I love him, crazy isn't it?

Hoofdstuk 33

"Keith," glimlach ik als ik hem zie. Hij komt aangelopen en blijft ongemakkelijk staan voor het tafeltje waar ik aan zit. "Kom hier, jij." lach ik terwijl ik hem in een knuffel trek. Hij blaast opgelucht zijn adem uit en knuffelt me terug.
"Dus, hoe gaat het?" vraag ik hem terwijl ik aan een tafeltje ga zitten. Keith neemt plaats tegenover me en knikt langzaam. "Goed, enorm goed eigenlijk." ik trek een blij gezicht. "Dat is geweldig!" ik glimlach naar hem, en beiden weten we niet precies wat we moeten zeggen. Het is niet ongemakkelijk, maar het kan maar zo lang duren voordat het gesprek komt. Van mij hoeft dat niet persé, maar ik ben ook bekend om mijn manier van problemen ontwijken.

"En hoe is het met jou?" vraagt hij voorzichtig. Ik glimlach klein. "Goed, ik denk erover om weer naar Nederland te verhuizen. Of een ander land, ik heb geen idee eigenlijk. Dat bedacht ik net uit het niets, maar het klinkt wel leuk, toch?" ik weet niet of hij het doorheeft, maar ik ben een klein beetje nerveus geworden.

Ik heb ook net pas het idee gekregen om te verhuizen. Ik weet van mezelf dat ik nooit lang stil op één plek heb kunnen zitten, maar hoe langer ik er over na denk, denk ik eerder dat dit met Brandon te maken heeft.

"Dat is een geweldig idee, je familie zal het vast ook erg leuk vinden." hij glimlacht, en weer valt er een stilte. Deze keer is het helaas wel erg ongemakkelijk.

Ik zucht ongemakkelijk, en besluit toch om het gesprek aan te gaan.

"Dus, dit is erg ongemakkelijk." besluit ik te zeggen. Keith lacht, maar blijkt geen woorden over zijn lippen heen te krijgen als hij zijn mond opent om iets te zeggen.
"Ik denk dat we allebei dingen fout hebben gedaan, en ook al zijn jouw acties iets... erger, ik kan niet zeggen dat ik het je kwalijk neem." begin ik. De woorden komen er uit zonder dat ik er over na hoefde te denken, zoals altijd bij Keith. Diep van binnen wist ik hoe ik me voelde over de hele situatie, en nu ik bij hem was kon ik het eindelijk omzetten in woorden.

"Een verslaving is iets serieus, en zeker als het gaat om iets waardoor je niet meer jezelf kan zijn, zoals jouw alcohol verslaving. En ik had er voor je moeten zijn, in plaats van boos op je worden elke keer dat je dronk. En het hielp zeker niet dat ik met mijn hoofd bij Brandon zat, terwijl jij alles deed om er voor mij te zijn. Dit is geen excuus voor wat je gedaan hebt, en ook niet voor mijn miskraam, maar ik vind het op dit moment alleen maar belangrijk dat je de hulp hebt gekregen die je nodig hebt." ik ratel maar door en ook voel ik tranen opkomen. Ik vervloek mezelf voor al dit emotionele gedoe, maar er is niks dat ik er aan kan doen om de tranen nu nog te stoppen.

Ik pak Keith zijn handen vast en glimlach lichtjes naar hem. "Ik wil er voor je zijn, of je in ieder geval niet meer in de steek laten. Ik wil alles achter ons laten, zodat we niet meer naar de lelijkheid hoeven te kijken die er in het verleden heeft plaats gevonden." het blijft even stil, onder andere omdat er inmiddels ook over Keith zijn wangen tranen rollen, maar ik ben opgelucht.

De vergeving was evenveel voor hem als voor mij. Door hem te vergeven liet ik los van het boze deel van mezelf. Ik was boos en ik gaf Keith de schuld voor wat er gebeurt was, maar dat hielp me niet. Door alle woede kon ik niet vooruit komen, het was een blok aan mijn been. En nu hoop ik dat ik eindelijk vooruit zal kunnen gaan.

"Allison, weet je dit zeker? Ik verwacht niet van je dat je het in je hart vind om me te vergeven, en ik verwacht ook niet van je dat je er voor me bent. Dat je hier bent is al meer dan genoeg voor mij, ook al zou je hier schreeuwend staan. Er zijn vast wel een paar dingen die je tegen me wilt zeggen, en ik wil je die kans geven." Keith kijkt me onzeker aan. Hij wilt waarschijnlijk dat ik over de miskraam praat. Maar dat is het verleden, voor mij in ieder geval. Ook al doet het me pijn om er aan te denken dat ik nu een kind zou kunnen hebben, denk ik er liever zo min mogelijk over na. Dat is één van de "wat als" gevallen die ik liever ontwijk.

"Het verleden is het verleden, en ik wil graag vooruit." ik vouw mijn armen over elkaar, en glimlach naar hem.

Ik weet niet hoe het verder zal gaan vanaf hier. Ik weet niet of ik hier nu langs zal komen om over koetjes en kalfjes te praten, of dat ik met hem zal praten over zijn behandeling hier. Maar het maakt me niet heel veel uit, omdat ik hem wil helpen. En ik kan mezelf overduidelijk niet helpen, aangezien ik terug blijf rennen naar Brandon bij elke kans die ik krijg. Ik wil Keith helpen, maar ook mezelf. Als ik nu nog maar eens wist hoe.

_____________________________
Hi, ik weet dat ik elke keer voor 300 jaar verdwijn, maar dat komt omdat ik het schrijven vermoeiend vind worden. Eerst was het middelbare school boyfriend girlfriend drama, en dat vond ik leuk om te schrijven, maar nu is het volwassen en ik heb geen idee waar ik nu heen moet met dit verhaal.
Dus ideeën zijn altijd welkom, maar misschien neemt dit verhaal wel een hele andere route dan dat ik gedacht had. Ik heb oprecht geen idee wat er gaat gebeuren, so stay tuned I guess.