She Died

07

Pag gising ko ng umaga nakarinig ako ng mga yabag patungo sa aking silid at minabuti ko munang pumikit at magpanggap na tulog.

"Ang ganda mo talaga matulog, anak. Kamukhang kamukha mo ang mama mo." Maluha luhang sabi ni Daddy.

"Anak, hindi kita sinisisi sa pagkawala ni Redge dahil alam kong hindi mo ginusto iyon. Siguro kaya ka sinisisi ng mommy dahil wala syang mapagbuntungan ng galit at sakit na nararamdaman nya. Anak, sana intindihin mo muna si mommy mo wag ka sanang magsawa kakaintindi sakanya. Anak, wag kang sumuko ah? Dahil di ko na kakayanin pang mawala ka sa amin. Nag iisa ka nalang naming anak mawawala ka pa ba? Di ko na ata kaya yun." Ang sakit na marinig 'to sakanila.

"Alam kong may sakit ka anak ng katulad kay Redge, alam kong patungo na iyong sakit sa stage 3. Anak, lumaban ka magpa chemo ka, magpa-therapy ka kahit pa maubusan tayo ng pera ayos lang basta gagaling ka. Ayokong mawala ka eh. Ikaw nalang yung anak namin. Parang awa mo na anak, lumaban ka para sa amin. Dahil hindi ko na kakayanin pang mag libing ng anak. Tama na yung isa."

"Alam ko nung nakaraang araw pumunta ka sa Doctor, dahil ang nilapitan mong Doctor eh yung Doctor ni Redge noon diba? Anak, sinundan kita noong pumunta ka sa kanya at doon ko lang nalaman na meron kang sakit nakiusap ako sa doctor noon na sabihin sakin at dun ko nalaman yung totoo. Anak, bat mo kailangang itago? Pamilya mo kami. Tatay mo ko di ka nag-iisa. Anak, lumaban ka ha? Please." At ang mga katagang binitawan ng tatay ko ang nagpahagulgol sa akin.

"Pa, ayoko magpa chemo o kahit anong therapy pa dahil di rin naman ako gagaling eh. Mawawala din ako, you don't have to. Masasayang lang ang pinaghirapan n'yo ni Mommy at ayokong sisihin nya ulit ako. Lalaban ako pero hindi tayo gagastos. Gagaling ako!" Sabi ko kay Papa habang umiiyak.

"Anak you don't deserve this. Wala sa lahi natin yung cancer sa puso eh. Wala. Pero bakit nagkaroon kayo ni Redge? Wala sa genes natin yan. Infact kayo palang meron nyan, anong dahilan? Paano?" Nagtatakang tanong ni Papa.

Kahit ako hindi ko rin alam. It started when I was 15. Bigla nalang nagdugo yung ilong ko noon at nawalan ng malay, pagka-gising ko nasa hospital na ako at dun ko nalaman may sakit ako sa puso. Hindi ko maintindihan noon kasi okay naman ako in fact healthy akong tao. Dinugo at hinimatay lang ako, nagkaroon na ako ng cancer.

"Hindi ko alam. But I guess, samin nagsimula ni Redge. Mas okay na rin to Pa, para di na kami magka-anak at baka mapasa pa sa iba at sila pa ang mag-suffer." Tugon ko kay Papa at saka ngumiti na sinasabing ayos lang lahat.

"Ikaw bahala Thea. Pero promise me, you'll gonna fight for that cancer. I don't want to lose another child. I can't afford to lose one. Hindi ko na kaya mag-libing pa ng isang anak. Kaya anak, please. I'm begging you." saad ni Papa habang umiiyak. Pero sorry pa. Buo na ang desisyon ko

"Pa don't you ever say this to mommy. Ayokong bumait sya sakin dahil lang kakaawaan nya ko. Don't" sabi ko kay Papa. Totoo yun, ayoko na mag-iba yung turing nya sa akin dahil lang sa may sakit ako. Mas masakit kasi yon, na pinansin at tinuring nya lang akong anak dahil sa may sakit ako at malapit ng mamatay.

"But why? Di ka nya kakaawaan, anak. She's your mother she needs to know about this." Sabi ni Papa at parang determenado pa syang ipaalam kay Mama iyon.

