The Change

03 Verborgen Woede

'Getting hard to sleep
But it is in my dreams
But it's killing me
To try and figure it out'

'Mam, pap we zijn thuis!' Riep Loren door het huis terwijl Max de autosleutels op het aanrecht gooide. Er kwam geen antwoord. 'Lor, ze zijn naar hun werk' zei Max terwijl hij een post it in zin hand hield. Een zucht verliet Lorens mond, het enige waar meneer en mevrouw Fields aan konden denken was hun o zo belangrijke werk. Mevrouw Fields was het hoofd van een groot bedrijf en meneer Fields was een vice directeur van een groot telefoon merk. Twee belangrijke functies, die een heleboel aandacht en tijd vergen, ten kosten van hun twee kinderen. 'Ik ben naar boven' zei Loren terwijl ze de haldeur open duwde en de trap op liep. In haar kamer stonden nog een paar dozen die ze uit moest pakken dus daar had ze nu mooi de gelegenheid voor. Ze pakte haar JBL box en zette een afspeellijst van Spotify op. Voordat ze met de eerste doos begon deed ze nog snel haar zwarte leren jack uit en haar sjaal af die ze op haar bureaustoel gooide. Loren hurkte naast een van de verhuisdozen neer en opende hem. Er zaten een aantal fotolijstjes is met foto's van haar samen met Jennifer, Madison en Ruby. Er ontstond een brok in haar keel die ze snel weg slikte. Ze zocht een mooi plekje voor de fotolijstjes en zette ze een voor een neer.

Zo volgden er nog een aantal dozen met tijdschriften waar ze tig keer door had gebladerd tijdens een slaapfeestje, een aantal beeldjes die ze in haar kamer had staan en wat sieraden, waaronder het 'vriendinnen sieraad'. Dit was een ketting met een bedeltje, alle 4 hadden ze hetzelfde bedeltje met de gedachte dat ze zo altijd met elkaar verbonden zouden zijn.

Plots voelde Loren zich alles behalve goed, ze had het gevoel dat ze er helemaal alleen voor stond, wat ondanks ook het geval was. Loren deed een poging om aan iets anders te denken en het nare gevoel te verdringen, maar het leverde geen succes. Het leek wel alsof ze in een soort trance verkeerde. Een trance die onmogelijk te verbreken was. Waarom moest Jennifer nou zo egoïstisch zijn? Waarom moesten mijn ouders zo nodig verhuizen? Ik heb letterlijk niemand buiten mijn broer, en die vertrekt over een paar dagen naar de universiteit. Grote woede verzamelde zich en Loren stond met een ruk op. Ze pakte een van de volle verhuisdozen en gooide deze door haar kamer. Daarna pakte ze een voor een haar beeldjes en gooide deze kapot op de grond. Het gevoel van woede bleef maar zitten. Ze liep naar de muur en begon hier zo hard ze kon tegen te slaan. Na een tijdje ontstonden er zelfs deuken in de muur en begonnen haar knokkels te bloeden.

'Loren what the fuck doe je?!' Max kwam de kamer binnen rennen, hij was geschrokken van het gebonk en het geluid van dingen die kapot werden gegooid. Loren reageerde niet op hem, ze bleef maar met spullen gooien. 'Loren!' riep hij nog een keer, maar nog steeds een antwoord. Max rende op Loren af en pakte haar vast in een houdgreep. Loren verzette zich hevig, maar Max was te sterk voor haar. 'Rustig Loren, het is goed' probeerde Max haar te sussen. Na een paar minuten kwam Loren weer tot rust en verslapte Max zijn greep. Hij knuffelde zijn zusje stevig.

~*~

Vandaag zou Loren gaan solliciteren bij het restaurantje waar ze gisteren met Max was gaan eten. Ze stond voor haar kast te twijfelen wat ze aan zou doen. Ze wou een goede indruk maken. Ze pakte een zwarte blazer met een witte coltrui en een zwarte pantalon. Te zakelijk? Ze legde het setje opzij en ging op zoek nar iets anders. Ze kwam haar rode jurkje met panterprint en verschillende lagen tegen en legde het op haar bed. Een brede zwarte riem erbij en mijn bikerboots? 'Ja, dit wordt hem!' dacht ze in zichzelf en trok het aan.

