The Change

01 Verdriet en Verhuizing

'Just let her go, it will be alright'

De grote bronzen kerkklokken luidden boven het gesnik en gejammer van de grote menigte die de kerk uitkwam uit. Loren stond bij haar vriendinnen Ruby Stark en Madison Hill, die ze in de brugklas heeft leren kennen. Ze vormden samen met de bloedmooie Jennifer Perez een vast vriendinnengroepje. Zie hielden bijna elke week een sleep over en gingen naar behoorlijk veel feestjes. Maar dat is nu van de ene op de andere dag veranderd. Allemaal door het heen gaan van Jennifer. En natuurlijk hadden ze het alle drie al een tijdje door dat het niet goed ging met Jennifer, haar cijfers gingen omlaag en ze ging vaak niet naar hockey training. In plaats daarvan ging ze naar de lokale kroeg of zat ze met een van haar junk vrienden in de grote bossen van Wisconsin te blowen. Maar ondanks dat het zo slecht ging met hun vriendin, was haar zelfmoord geheel onverwacht. 'Kom.' Mevrouw Fields legde een hand op de schouder van Loren waarna ze haar mee nam. Een zucht verliet Lorens mond, over één dag moest ze weg uit Wisconsin, weg van al haar mooie herinneringen en haar vriendinnen.

De volgende ochtend werd Loren wakker van het zonlicht dat in haar ogen scheen en het gefluit van de mussen en roodborstjes. Ze ging rechtop zitten en wreef de slaap uit haar ogen. Vervolgens sloeg ze de dekens van zich af en strompelde naar de badkamer waar ze koud water in haar gezicht gooide en zichzelf in de spiegel bekeek. Vandaag was de grote dag, vandaag zou ze haar jeugd, mooie herinneringen en vriendinnen achter laten en een nieuw begin moeten maken aan de andere kant van het land. 'Loren, we gaan, trek iets fatsoenlijks aan in plaats van die katten pyjama.' De broer van Loren, Max, kwam de badkamer ingelopen en keek met een afkeurende blik naar de versleten roze pyjama met poezenkoppen erop. Hij kreeg een dodelijke blik terug van Loren die zich verder op haar make-up richtte wat bestond uit een laagje mascara, foundation en lippenstift. Jennifer overtuigde hen er altijd van dat ze make up moesten dragen, omdat hun populariteit anders zou dalen en ze net als de nerds zouden eindigen die altijd op tijd in de les kwamen en van zo'n suffe kleding droegen buiten school. Toen ze klaar was met haar ochtend routine ritste ze haar met gouden accenten make-up tasje dicht, propte hem nog snel in een van de dozen en liep de trap af. Daar kwam ze uit in de grote keuken die normaal vol zou staan met allerlei attributen zoals pannen, pollepels en kleine cactussen, iets waar Loren en mevrouw Fields dol op waren.

'Kom, de dozen worden zo meteen ingeladen, dus we moeten gaan' kondigde meneer Fields aan terwijl hij nog snel een broodje kaas in zijn mond propte. Ze mochten dan wel meer te besteden hebben dan andere mensen, maar er ging niets boven een overheerlijk broodje jong belegen 30+ kaas. Loren keek nog een laatste keer de lege keuken rond en liep toen het huis uit, gevolgd door Max en mevrouw Fields. Ze stapte aan de rechter kant van de nieuwe Tesla Model X in, waar de hele buurt jaloers naar op had gekeken, en sloeg haar pluchen deken om zich heen. Na een paar minuten startte meneer Fields de auto. Loren wierp nog snel een laatste blik op het huis waar ze zo veel had meegemaakt. Verveeld pakte Max zijn iPhone X en deed zijn Airpods in zijn oren waarna hij met zijn hoofd mee bewoog op de muziek. Loren wist wat voor muziek hij luisterde, death core, AC/DC, Iron Maiden, BMTH, en ze had er een bloedhekel aan. Ze moest er niet aan denken om al dat gekrijs aan te moeten horen, maar ja, ieder zijn smaak. Na een tijdje pakte Loren ook haar iPhone en deed ook haar Airpods in. De eerste noten van het nummer When The Party's Over van Billie Eilish weerklonken door haar oren en in haar hoofd zong ze mee. Genietend sloot ze haar ogen en langzaam dwaalde Lorens gedachten af naar Jennifer. Ze was nu een paar dagen overleden, en ze miste haar vreselijk. Ze miste haar vrolijke gezicht, haar prachtige lach en haar steun. Jennifer kon dan wel een echte bitch zijn tegen andere mensen, maar voor haar vriendinnen was ze er altijd geweest. Na nog een tijdje terug te hebben gedacht aan Jennifer dommelde ze langzaam in slaap.

