De Antimannenclub (✔️)

Eenentwintig - Gevoelskwesties

In de meest gevallen was het voor mij onverstandig om op mijn oerinstinct te vertrouwen. Ik was een mislukking van de evolutie, nog in leven dankzij aangename omstandigheden, medische zorg en een supermarkt waar mijn eten keurig verpakt op me lag te wachten. Als ik nu de prehistorie ingestuurd werd, zou ik met mijn gestuntel nog geen dag overleven.

Maar vandaag durfde ik er geld op in te zetten dat mijn gevoel juist was.

Iets aan Project Quinten klopte van geen kant.

Ik wist niet waar het voorgevoel vandaan kwam; de manier waarop Quinten met me omging, het gesprek dat ik met zijn moeder had gevoerd of het stemmetje in mijn hoofd dat de afgelopen dagen radicaal van gedachten was veranderd.

Het was óf een van die redenen, óf ik begon definitief door te draaien.

Het probleem was dat ik wilde dat de club het fout had. Ik wilde zó graag dat Quinten de persoon was die ik had leren kennen dat het pijn deed.

Ik had mijn dekbed strak om mijn lichaam getrokken, mijn laptop op schoot genomem en een stapel boeken naast me gelegd. Er móést een manier zijn waarop ik Quinten kon natrekken. Immers, Louise was het ook gelukt, toch?

Maar waar ik ook zocht, ik kon niets vinden. Niet op Quintens Facebookpagina, Instagram, LinkedIn, nergens niet. Ik kwam nergens iets over mijn nepvriend tegen.

Gefrustreerd tikte ik met mijn nagel op het toetsenbord. Waarom was dit zo moeilijk? Er moest toch meer bewijsmateriaal zijn dan dat ene mailtje van die Fleur en de telefoongesprekken die ze met Louise had gevoerd?

Dat was het! Natuurlijk! Als ik die Fleur ging opzoeken, kwam ik vast wel bij informatie terecht. Misschien was ze vergeten om al hun foto’s te verwijderen, stonden er berichtjes op haar pagina of zat ze in een of andere besloten groep waar ik informatie uit kon trekken.

Ik tikte op Quintens vrienden. De kans dat ze daar tussen stond was erg klein – een van de eerste dingen die ik had gedaan toen het uitging was Nick blokkeren op Facebook – maar Quinten had vast wel vrienden die ook bevriend waren met die Fleur.

Ik scrolde door de vriendenlijst van roodharige Liza. Op haar tijdlijn stonden allerlei kleffe foto’s van haar en Remco. Iew. Was ik even blij dat Quinten net zo’n hekel aan foto’s maken leek te hebben als ik. Ik voelde me al ongemakkelijk wanneer ik een normale foto online zette. Laat staan hoe graag ik wilde onderduiken als er een foto online zou komen te staan waarop ik innig met Quinten stond te zoenen.

Bingo. Tussen de namen stond een meisje met de naam Fleur van Dongen. Als dat haar niet was, wist ik het ook niet meer.

Mijn middagmaal maakt een salto in mijn maag toen ik Fleurs profielfoto bekeek. Ik had haar eerder gezien, maar het bleef confronterend wanneer het meisje dat Quinten zo diep gekwetst had een gezicht kreeg.

Fleur was écht mooi. Met lachkuiltjes, bruin golvend haar en felblauwe ogen die opvallend vriendelijk de wereld inkeken. Langzaam begon het ongemak ruimte te maken voor woede. Hoe durfde iemand haar wat aan te doen? Als je Fleur een halo gaf, kon het zo een engel zijn.

Ik scrolde haar hele Facebookpagina door. In tegenstelling tot mij, postte Fleur heel veel. In vijf minuten wist ik meer van haar dan van het grootste gedeelte van mijn ooms en tantes.

Helaas was er nergens iets over Quinten te vinden. Niks, nada, noppes. Alsof hun hele relatie nooit had bestaan.

Teleurgesteld schoof ik de laptop van mijn benen. Dit werd niets. Als ik meer wilde weten over Quintens relatie met dit meisje, moest ik mijn nepvriendje drogeren of dronken voeren. En dan was het nog maar de vraag of hij de waarheid zou vertellen.