Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 20: De dag van de waarheid

Een stille, rustige, mistige donderdagochtend. Liselotte ligt in bed. Brams sterke, warme armen zijn om haar heen geslagen. Haar eigen handen rusten op haar buik. Ze glimlacht op het moment dat ze haar kindje in haar buik voelt bewegen. Het is zo'n ochtend die uren mag duren. Dagen mag duren.

"Tutudududu menamenam tutududu!" Liselotte veert geschrokken overeind. "Wat is dat, Bram?", vraagt ze als ze van de schrik bekomen is. Bram kreunt. "Mijn mobiel", zegt hij slaperig. Liselotte schiet in de lach. Ze herkent het melodietje uit duizenden. Als kind was ze dol op Queen, dus ook op het bekende nummer Bohemian Rapsody. En toen het lied ook nog eens uitkwam in een Muppets versie, was ze helemaal blij.
Bram gaat nu ook overeind zitten. "Lach jij maar. Ik moet nu het bed uit om op te nemen." Liselotte grinnikt. Bram loopt richting het tafeltje op zijn kamer en trekt zijn mobiel uit de oplader. Hij is ontzettend moe, maar neemt toch verrassend energiek op. "Bram hier." Liselotte hoort haar vriend een paar keer ja en nee zeggen. Ze ziet dat zijn gezicht betrekt. Maar aan het einde van het gesprek klaart hij weer op. Dan hangt hij op.
"We moeten gaan, Lies. Nathan is naar het bureau gebracht en Evert, Menno en ik gaan hem verhoren." Liselotte kijkt Bram verbaast aan. "Met z'n drieën verhoren?" Bram knikt. "Carla is bang dat ik het niet aan kan. Als het te heftig wordt, neemt Menno het van me over." Liselotte knikt begrijpelijk. Ze staat op uit bed en pakt haar kleren van de stoel. Stil kleed ze zich om. Het liefst zou ze nu verdwijnen. Nathan is zo ongelofelijk dichtbij. Doodeng.
Bram heeft door dat Liselotte stil is. Hij merkt dat ze het moeilijk heeft. Hij wacht tot ze er zelf over begint, maar dat gebeurt niet. Hij loopt naar haar toe en wrijft haar over haar rug. "Je mag ook hier blijven, hè", zegt hij geruststellend. Liselotte pakt zijn opmerking niet zo goed op. "Tuurlijk niet. Ik ben niet gek. Ik kan het echt wel aan. Dit soort dingen hoor ik zelf te bepalen, Bram." Geschrokken trekt Bram zijn hand terug. Liselotte slikt. Ze merkt dat ze iets te ver is gegaan. "Sorry", zegt ze snel. Bram glimlacht flauwtjes. "Het is al goed, Lies. En nu opschieten anders komen we te laat." Bram bedenkt zich ineens dat Liselotte die opmerking ook niet goed zal plaatsen, maar gelukkig zegt ze niets.

Bram loopt snel de trap af naar beneden en trekt een paar lades en kastjes open. Al snel heeft hij alle ingrediënten voor een goed ontbijt gevonden. Een paar minuten later hoort hij Liselotte de trap af lopen. Ze verschijnt in de deuropening en blijft een paar seconden twijfelent staan. "Je ziet er prachtig uit", zegt Bram. Liselotte wordt rood. "Je bent zo mooi als je bloost!", geeft Bram haar weer een compliment. Liselotte haalt haar schouders op. "Slijmbal." Bram grinnikt. Hij pakt het dienblad van het aanrecht en zet het voor Liselotte neer. "Hier hebben we toch helemaal geen tijd voor?", vraagt zij. Bram zucht ongeduldig en geeft Liselotte een knipoog. "Niet eens een bedankje, mevrouw van Kempen?" "Thanks." Liselotte laat de tijd toch maar voor wat het is en geniet van haar ontbijt. "Het is heerlijk Bram", zegt ze na een tijdje. Bram gaat naast haar zitten. "Weet je zeker dat je mee gaat?" Liselotte knikt. "Zo zeker als het maar kan." Ondanks dat ze zelfverzekerd klinkt, vindt ze het nog steeds spannend. Of eigenlijk doodeng. Gelukkig is ze niet de enige. Ook bij Bram staat het zweet op zijn voorhoofd. 

Een halfuur later moeten ze toch echt vertrekken. Zenuwachtig start Bram de auto. Liselotte zit naast hem en kijkt naar buiten. De hele reis zeggen ze geen woord tegen elkaar.
Bram wil Nathan verhoren, maar weet dat hij dat emotioneel niet aan kan. Hij twijfelt of hij nu het verstandigste doet.
Liselotte wil naar het bureau, maar weet dat ze dat vandaag emotioneel niet aan kan, omdat Nathan er is. Ze twijfelt of ze wel het verstandigste doet.

Het politiebureau is inmiddels in zicht. Bram heeft onderweg enorm getreuzeld en Liselotte heeft er niets van gezegd. Ook voor het eerst.

Carla en Menno wachten het tweetal al op. "Wat aardig van je Bram, dat je Liselotte hebt opgehaald!" Bram knipoogt naar Liselotte en zegt daarna: "Ik doe het graag!" Zijn gezicht betrekt als hij ziet dat er een man richting de verhoorruimte wordt gebracht. Liselotte heeft het door. Ze kijkt naar dezelfde kant als Bram. Als Menno en Carla met elkaar in gesprek zijn, fluistert ze snel in Brams oor: "Ik durf niet." Haar collega en vriendje breekt als hij dat hoort. "Ik ook niet", zegt hij zonder er bij na te denken. Liselotte zucht. Ze haalt een paar keer diep adem en loopt daarna toch door. Bram loopt achter haar aan. "Liefie, geef je een gil als je me nodig hebt?" Zijn vriendin knikt. "Jij ook hè?!" Vluchtig geeft Bram Liselotte een kus op haar wang. Daarna kijkt hij snel om zich heen of iemand het heeft gezien. Kut. Betrapt. Evert steekt zijn duim naar hem op. Gelukkig heeft Liselotte het niet door. "Ik houd van je", zegt ze op een fluistertoon. Bram laat haar hand los. Zijn lippen vormen de woorden 'ik ook van jou'. Daarna loopt hij naar Evert. Het uur van de waarheid is aangebroken.

Sorry dat ik zo lang niets heb geschreven. Was allereerst inspiratieloos. Dit hoofdstuk is ook weer behoorlijk slecht. Daarnaast had ik zelf nogal last van stress. Heb het nogal druk op school en met alles eromheen. Sorry. Er komt snel weer een nieuw deeltje aan. En dit keer echt! ;)