Issız Katilim

23/11/2016

Tam sensizliğe seninle alıştığımı düşünmüşken aynı yaram tekrar kanadı.
"Soğudum artık" dedin. Daha iteli bir ay olmadı beni.
Tahmin ettiğim gibi.
Ellerin soğuk ve kuru. Taşıyamadan sevgimi.
Sen de haklısın.
Sevmeyi öğretmemişler ki sana affetmeyi anlatmamışlar.
Birşeyleri düzeltmek için geldim. Mücadele etmek için tekrardan.
Ama "zorla güzellik olmaz" sözü, engelliyor beni.
Bağlıyor ellerimi, ayaklarımı.
Artık sevmiyorsan neyi değiştirebilirim bilmiyorum. Sanırım kabullenmem gerekiyor artık. 
Benim ailem karanlık, arkadaşım soğuk rüzgar.
Bulunduğum yerde revir yok, yaralarımı saracak merhemim de hiç olmayacak.
Pes etmek bana göre değildi.
Ama ben hayata çok güzel bir kart çektirdim ve öğrendim ki ben hala bu oyunu bilmiyormuşum.
Söylesene!
Unutmanın formulü ne?! Söylediklerini unutmanın formulü ne?!
***
Bir insan doğuştan bu kadar acımasız olamaz.
Geçmişinde ne yaşadın sen?
Kim öğretti sana bu formulü?
Gidesin varsa tutamam artık.
Son bir kez gir kalbime ne kırdıysan al çık içinden. 
Gideceksen çıkma bidaha karşıma.
Gösterme yüzünü, bakma gözlerime.
Alma artık ahımı.
***
Giden sadece sen olmayacaksın sevgili.  Zamanla ben de gidecem senden.
Sürünmeli miyim önce?
Buna alıştım ben sevgili. Hatta dikenler ve boşluk bıraktığı zaman eksiklik olur hayatımda.
Acı çekmeyi seviyorum artık.
Karanlığı ve boş odaları da.
Bana gerçeği söylüyorlar.
Aynı gerçek dostların yaptığı gibi.
Sessizce haykırıyorlar aynı benim gibi. 
Bitek onlar şahit duygularıma ve bitek onlar paylaşıyorlar acımı
Daha yolum uzun sevgili!
Kimler geçecek benimle ya da kimler bana daha neler öğretecek böyle.
***
Suçu hep hayata atıyorum da onu zorlayan biziz aslında. 
Eline kart verip "al çek" diyoruz.
Bütün olay bu.
Asıl oyunu biz oynuyoruz aslında kendi aramızda.
Sen+hiç kimse= huzur
Huzurun formulü bu işte.
Peki ya unutmanın?...