KALP SANCISI

ÜRPERTİ

Okula yalnız gidip gelmeye alışmış olmalıydım ki yanımda artık Feyza'nın yokluğunu hissetmiyordum.Yokluğunu hissetmemek akıldan çıkmak değildi elbette.Bir hayatın daha yıldız misali kaymasını kim unutabilir ki?Ne ben, ne o,ne şu ne de bu...
Annem için bu çok kötü bir olay olmuştu.Kalbinde kalan son dayanma damarı da yok olmuştu.Çok durgundu.Namaz kılıp yatardı.Çoğu zaman dua ederdi.Ağlayarak,sızlanarak.Sesini duyurmamaya çalışsa da gönül ferman dinlemiyor işte.Tutamıyor içinde yalnızlığı.
Bugün odamda gardıropda olan Feyza'nın üstlerini kilere kaldırdım.Canımı yakıyordu kokusu, dayanamıyordum.Hayat devam ediyor,dik durmak lâzım...
Okula boş boş gittiğimi hissediyordum nedense.Derste ruh gibi olmak canımı sıkmıyor değildi.Aşık olduğum derslere olan sempatim yok olmuştu sanki.Yine okula ruh gibi gitmiştim eve geldiğimde kapıyı Eslem açtı.Nadir olurdu bu.Kapıyı annem açardı,sarılırdı hep.

_Abi!!!Annem...

_Ne Eslem n'oldu?

_Hasta

_Geç önümden!!!

Sinirden delirmiş olmalıydım ki canım kardeşimi itelemiştim.Annesizlik korkusu bana acı çektirmeye yeterdi.
Eslem daha ufacık ama hayatta olmayan şeyler olan şeylerden fazla.
Babasız,yetim işte.
Odaya geçtiğimde annemin gözleri açıktı.İçimden çektiğim "ohh"bana iyi gelmişti.En azından korkuma yenik düşmemem beni sevindirmişti.

_Annem noldu sana?

_H-hiç oğlum grip herhalde.

_Yok yok bu grip değil.Hem bu soba neden yanmıyor?Canına kıyıyorsun oduna mı kıyamıyorsun.Ben,sen ne zaman istersen odun kırarım.

_Ben yakamadım,Eslem zaten çocuk.Yakamadık işte.

_Sen soba yakamayacak kadar kötü olmuşsun ama haberimiz yok anne öyle mi?

_Oğlum hastaneye gidelim.

_......

Dışarda lapa lapa kar yağıyordu.Nasıl gideceğimiz aklımızın ucundan geçmemişti.Yazın ortasındaymış gibi giyinip çıkmıştık.Botumuz yok.Ayaklarımıza poşet sarıp yırtık ayakkabıları giyiniyoruz.En azından donmuyoruz.Allah'a(c.c)şükür...

Kar en azından içini dökebiliyordu rabbi izin verdikçe.Ben ne isyan edebirim ne de içimi dökebilirim birisine.Eskiden anneme anlatırdım her şeyimi.Şimdi hali yaman.Benim derdimi dinleyemez.Onun derdi onu da dinlemiyor çünkü.Bünyesi kaldıramıyor hasta oluyordu devamlı.Günaha girdiğini anlatmaya çalışsam da sadece kendisi beni dinliyor,kalbindeki acı dinmiyor.Hala emanete hıyanet ettiğini savunuyor
Oysa ki bu ölüm bizim himayemizden çıktı.Allah'a(c.c)emanet...
1 ölüm dile kolay gelir. Haberlerde duyarsın tın demez için.Ama başa gelince 1 acı bin acıya bedel olabiliyor işte...Anneme çok acıyorum.Çok harap ediyor kendini.Üzülüyorum.Yakıyor canını boş yere.

_Giden gitti anne kalanlara bak.

_Hadi oğlum biraz daha hızlı yürü.Yetişelim hastaneye.

_Neden anne,neden bana soğuk davranıyorsun?
Çiğnenen kar sesi bir an için durdu ve annem bana bakmaya başladı,

_Korkutum ben sana hiç soğuk davranır mıyım?