De Antimannenclub (✔️)

Negenentwintig - Te lief voor de wereld

Nog nooit had een week zo lang geduurd. Ik werkte, volgde mijn vakken en deed wat ik moest doen, maar ook niet meer dan dat. Mijn lichaam voelde zwaar. Al mijn emoties leken afgestompt, alsof iemand een zak watten om mijn hart gedrukt had en al mijn gevoelens door een filter gingen voor ze mijn hoofd bereikten. De wereld draaide gewoon door, maar zonder mij, want ik bleef hangen in die gruwelijke tien minuten die hardhandig in mijn hoofd gegrift waren.

Ik was niet terug bij af. Dit was niet hetzelfde als de dagen vol tranen, bakken ijs en romantische komedies na de breuk met Nick.

Nee, deze keer voelde ik me nog duizend keer erger.

'Demi? Wil je nog een koekje?' Vince schudde net zo lang met de koektrommel voor mijn neus tot ik snoof en een chocoladekoekje uit de trommel viste.

Volgens mij had mijn beste vriend het krankzinnige idee dat vrouwen niet konden denken en eten tegelijkertijd. Het zou in ieder geval verklaren waarom hij me al de hele week aan het volstoppen was met lekkers.

Maar goed. De laag chocolade was dan ook wel zo lekker dat mijn hart nog net niet smolt van geluk, dus ik denk dat hij met zijn theorie dicht in de buurt komt van de waarheid.

Vincent zakte onderuit in mijn bank en legde zijn voet op zijn knie. Tevreden legde hij zijn handen onder zijn hoofd. 'Ben jij al klaar met het werk voor morgen? Het schijnt nogal veel te zijn.'

'Ik had het van het weekend al af,' zei ik, mijn schouders ophalend alsof het vanzelfsprekend was en ik niet wekelijks de avond van te voren nog zat te zwoegen. 'Als je wilt, mag je wel overschrijven. Ik houd je al de hele week van je werk.'

Dat was echt waar. Afgelopen week was Vince meer bij mij geweest dan thuis in een poging me af te leiden. Voor mij voelde het als een soort bevrijding, puur om de reden dat mijn ouders van niets wisten en ik zo mijn hart kon luchten bij iemand die allang zijn ongenoegen had geuit over de manier hoe het was gegaan, maar het had geaccepteerd. Hetzelfde gold voor Lou, overigens. Maar die had een... heel eigen manier om me er weer bovenop te helpen. De ochtend na het gesprek met Quinten had ze om acht uur 's ochtends voor mijn huis gestaan om een bootcamp te doen met z'n tweetjes. Om de frustratie van me af te sporten. Het had erin geresulteerd dat ik alle calorieën die Vince me gevoerd had verbrand had, ik mijn lichaam niet meer kon bewegen van de spierpijn en ik me ongelukkiger voelde dan ooit.

Toen ze voorstelde om het iedere ochtend te gaan doen, had ik haar voorstel maar vriendelijk afgewezen.

Het punt was ook niet zozeer dat ik afleiding zocht om Quinten te kunnen vergeten, maar meer dat ik hem niet wílde vergeten, maar ik wist dat het moest.

Hij was ook geen heilig boontje, dat wist ik ook, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer dat hele manuscriptgedoe van Quinten in het niet viel met wat ik had gedaan. Én hij had zijn verontschuldigingen aangeboden, terwijl ik niet veel verder was gekomen dan een beetje hakkelen dat het niet helemáál mijn schuld was.

Ik was een lafbek. Zelfs wanneer ik probeerde de waarheid te vertellen.

'Louise is onderweg,' zei Vince, starend naar zijn mobieltje. 'En aan haar caps lock te zien is ze behoorlijk enthousiast, dus ik als ik jou was, zou ik vast bang worden.'

'Heb je er ervaring mee?' vroeg ik plagerig. Ik strekte mijn arm uit om de koektrommel van tafel te pakken.

'Wil je dat écht weten?'

Ik opende de koektrommel en stopte een koekje in mijn mond. 'Hm, misschien toch maar niet.'

Het duurde niet lang voor het roze autootje de straat in reed en met een veel te hoge snelheid het grindpad op kwam. Vincent keek hoofdschuddend naar het raam. 'Soms vraag ik me echt af of ze in België hun rijbewijs gewoon op marktplaats kopen.'