze vroeg mijn nummer en hield niet op met me te bellen de volgende dag. Ze wilde met me afspreken en ik stemde ermee in." hij krabt zijn nek kort en kijkt me een beetje wanhopig aan. "Moet dit?" ik knik, als teken dat er geen weg uit is voor hem.

"Een paar weken later vertelde ze me dat ze van me hield. Het was mijn bedoeling het daar te stoppen, om alles te beëindigen. En de volgende dag zag ik jou. Je kwam uit het niets opdagen en ik dacht werkelijk voor een paar seconden dat het mijn onderbewustzijn was die me duidelijk wilde maken dat ik het snel met Lucy moest eindigen."
Ik speel wat met mijn vingers, aangezien dit best lastig is. Ik wil hem zijn verhaal laten doen, maar op het zelfde moment wil ik hem bombarderen met duizenden vragen.

"En toen ik hoorde over jou en Keith, werd ik kwaad. Op mezelf. En ik wist dat ik dat niet kon zeggen, of überhaupt zijn. Maar toch was het zo. Uiteindelijk loog ik tegen je, dat ik verloofd was." ik vorm mijn lippen tot een strakke lijn en kijk hem weer aan.

"Je wilde me pijn doen." verbeter ik hem. Hij zucht. "Nee, ik wilde je jaloers maken. Ik wilde het spel winnen. Ik wilde dat mijn score hoger zou blijven." ik laat een gekrenkt lachje horen. "Bedankt voor de eerlijkheid, denk ik?" ik keer mijn hoofd van Brandon weg.

Ik hoor hem zuchten, voordat hij weer verder gaat met zijn verhaal.

"Twee dagen erna ben ik een ring gaan halen en heb ik me verloofd met Lucy. Alles ging prima, tot ze samen wilde wonen. We kregen ruzie en we zagen elkaar voor een week niet." ik kijk hem weer aan, al is het niet met een vrolijke blik.

"Mijn vader belde me vaak, om me updates te geven over zijn situatie. En ik wist wat ik moest doen. Ik moest wel, ik had geen keuze. Ik zou alles voor hem doen hoe verachtelijk het ook zou zijn."

"Dat heb ik gemerkt." snauw ik naar hem.

"En uiteindelijk had ik het goedgemaakt met Lucy. Ik vertelde haar over mijn vader, steeds weer tot dat ze de hint zou snappen." ik lach. "Dat moest vast lang geduurd hebben."

"Inderdaad. Het duurde inderdaad te lang. Drie weken. Mijn vader had een enorme schuld en ze stelde één van de operaties zelfs uit." ik heb meteen spijt van wat ik gezegd heb. Ik kijk Brandon niet meer aan, en laat hem verder praten.

"En toen begon Lucy over dat de bruiloft al gepland was, achter mijn rug om. Na dat was het alleen maar wachten op het moment. Alhoewel, op de momenten. De resultaten van mijn vader zijn gezondheid, en op de dag van de bruiloft." ik leg mijn hand onzeker op Brandon zijn hand. "Je hoeft het niet meer uit te leggen." ik wil het eerlijk gezegd ook niet meer weten. Al de ellende. Het geeft me een schuldgevoel. Hij wilde zijn vaders gezondheid redden, en ik maakte me druk om Lucy.

"Het leek beter te gaan. Maar ik ging er alsnog mee door, omdat de situatie onzeker was." hij negeert me totaal.
"Vanaf daar weet je wat er gebeurt is. Ik heb haar laten staan bij het altaar. Mijn exacte woorden waren," hij slikt en lacht nerveus, al is die lach niet echt bedoeld.

"Nee, sorry, excuseer me." hij lacht en ik zie de tranen bij hem opkomen. "Ik heb haar leven verpest. En een paar maanden later ook nog eens dat van mijn vader. En niet te vergeten dat van jou." ik leg mijn hand voorzichtig op zijn schouder. "Het spijt me voor alles wat ik heb gezegd,"

"Nee, je had gelijk. Het is walgelijk en verschrikkelijk. Maar ik heb het gedaan. Ik kan het niet terug draaien. Anders had ik het compleet anders gedaan." ik knik, als teken dat ik hem geloof.

Brandon veegt zijn tranen weg.

"Nu is het aan jou, denk ik." lacht hij door zijn waterige ogen heen.