'Lieverd, wakker worden, we zijn aangekomen in Alabama.' Mevrouw Fields probeerde haar vredig slapende dochter wakker te maken om haar hun nieuwe huis te laten zien. Na een paar mislukte pogingen opende Loren vermoeid haar grote Bruine ogen. 'Waar zijn we?' Vroeg ze niet wetend terwijl ze een pluk van haar dikke blonde haar uit haar hartvormige gezicht streek. 'We zijn net aangekomen, kom je mee naar het huis kijken of blijf je hier nog tot kerstmis liggen?' Antwoordde Max sarcastisch waarna hij uit de Tesla stapte en richting het nieuwe huis liep. Lorens ogen sperde wijd open en plots was ze klaarwakker. We zijn aangekomen in Alabama! Enthousiast sprong ze op waarbij ze haar hoofd aan het dak van de auto stootte. Snel pakte ze haar Oakley bril uit haar brillendoosje en schoof hem op haar neus waarna ze uit de auto stapte. Voor haar stond een huis, gebouwd in een jaren '50 stijl, iets waar Loren dol op was. Enthousiast duwde ze de voordeur open en trof daar een hal aan die in een industriële en landelijke stijl is ingericht wat het een moderne uitstraling gaf. Haar pruilmondje viel open van verbazing. 'Lor kom eens kijken!' Hoorde Loren haar broer vanuit een andere kamer gillen. Langzaam liep ze richting het enthousiaste gegil van haar broer terwijl ze nog rustig rond keek in het huis. Na de keuken en de woonkamer gezien te hebben kwam ze uit bij een andere kamer waar ze haar broer enthousiast hoorde gillen. Niet wetend wat te verwachten duwde ze de deur open en trof daar een hangplek voor haar en haar broer aan. Hier had ze zo'n geweldige slaapfeestjes met Ruby, Madison en Jennifer kunnen hebben. Een eenzame traan rolde over haar wang die ze snel wegveegde. Max keek naar zijn zusje om te zien wat haar reactie was, maar in plaats daar van zag hij Loren een traan wegvegen. Troostend sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Wat is er?' Fluisterde Max in haar oor. En toen barstte Loren in tranen uit, tegen haar wil in. Ze wou gewoon verder gaan met haar leven, en niet steeds aan Jennifer en haar vriendinnen moeten denken. De afgelopen dagen had Loren al haar tranen ingehouden, al haar gevoelens weggestopt om er voor Madison en Ruby te kunnen zijn. Maar nu ze hier zo stond, met haar broers armen om haar heen hield ze het niet meer. Loren klemde het stof van haar broers shirt tussen haar vuisten. Alles kwam eruit, woede, machteloosheid en vooral verdriet, verdriet om het verlies van haar beste vriendin. 'Shh... stil maar' suste Max Loren, en langzaam maar zeker stopten de tranen met over haar wangen stromen. 'Gaat het weer?' vroeg hij terwijl hij voelde dat de grip van Loren verslapte. Ze knikte verslagen tegen zijn borstkas aan en haalde haar neus op. Ze hadden niet zo vaak zo'n momenten, meestal hadden ze een pest hekel aan elkaar en irriteerden elkaar dan ook de hele dag, maar nu merkte Max dat het slecht ging met zijn zusje, en dat hij er voor haar moest zijn.

- Voor zo ver hoofdstuk 1, ik hoop dat jullie het leuk vonden!