Moordvrouw: Dansen In De Regen

Proloog

Harder. Gewoon harder. Ongeduldig drukte de jonge vrouw nog een keer op het knopje van het fitnessapparaat. Er gebeurde niets. Snel drukte ze nog vier keer op de knop. "Jezus Christus, waarom doet dat stomme ding nou gewoon niet wat ik wil!" De jonge vrouw gaf het apparaat een zet in de hoop dat het omviel. Niet dus.
"Kan ik je helpen?" Een vriendelijk uitziende man van een jaar of veertig liep naar haar toe. De jonge vrouw schudde driftig haar hoofd. "Ik red me wel hoor", zei ze snel. De man haalde zijn schouders op. "Dan niet."
De vrouw deed een trui aan en liep vlug het gebouw uit. Weg hier. Te veel herinneren. Driftig liep ze richting de bushalte. Er waren verschillende mensen aan het wachten. Een vrouw met twee jonge kinderen, twee verliefde pubers en een ouder stel. De vrouw wendde haar gezicht af. Ze hoefde nu even geen gelukkige mensen te zien. Vandaag was gewoon te rot.

"Het spijt me, Liselotte. Een uur geleden is Niek overleden. Hij heeft geen pijn gehad, geloof me. En hij houdt van je. Dat weet ik zeker. Het waren zijn laatste woorden."

De vrouw wrijft in haar ogen. Haar eigen Niek. Vandaag overleden. Ze wist dat het er aan zat te komen. Ze wisten het allebei. Maar zelfs de twee laatste beloofde weken heeft hij niet gehaald.
De bus komt aanrijden. De vrouw doet haar oortjes in en leunt tegen de paal. 'Ik huil alleen bij jou' van Ali B en Diggy Dex staat al een tijdje op als ze merkt dat er een traan over haar wang loopt. De vrouw bijt op haar lip. Sterk zijn. Daar ben je volwassen voor. Doorgaan. Liselotte probeert haar nare gedachten te vermijden. Maar wat ze ook bedenkt, ze krijgt haar Niek maar niet uit haar hoofd.
"Gaat het?" De vrouw draait verschrikt zich om en ziet de vriendelijke man van daarnet achter haar staan. "Oh, sorry ik wilde je niet laten schrikken", zegt hij aardig. De vrouw zegt niets. Ze is bang dat ze helemaal breekt. De man steekt zijn hand wat voorzichtig uit. "Ik ben Evert." Liselotte steekt ook haar hand uit en lacht onhandig. "Liselotte", zegt ze zacht. Evert gaat naast haar staan. Hij blijft even stil. "Wat is er aan de hand?", vraagt hij dan uiteindelijk toch. Liselotte zucht. "Lang verhaal."
Evert knikt begrijpelijk. "Ik heb alle tijd hoor", zegt hij, "maar als je het niet wilt vertellen is dat ook goed." Liselotte denkt even na. Ze hoeft het hem niet te vertellen. Maar Evert doet wel aardig. Misschien helpt het haar wel.
"Ik heb het opgeschreven", mompelt ze. "Goed idee van je", antwoordt Evert haar bemoedigend. Liselotte houdt een stapel papieren uit haar tas en drukt het in Everts handen. "Wil je het lezen?", vraagt ze onzeker. Evert twijfelt even, maar begint dan toch met lezen.

Liselottes eerste brief

Lieve Niek,
Vandaag werd ik gebeld door de overheid. Ze zeiden heel veel en ik heb maar de helft onthouden. Zo halverwege kwamen die mensen eindelijk to the point. Bij jouw basis is een aanslag gepleegd. Er is geschoten en alles is in brand gevlogen. Daarna zijn er giftige stoffen verspreid. Er zijn heel veel doden en gewonden.
Jij bent vermist. Samen met die toffe Peter. Waarom moest je zonodig arts worden in een oorloggebied. Jij, Niek Boogaard. Mijn eigen held op sokken. Je bent nog geen twee weken in Afghanistan en nu ben je al verdwenen. Maar ik ben niet boos. Je doet heel goed werk. Ik ben alleen zo ongerust. Niek, ik mis je nu al. Kom gewoon weer terug. Ik houd van je. Ik kan niet zonder je. Liefs, jouw Liselotte.

Evert keek Liselotte aan en Liselotte keek weer terug. "Lees maar verder hoor", zei ze zacht.

Liselottes tweede brief:

Liefste Niek,
Ik ben zo blij dat je weer terecht bent. Maar ik ben ook heel bang voor de toekomst. De overheid vertelde mij een week geleden dat je was gevonden in het bos. Je was gewond. Heel veel bloed verloren. Ernstig ziek. Minstens tien kilo lichter dan dat je de week ervoor was.
En daar lig je dan nu. Weer terug in Nederland. Alleen, in dat witte, grote bed. Ik kom wel langs. Maar het is moeilijk. Als we samen zijn hebben we het over uiteenlopende dingen. En ondertussen weten we dat je het niet gaat redden. Ons gewenste kindje komt er dus niet. Die prachtige reizen gaan we niet maken. Dat mooie huis aan het Pietershof gaan we niet kopen. Jij weet dat. Ik weet dat. Het allerergste weten we ook allebei. We zullen niet langer dan nog twee weken bij elkaar zijn.
De laatste gesprekken die ik met je voer zijn heftig. Ik ben nog nooit zo verliefd op je geweest. Niek, ik kan gewoon niet zonder jou. En het enige wat jij zegt is dat ik moet dansen in de regen. Dat roep je al jaren. Pas gisteren vertelde je wat het betekent; dat je ook in slechte tijden moet genieten. Ik probeer het Niek, echt. Maar hoe moet ik nou genieten zonder jou? X Liselotte

Evert sloeg de pagina om. Er is nog een brief over.

Liselottes derde brief:

Allerliefste Niek,
Dit is de laatste brief die ik aan je schrijf. Voorlopig. Want ik wil nog geen afscheid van je nemen. Vandaag, op 3 juli ben je overleden. Ik ga het kort houden, deze brief. Ik houd van je. En ik zal mijn beloftes nakomen. Ik ga (over een tijdje) weer door met mijn leven. Ik ga genieten. Ik beloof het. Ik zal gaan dansen in de regen.
Liefste schat, ik houd van je.
Voor altijd.
Jouw Liselotte

Evert sloeg zijn arm om Liselotte heen. Op dat moment hield ze het niet meer. Ze begon te huilen en te huilen. De tranen bleven maar komen. Evert probeerde haar te helpen, maar Liselotte liet hem niet helemaal toe. Vlakbij haar huis stapte Liselotte even later uit. Evert liep achter haar aan. "Weet je het zeker?", vroeg hij. "Wat?" Haar antwoord kwam er botter uit dan ze had gehoopt. Evert glimlachte desondanks toch. "Dat je het alleen wel redt." "Tuurlijk", zei Liselotte snel, "en bedankt voor je hulp." Evert klopte onhandig op Liselottes schouder. "Sterkte hè", zei hij aardig. "En dans in de regen."

Wees niet bang; er komt later echt wel een Lisam. Zeg trouwens gerust wat je van het verhaal vindt. Laterrr! Terretje.