'Ziet er goed uit' merkte Max op toen Loren de keuken in kwam lopen en hij zette zijn koffiemok op het aanrecht. 'Dankjewel' glimlachte Loren. 'Zijn pap en mam weer weg?' vroeg ze, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. Max knikte, 'ja, en ze zullen pas laat terug zijn. Ze moeten de draad weer oppakken op de nieuwe locatie en dat zal heel wat tijd en aandacht van hun in beslag nemen.' Normaliter had Loren dit fijn gevonden, dan kon ze met Jennifer, Ruby en Madison afspreken. Soms haalde Jennifer haar over wat drank van haar ouders te pakken zoals een fles rode wijn om te drinken tijdens het kijken van hun serie. Bij de tijd dat meneer en mevrouw Fields thuis zouden zijn was de alcohol al lang uitgewerkt en ze hebben nooit iets door gehad. Maar nu was het een leeg huis, geen vrienden en haar broer was er ook maar de helft van de tijd omdat hij dingen op zijn nieuwe kamer klaar moest maken voor hij daar in zou trekken.

Loren keek op de klok en zag dat het half elf was. Om elf uur had ze haar sollicitatiegesprek en het was ongeveer twintig minuten met de bus. Een beetje vroeg zijn kon geen kwaad toch? Ze pakte haar lange jas die van een soort vilt-achtig stof was. Ook zette ze haar zwarte baret op en pakte haar handtas die naast de kapstok stond. 'Ik ben weg!' riep Loren nog snel voordat ze de achterdeur achter zich dicht trok en liep naar de dichtstbijzijnde bushalte.

Na een enkele minuten gewacht te hebben kwam er een overvolle bus aanrijden, de bus die Loren nodig had om bij de stad te komen. De deuren gingen open en vijf mensen stapten uit. Loren keek naar binnen en hoopte stiekem dat er nog meer mensen uit zouden stappen, wat helaas niet het geval was. Ze zuchtte en stapte toen in. De bus begon al met rijden voor ze zich ergens aan vast kon houden en verloor haar evenwicht. Ze viel tegen een meisje aan dat van ongeveer haar leeftijd was. Ze had dik zwart haar en een licht getinte huid. 'Sorry' mompelde Loren terwijl ze zich terug overeind trok aan een paal. 'Geeft niet' glimlachte het meisje en stak haar hand uit. 'Ik ben Ella.' Loren schudde haar hand en stelde zichzelf voor. 'Ik ben Loren.' Ella lachte 'jij komt zeker uit het Noorden van Amerika?' Loren keek haar raar aan. 'Ja, hoe weet jij dat?' Vroeg ze verbaasd. 'Je accent' zei Ella nog steeds lachend. Viel haar accent echt zo erg op?

'Ben je hier net komen wonen?' vroeg Ella en keek Loren geïnteresseerd aan. 'Ja.' 'Leuk! Naar welke school ga je?' Loren dacht even na, naar welke school zou ze ook alweer gaan? 'Alaide High?' Antwoordde ze twijfelend. Ze had werkelijk geen idee. 'Leuk! Ik ga ook naar die school!' Ella klonk enthousiast. Ergens vond Loren het wel fijn dat ze Ella heeft leren kennen, nu was ze tenminste niet helemaal alleen op die school. 'Zullen we nummers uitwisselen?' Vroeg Loren. Ella knikte en gaf Loren haar telefoon. Loren deed hetzelfde en allebei zette ze hun nummers in elkaars contacten.

'De volgende halte is Maralde street' klonk door de speakers van de bus. 'Dit is mijn halte' zei Loren en nam afscheid van Ella. 'Ik zie je morgen op school wel' zei Ella vlak voor de busdeuren dicht klapte. Loren zwaaide nog snel en liep het daarna de hoek om. Het was even zoeken, maar na vijf minuten had ze dan toch het restaurantje gevonden. Net als gisteren was het er erg rustig. Loren duwde de deur op en een belletje rinkelde om aan te geven dat er iemand binnen kwam. 'Ah, jij bent vast onze sollicitante!' De vrouw met het Russische accent kwam de keuken uit gelopen en glimlachte vriendelijk naar Loren die knikte. 'Dat klopt.'