Wanneer Demi van der Molen erachter komt dat haar vriend Nick er een ander vriendinnetje op na houdt, is haar vertrouwen in relaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Om die pijn bespreekbaar te maken, komt ze in contact met De antimannenclub: een g...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Och, lieverdje toch.' Carolien bekeek me medelevend van top tot teen, om vervolgens moederlijk haar armen om me heen te slaan en me tegen zich aan te drukken. Haar greep was zo stevig, dat ik heel even bang was dat ze me als een sprietje zou knakken. 'Ik zei al tegen Dirk dat dat verbodsbordje nog maar even moest blijven hangen. Dat hij het gore lef had om naar je toe te komen, meissie. En om nog opmerkingen over je kleding te maken ook! Ik vind dat je er altijd prachtig uitziet, hoor.'
Ik keek naar de blauwe punten van mijn laarsjes. Normaal gesproken maakte ik me nooit druk om wat ik aanhad, maar sinds Nick me voor papegaai had uitgemaakt, keek ik toch een beetje anders naar mijn eigen kleding. Het maakte niet uit wat hij ervan vond, bleef ik mezelf voorhouden. Nick deed er niet meer toe. Maar helaas leek dat nog niet door te dringen tot mijn botte hersens.
'Ik kom er wel overheen,' zei ik.
'Dat weet ik wel zeker.'
Carolien klopte me nog eens flink op mijn arm, voor ze me weer losliet en de bezem van de grond pakte. Ik liep naar achteren om mijn handtas op te bergen.
Dirk verwelkomde me met zijn bekende brede glimlach. 'Een goeie morgen, meis. Je ziet er al beter uit dan zaterdag.'
'Dat mag ik hopen,' lachte ik, maar wel als een boer met kiespijn. Dirk leek tevreden, al wilde dat niet veel zeggen. Hij was makkelijk om de tuin te leiden. Mijn vrolijke baas begon luidkeels te fluiten. Hij was een van de weinige mensen die ik kende zonder ochtendhumeur.
Het rinkelende geluid van de voordeur verwelkomde een nieuwe klant. Ik keek niet op, te druk bezig met het eerlijk in stukken snijden van de versgebakken brownies. Zo 's ochtends vroeg was ik in De Zoetekauw helemaal in mijn element: alles rook naar versgebakken koekjes en taart en alles was nog schoon. Bovendien waren de klanten in de ochtend vaak vrolijker.
'Twee cappuccino's graag, met twee punten appeltaart.' Veel langzamer dan noodzakelijk legde ik het broodmes op de snijplank neer. Ik hoorde het gefluit van Dirk achter me verstommen. Zo langzaam als ik kon, keek ik op. Nick keek me met twinkelende ogen aan, een soort schaapachtige grijns rond zijn lippen. 'Jij houdt toch ook zo van appelgebak, Deem?'
'Iemand heeft duidelijk het bordje niet gelezen,' hoorde ik Dirk mompelen, voor hij richting de voordeur liep.
Ik veegde mijn handen aan mijn schort af, kneep kort mijn ogen dicht om bij zinnen te komen. Was ik echt niet duidelijk genoeg geweest? Waarom kon Nick me in hemelsnaam niet met rust laten?
'Eventjes geduld,' zei ik. Mijn blik had ieder normaal denkend wezen allang de winkel uit laten hollen, maar Nick stond met zijn armen over elkaar geslagen tegen de balie geleund. Blijkbaar volkomen op zijn gemak.
'Je bent zelfs mooi wanneer je boos bent.'
'Wil je slagroom op je appeltaart?'
'Ik houd daar niet van, maar misschien wil jij dat wel?'
