SwanQueen(OUAT)

Zgódź się! (koniec)

   Pogrzeb Golda przebiegł spokojnie. Nikt nie płakał oprócz Belli. Szczerze powiedziawszy, większość mieszkańców cieszyła się, że Rumple umarł. Niestety przez te wszystkie lata tylko namieszał w życiu prawie wszystkim bohaterom każdej bajki. Nikt jednak nie był na tyle niewychowany by nie oddać szacunku zmarłemu. Prawie wszyscy zebrali się na cmentarzu w odpowiednim dla wydarzenia ubiorze. Obok mnie stała Regina, która dzisiaj po prostu włożyła na siebie czarny komplet zawierający spódnicę koszulę i żakiet. Jej standardowy outfit.Po pochowaniu zmarłego tłum zaczął się rozchodzić i zapewne myślami wracać do swoich codziennych obowiązków. Podsunęłam się bliżej do Reginy i cicho zaproponowałam:

- Może wybierzmy się na zakupy i kupmy ci nieco innych ubrań, co? Ciągle chodzisz w tym samym.

Uniosła prawą brew i powiedziała:

- Nie dzięki, wolę moje stałe projekty. Dzięki nim ludzie czują do mnie respekt.

Moim skromnym zdaniem, Regina osiągnęła wymuszony szacunek innych tylko dlatego, że była nieco rygorystyczną osobą i okrutną. Nie miałam jednak serca by jej to wypomnieć. Lepiej nie rozpamiętywać przeszłych lat.

- Poza tym – ciągnęła – Jako pani burmistrz muszę wyglądać przyzwoicie.

- W sumie lubię tą pewną siebie i wyniosłą panią burmistrz. Szkoda, że tylko na taką wygląda.

Zwróciłam sarkastyczną uwagę. Po prostu nie mogłam się powstrzymać. Zmarszczyła brwi i popatrzyła na mnie. Odwzajemniłam spojrzenie i uśmiechnęłam się wrednie:

- Generalnie jesteś bardzo uległą osobą jak zdążyłam zauważyć. Chyba, ze to ja tak na ciebie działam.

Odrzuciłam swoje długie blond włosy do tyłu i wypięłam się dumnie. Sama nie wiem dlaczego żartobliwe naśmiewanie się z jej osoby tak bardzo mnie cieszyło. Regina przewróciła oczami i mruknęła:

- Zamknij się Swan...

- Rozumiem, że już nie jesteśmy na "ty"?

Nie odpowiedziała tylko złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą. Zachichotałam cicho. Czyżby próbowała pokazać jak wielką sprawuje nade mną kontrolę? Szliśmy chwilę po czym nie wytrzymałam i zapytałam:

- Dokąd idziemy?

- Na spacer. Nie marudź. Mam ochotę pospacerować z tobą.

Znów nie mogłam powstrzymać śmiechu:

- To miłe, ale tak bez zapytania mnie o zgodę? Przecież to ja rządzę w tym związku.

Dopiero po chwili uświadomiłam sobie co właśnie powiedziałam. Regina się zatrzymała i popatrzyła na mnie pytająco. Ups. Puściła moją rękę. No to się wkopałam. Przestąpiłam z nogi na nogę nie bardzo wiedząc jak mam się teraz wytłumaczyć. Z mojego gardła wyszło coś w stylu: „eee..no ten teges...eee". Totalna pustka w głowie. Byliśmy akurat przed wejściem do parku, więc w końcu postarałam się zmienić temat:

- To może kontynuujmy nasz cudowny spacer? Szkoda tracić dnia!

Na mojej twarzy momentalnie pojawił się sztuczny uśmiech. Ruszyłam szybko przed siebie. Przeszłam kilka kroków, ale Królowa nie szła w moje ślady. Cholera. Czyżbym wszystko właśnie zepsuła? Odwróciłam się do niej i rzekłam:

- Przepraszam, ja nie chciałam tego tak...

Nie dokończyłam. Regina w sekundę znalazła się przy mnie i momentalnie objęła mnie w talii. Przez chwilę stałam jak kołek z wyprostowanymi przed sobą rękami. Królowa powiedziała do mnie:

- Czy to była propozycja związku?

Wytrzeszczyłam oczy. A czy jej pytanie było właśnie zgodą na bycie moją dziewczyną? W tej chwili zauważyłam po mojej prawej stronie, w odległości może sześciu metrów Henry'ego z Violet. Stał jak wryty wpatrując się w nas przytulone, a ja w tej chwili marzyłam tylko o tym by zapaść się pod ziemię i już z niej nie wyjść. Violet nie wyglądała wcale na zdziwioną tylko zatkała sobie usta dłonią i chyba się zaśmiała. Jednak nie był to kpiący chichot, raczej taki pozytywny i miły. Kiedy Henry oprzytomniał, podniósł pięść na wysokość swojego czoła i uniósł kciuk w górę, ochoczo machając głową. Zmarszczyłam brwi i nadal tkwiąc w uścisku Reginy nie wydając z siebie żadnych odgłosów, samym ruchem ust spytałam:

- Co? O co chodzi.

W tej chwili Henry krzyknął:

- Zgódź się mamo! Zgódź się!

Regina natychmiast mnie puściła i spojrzała w kierunku naszego syna. Jej mina w tamtej chwili była bezcenna, przez co nie mogłam powstrzymać wybuchu śmiechu. Henry szybko do nas podskoczył i powiedział:

- To jaka odpowiedź mamo? Zgadzasz się?

Cały czas szczerzył żeby w uśmiechu, a ja w końcu odważyłam się spytać:

- Dlaczego sądzisz, ze to było na serio, a nie w żartach?

Uniósł brwi i się zaśmiał:

- Widziałam was jakiś tydzień temu całujące się na śniegu. W sumie...większość tańczących w barze to widziało. Byłyście centralnie kilka metrów przed oknem.

Uderzyłam się ręką w czoło. Co za niezręczna sytuacja. Spytałam:

- Kto nas widział?

- Nie wiem dokładnie. Na pewno twoi rodzice, Kapturek no i ja z Violet – odparł radośnie.

Regina nic nie mówiła tylko się skrzywiła i widziałam czerwone rumieńce rodzące się na jej policzkach, które zdecydowanie nie były od zimna. Po chwili zniecierpliwiony Henry ponaglił:

- To jak? Zgadzasz się czy nie mamo?

Spojrzał na mnie wyczekująco. Odsunęłam rękę od mojej głowy i popatrzyłam na Królową. Odwzajemniła spojrzenie, a ja dałam jej buziaka w policzek:

- Oczywiście, ze się zgadzam.

Regina wyglądała na zdziwioną, a ja uniosłam prawą brew:

- Nie mów, że się zastanawiałaś nad moją odpowiedzią?

Utkwiła wzrok w ziemię , a ja ze śmiechem objęłam ją ramieniem i rozczochrałam włosy. Fuknęła tylko na mnie wściekle:

- Będziesz poprawiać mi fryzurę, zobaczysz.

Widziałam jednak pchający się na jej twarz wyraz radości. Wyglądała w tej chwili naprawdę słodko. Zaśmiałam się i wzięłam ją za rękę:

- Jasne jasne wasza wysokość, dla ciebie wszystko.

Po czym razem z Henry'm i Violet udaliśmy się do centrum Storybrooke.

***

No i się skończyło. Szczerze sama się zdziwiłam, że coś napisałam i w dodatku do końca ^^ Wiem, że opowiadanko super nie jest XD raczej przeciętne, ale nio XD coś jest! Poza tym fajnie mi się je pisało :D