The Change

02 Een Baantje? Echt Niet!

'I love it when you just don't care, I love when you dance like there's nobody there
So when it gets hard don't be afraid, we don't care what them people say.'

Vermoeid opende Loren haar ogen en ging rechtop zitten. De familie Fields had gisteren tot laat in de avond dozen uitgepakt om het huis een beetje meer op thuis te laten lijken. Ze sloeg haar turquoise dekens van zich af en strompelde, nog slaapdronken, de trap af. 'Goedemorgen lieverd' begroette mevrouw Fields haar dochter. Loren schoof een van de zes stoelen die aan de lange eettafel stonden naar achteren en nam plaats. 'Er is iets dat we met je willen bespreken.' Meneer Fields vouwde de ochtendkrant dicht en keek zijn dochter serieus aan. 'Nu je 17 bent, vinden je moeder en ik dat het tijd wordt voor een baantje' continueerde hij. Lorens mond zakte open. Een baantje? Echt niet! 'Ja maar pap, Madison en Ruby hebben toch ook helemaal geen baantje?!' Protesteerde ze. 'We wonen niet meer in Wisconsin meid, hier in Alabama zal het er anders aan toe gaan, om te beginnen met een baantje.' Vol ongeloof staarde Loren haar ouders aan. Dit konden ze toch niet maken? No way dat ze in een supermarkt schappen ging vullen, of de honden uit de buurt uit ging laten of oppassen op van die lastige huil kinderen! 'Dus wat voor werk lijkt je leuk?' Vroeg mevrouw Fields om de stilte te verbreken. 'Wil je in een supermarkt werken? Of honden uitlaten? Oppassen is ook super leuk!' Loren keek haar moeder met een boze blik aan. 'Ik wil niet in een duffe supermarkt schappen vullen, ik ga ook niet de hele dag poep oprapen van andermans honden en ik ga al helemaal geen poepluiers verschonen of kots van de vloer dweilen van andermans kinderen.' Er ontstond een frons op het voorhoofd van meneer Fields. 'En wat dacht je van een restaurant, of in een hotel werken?' Een geërgerde zucht verliet Lorens mond. Met een ruk stond ze op en liep de keuken uit, terug naar haar slaapkamer. Dat gesprek met haar ouders was wel het laatste waar ze behoefte aan had na de verhuizing! Met een doffe plof liet Loren haar hoofd in een van de vele pluche kussens op haar bed vallen.

'Ga je zo mee naar de stad?' Max liep de kamer van zijn zusje binnen. Loren haalde haar hoofd van het kussen en keek naar haar broer die nonchalant tegen de deurpost leunde. 'Geef me een kwartier en ik ben klaar' antwoordde Loren. Max knikte en verliet Lorens kamer. Loren stond op en snelde naar de badkamer waar ze de douche aanzette en een handdoek en washandje klaar legde. Ze kleedde zich uit en ging onder de douche staan. In no time had ze zich gewassen en zette de douche weer uit. Daarna trok Loren snel haar lingerie aan en droogde de ramen van de douchecabine af. Vervolgens pakte ze het eerste setje kleding dat ze zag en trok het aan. Als laatste deed Loren nog snel wat make-up op en rende toen de trap af waar haar broer al met zijn leren jack in zijn hand op haar stond te wachten. 'Lets go' zei Max waarna hij de deur uitliep, op de voet gevolgd door zijn zusje. Hij stapte in de auto en startte de motor. Max hield van het geluid van luid ronkende motoren en de geur van uitlaat en benzine. Toen Loren ook in de auto zat zette hij de auto in zijn achteruit en reed de straat uit, op weg naar de stad. Vrijwel meteen draaide Loren de radio aan en begon met het liedje mee te zingen. Max grijnsde, dit deed zijn zusje al sinds ze klein was, mee blèren op de muziek en niet meer op anderen letten. Vroeger had hij dit vreselijk gevonden, maar nu kon hij er wel mee lachen. Toen het nummer Highway To Hell van AC/DC opkwam begon ook hij mee te zingen. Vroeger hadden Loren en hij wel eens met een nep microfoon en Max zijn gitaar een "optreden" aan meneer en mevrouw Fields gegeven op dit nummer.

