I was there

Chapter 1

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance  to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

No part of this story may be used or reproduced in any instance without the permission of the author.

Plagiarism is a Crime.

NOTE: This story is unedited, so expect graphical errors, grammatical errors, wrong spellings and what other kind of errors. I'm sorry no one is perfect. So if you don't like it, don't continue reading this and delete it from your library. Thanks!

Cover photo is not mine.

-callaimeexxx-

                            ***
            
Chapter 1
Start

Hindi ko alam kung bakit masakit pa rin isipin. Matagal na naman yun pero bakit ganito parin? Bakit masakit pa rin? Matagal ko ng gustong mawala ang sakit na ito. Gusto ko ng magbago, gustong-gusto ko ng makawala sa bangungot na palaging samasagip sa aking isipan. How I wish to erase this feelings, but sad to say memories are so powerful. Kahit anong gawin kong paglayo at iwan ito, babalik at babalik pa rin ito sa iyong isipan kahit ano mang oras o nasaan ka pa. KUNG nga lang may value ito sa buhay mo.

Hayyst. Napabuntong hininga nalang ako habang iniisip ang mga nangyayari. Natanong ko lang sa sarili ko, bakit nga ba ako? Bakit nangyari ang lahat nato sa akin? Mabait naman ako ah. Mahal na mahal ko yung mga taong nagmamahal sa akin. Hindi ko naman pinapabayaan ang lahat ng bagay na nangayari sa buhay ko. Hindi ko naman pinabayaan ang pag-aaral ko. Hindi naman ako basagulera. Hindi naman ako maldita at lalong- lalo hindi naman ako spoiled brat. I'm family-oriented. Kahit wala akong tatay sa buhay ko, pinamulat naman sakin ni mama ang tamang pagmamahal, pag- aaruga at pagpahalaga ng pamilya na kailan man walang sino ang makakuha nito sayo. Pero bakit nga ba? Bakit ako pa rin ang nawalan? Bakit kinuha pa rin yung taong nag-iisa sa buhay ko? Bakit kinuha siya? Siya lang naman yung sandigan ko, yung pagsasabihan ko ng problema, yung kausap ko pag ako ay nalulungkot, yung pag gising mo palang sa umaga, nandyan na siya at ngiting ngiti dahil nakita ka niyang may laway sa mukha. Pero hindi ehhh. Wala na siya.. Wala na yung taong dapat na kasama ko pa ngayon. Wala na yung mama ko Wala na siya.. Ang sakit dito sa dibdib.

Tulalang-tulala akong nakatingin sa labas ng coffee shop "Ahh ate" Masakit pa rin isipin. Nakakawalang gana. "Hello ate? nandyan ka pa ba?"

Tinapik ako nung estudyanteng babae sa balikat ko pero hindi ko pinansin. Ano nga bang magagawa ko, siguro ganito na talaga ang buhay ko hanggang sa paglaki ko. Sayang, wala man lang akong mga magulang na maipagmamalaki ko sa mga future babies ko.

"Ate, ikaw na nga po ang tumawag sa kanya, ang lalim lalim po kasi ng iniisip ehh. Hindi po namin siya makausap ng maayos. Hiniwalayan po ba siya ate kaya siya tulala?" Dito ako natauhan sa tanong ng batang estudyante.

"Oh baka naman ipinagpalit sa iba?," anong pinagsasabi ng mga batang to?

"Oh baka naman hindi makaget over sa nangyari kagabi, hehehe," sabay hagikhikan nilang tatlo.

Teyka, anong pinagsasabi ng mga batang ito? Get over? Hiniwalayan? Ipinagpalit? Seriously, lovelife agad? Tumingin ako sa direksyon nila. Lahat sila nakatingin sa akin even Justine.

"Oh Ella, may masasabi ka pa sa tatlong to o may maisasagot ka pa sa mga tanong nila sa'yo?"

Tumingin muna ako sa direksyon ni Justine bago ako tumingin sa mga batang estudyante. "Ahh hahaha, ano nga ulit yung tanong niyo sa'kin kids,?" tanong ko sa kanila.