Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Hoe bedoel je, ik mag mijn rode jurk met stippen niet aan? Ik draag áltijd mijn stippenjurk als ik met je meega.' Ik had mijn armen om mijn romp gevouwen, alsof ik de rode stof nooit meer los zou laten. Waarom mocht ik hem niet aan? Het was toch alleen maar gezellig als de bediening ook vrolijke kleding aanhad? En al helemaal op een bruiloftsfeest.
'Waarom maak je er zo'n groot probleem van, Dee? Het zwarte jurkje zal je vast ook mooi staan en volgens de verkoopster kleedt het nog mooi af ook.'
Dat kon wel zijn, maar het was mijn jurkje niet.
'Je weet wat voor een hekel ik heb aan volledig in het zwart gekleed gaan, pap,' probeerde ik nog, maar ik wist dat het een verloren zaak was. Mijn vader wilde niet vaak iets, maar wanneer hij die strenge blik in zijn ogen had kon je er zeker van zijn dat hij zijn poot stijf ging houden.
'Deem, we moeten bij elkaar horen en herkenbaar zijn als groep. Ik kan de jongens onmogelijk dwingen om bolletjesoverhemden aan te trekken. Dat snap jij toch ook wel?' Mokkend wierp ik mijn blik op mijn blauwe vloerbedekking.
'Nou, dan zal je nog even geduld moeten hebben.'
'Je hebt tien minuten.' Pap duwde het jurkje in mijn hand. 'En je hoeft niet te proberen om eronderuit te komen doordat hij zogenaamd niet past. Ik heb je maat bij je moeder nagevraagd.'
Die tien minuten wist ik te rekken tot een kwartier. Mijn vader sloeg net de schuifdeur van zijn cateringbusje dicht en wierp een veelbetekenende blik op mij.
'We gaan,' zei hij compleet overbodig.
Ik smeet mijn neppe Chaneltas bij mijn voeten en trapte mijn zwarte enkellaarsjes uit, zodat mijn voeten een beetje frisse lucht kregen. Het was een gewoonte die mijn vader altijd met lede ogen aanzag, maar waar hij nooit iets van kon zeggen. Mijn moeder deed namelijk precies hetzelfde.
Het busje van mijn vader reed hotsend en klotsend over de landweggetjes net buiten de stad en maakte me ontzettend misselijk. Mijn vader zat met beide handen aan het stuur gekluisterd en had zijn ogen strak op de weg gericht. Wanneer het landschap eentonig werd, was het altijd grappig om mijn vader te bestuderen tijdens het autorijden.
We waren onderweg naar kasteel De Haar, een half uur buiten de stad. Als ik het zo inschatte, zou het toch minstens een vermogen kosten om hier te trouwen én er met de hele familie te blijven slapen. Toch was het er blijkbaar erg druk, anders werd mijn vader niet ingehuurd door het kasteel.
Hoewel ik er eigenlijk niet veel voor voelde om vandaag te werken, vond ik het ergens ook wel prettig om er even tussenuit te zijn. Er was me net iets te veel gebeurd van de week en door te werken kon ik alle gebeurtenissen even van me af zetten.
Zo wist ik écht niet wat ik met mijn ontmoeting met Louise moest doen. Het klonk me allemaal een beetje hatelijk in de oren, op wraak belust haast. Hoe wisten ze trouwens zeker dat de jongens die ze 'te grazen namen' wel écht die straf verdienden? Ze waren het gerechtshof niet.