Langzaam maar zeker naderden ze de stad en zocht Max een parkeerplekje in de parkeergarage. Zo gezegd, zo gedaan. Ze stapten uit de auto en liepen richting het grote plein in het midden van de stad, dat omringd was door verschillende restaurantjes en kleine winkeltjes. Ook waren er een paar straatmuzikanten en liepen er een heleboel mensen. De sfeer was hier heel anders dan in Wisconsin, maar dan op een aangename manier. Samen liepen ze naar een van de vele bankjes die langs het plantsoen stonden en namen plaats. 'Wat vind jij eigenlijk van de verhuizing?' Vroeg Max terwijl hij naar de passerende mensen keek. Loren haalde haar schouder op. Ze had er niet echt een mening over, het enige wat ze wou waren nieuwe vrienden en lol maken, zoals ze altijd met Ruby en Madison deed. 'Geen idee' antwoordde ze naar haar voeten starend. 'Jij?' Max maakte zijn blik los van de menigte en keek zijn zusje aan. 'Ik vind alles goed, zolang we maar gelukkig zijn' zei hij terwijl ruw zijn hand door Lorens haar haalde waardoor het in de war zat. Ze lachten zachtjes. 'Zullen we maar eens iets gaan eten?' Stelde Loren voor terwijl ze aanstalten maakte om op te staan. Max knikte en nu pas merkte hij dat zijn buik schreeuwde om eten. 'Laten we daar naar binnen gaan' zei hij wijzend naar een klein restaurantje met een gezellige uitstraling. Loren stemde in en samen liepen ze het restaurantje binnen. Het viel Loren meteen op dat er niet zo veel klanten waren, wat haar verbaasde omdat het restaurant er super gezellig uitzag. 'Tafel voer twai?' Vroeg een vrouw met een zwarte lange bob en een duidelijk Russisch accent terwijl ze op Max en Loren af kwam lopen. 'Ja, graag' antwoordde Max glimlachend, iets wat hij altijd deed als hij tegen vreemden praatte. De vrouw knikte en leidde hen naar een tafeltje dat naast een groot raam stond. Ze namen plaats en bekeken die menukaart die er nogal verwaarloosd bij lag. 'Wat neem jij?' Vroeg Max nadat hij de menukaart dichtklapte. Loren liet haar blik over de gerechten glijden en besloot voor een omelet te gaan. 'Een omelet, jij?' antwoordde ze terwijl ze ook de menukaart dicht klapte en hem terug op tafel legde. 'Scrambled eggs met bacon' zei hij watertandend. 'Gheeft oe al ein koize koennen maken?' Vroeg dezelfde vrouw die hen naar hun tafel had gebracht. 'Ja, graag een omelet en scrambled eggs met bacon' antwoordde Loren terwijl ze toekeek hoe de vrouw hun bestelling opschreef. 'Wielt oe oik iets toe drienken?' Vroeg ze terwijl ze de menukaarten oppakte. 'Twee koffie verkeerd' antwoordde Max. De vrouw schreef het op en verdween uit het zicht richting de keuken. 'Heb je trouwens al bedacht wat voor werk je gaat doen?' Vroeg Max om de stilte te verbreken. Loren zuchtte diep en schudde haar hoofd. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee.' Max' mond vormde een "o" en wendde zijn blik af naar het raam, maar zag niet veel door een a4'tje dat tegen het raam geplakt was. Voorzichtig haalde hij het van het raam af en las de tekst die als volgt luidde: Werkemer gezocht, tussen de 16 en 18 jaar! 'Is dit misschien iets?' Vroeg hij terwijl hij het papier voor Lorens neus hield. Loren pakte het van hem over en las de tekst. Ze maakte een goedkeurend geluidje. 'Dit kan nog wel eens een kanshebber zijn' zei ze glimlachend. Ze zou zo meteen wel vragen of ze al iemand hadden. Na een paar minuten in stilte te hebben gewacht kwam een meisje rond de 20 met twee borden hun richting opgelopen. Max bekeek haar van top tot teen. Correctie, van decolleté tot achterwerk. Ja, op dat gebied was Max een echte vent. 'Een omelet en scrambled eggs met bacon' zei ze glimlachend terwijl ze de borden op tafel zette. Heel even bleef haar blik op Max hangen en zette daarna de koppen koffie op tafel. 'Eet smakelijk' zei ze waarna ze wegliep en nog snel even knipoogde naar Max. Toen Max Loren aankeek begon ze overdreven met haar wenkbrauwen te wiebelen en een grijns vormde zich op haar gezicht. 'Oh ga toch fietsen jij' zei Max terwijl hij een hap van zijn eten nam. Loren grinnikte even en begon daarna ook aan haar eten.

'Gheeft ghet gesmaakt?' Vroeg de vrouw met het Russische accent terwijl ze de borden oppakte. 'Ja!' Antwoordde Max terwijl hij tevreden over zijn buik wreef. De vrouw glimlachte tevreden. 'Fain.' Plots herinnerde Loren zich het a4'tje weer, dit wat haar kans. 'Ehm, mevrouw, klopt het dat jullie hier nog een werknemer zoeken?' Ze pulkte verlegen aan haar nagels en beet op de binnenkant van haar wang. De vrouw glimlachte nu van oor tot oor. 'Ja, wie ghebben ein joeng en fries iemand noedieg die diet restoerant wier ein goed draaiende tent ghaat maken. Als ghje wielt koen jaj moergen oep ghesprek koemen?' Antwoordde ze. 'Super!' Max keek glimlachend toe hoe zijn zusje druk met de vrouw in gesprek was. Hij was trots op haar, en keek er stiekem toch wel tegenop om volgende week naar de universiteit te moeten vertrekken. Hij ging geneeskunde studeren om daarna sportarts te worden. Na een paar minuten liep de vrouw weg en keek Loren hem glimlachend aan. 'Ik ga moren voor het eerst solliciteren!' zei ze opgewonden. 'Ik ben blij voor je' antwoordde Max oprecht. 'Zullen we gaan?' vroeg hij terwijl hij zijn jas van de rugleuning van de houten stoel haalde en over zijn schouder sloeg. Loren knikte en pakte ook haar jas van de rugleuning en deed hem aan.