"No, Pa" mariin kong sabi at napabuntong naman si Papa na tila alam nyang wala na syang magagawa.

"Sige. Aalis na kami. Take care of yourself, darling. I'll see you soon." Ani papa and I just smiled back.

After that scenario, pumunta ako sa dining area to eat and luckily Tita was there and smiling at me.

"Thea how are you? The check up? How's it?" Talaga naman to si Tita. Agad agad susubo palang ako eh

"It's okay, the Doctor say that I'm doing better." Lie! Lie!

"Really? I bet you're lying. Don't fool me Thea. Namumutla ka na, hindi na puti yang nasa balat mo putla na. And you're gonna answer me that you're doing better? Thea, hanggang kailan? Hanggang kailan mo balak hindi ipaalam yan sa Mama mo? Thea naman. Diba sabi mo magpapagaling ka kahit walang theraphy at chemo kaya pumayag ako. Pero yang ganyan na nakikita ko sayo, aba Thea kailangan mo ng magpa-chemo. Ayokong mawala ka! Ikaw nalang yung meron kami, tapos mawawala ka pa? We can't afford to lose you. Thea, please."

Seeing them like this. It pains me a lot. Mas masakit pa sa nararamdaman ko. But I hope, they would accept my decision.

"Please Tita. Just respect my decision, please. Ayokong magpa-chemo gastos lang. Gagaling ako. Etong balat kong maputla? Babalik din yan sa dati. I promise!" Sabi ko kay Tita na determinado. Di ko kayo iiwan

Tahimik kaming kumakain at hindi man ako matingnan ni Tita kahit isang beses lamang. I bet she's mad at me, who would not get mad at me? Because to be honest, everyone is mad at me.

After kong kumain nagpa-alam ako kay Tita na pupunta lang sa Park. Sa Park kung saan nawalan ng buhay si Redge, sa Park kung saan natapos ang pagkakaibigan namin ni Ivan, sa Park lahat nanggaling. Afters 3 years ngayon nalang ulit ako nakapunta dito and madaming nagbago mas lalong dumami yung mga swing. At habang nagmumuni muni ako, hindi ko inaasahan na dito ko sya makikita. Really? Bat dito pa?

"Thea, it's been a long time. How are you?" Mga katagang sinabi nya noong tumawag sya sa akin. Gusto kong umiyak at humingi ng tawad pero alam kong wala ng magagawa yung paghingi ko ng tawad. Sinaktan ko sya, sobra.

"I'm always okay, Ivan." Lagi nalang. Kahit sarili ko eto nalang pinapaniwala ko.

"Hindi ka pa rin talaga nagbabago, Thea. Ikaw pa rin yung dating Thea na nakilala ko years ago. Ang pinagka-iba nga lang ngayon, you look pale and sad. What happened?" Tanong ni Ivan sya kaswal na boses. Why are you asking me that way, Ivan? Don't make it hard for me. Baka masabi ko pa sayo.

Nginitian ko muna sya bago ko masagot ang kanyang tanong "I know, i'm still the brat Thea. Nothings new. I always look pale and sad, Ivan." Sabi ko sakanya

"Really Thea? Pale and sad? I remember before I leave, your skin is not pale maybe you're sad but... not pale." Naguguluhang saad nya, he really know me that well. At just smiled to him, and didn't answer him because if I did baka iba lang ang masabi ko.

"Dami kong nabalitaan sayo pagbalik ko, totoo bang tinaboy ka nila? Kung di siguro kita tinawag noon di sana mawawala si Redge. Di sana nangyayari 'to." Awang awa na sabi nya sa akin. Eto na naman! Kinakaawan na naman nila ako. Bakit ba lahat nalang?

"Yes, tinaboy nila ko wala akong magagawa after all it's all my fault I deserved this. And no, 'wag mong sisihin sarili mo kasi hindi mo kasalanan. Lahat ng nangyayari sa buhay ko, kasalanan ko." sabay ngiti ko sakanya.

"Mauuna na ko, at magagabi na rin. Nice seeing you here, Ivan. Hope to see you again. And I'm sorry what happen years ago. I really am." At pagkasabi ko non tumakbo na ako palayo dahil baka hindi ko na kayanin pa.

Talking to him makes my heart beat fast. I guess some things never really change...