Dünya bir meme ucu.
Tuhaf bir giriş oldu değil mi ?
Basittir hayatın işleyişi,
Bir kaç sprem ve bir yumurtadan ileri geliriz.
Bazen içeride iyi bakarlar bize,
Bazen orada olduğumuzu bile bilmezler.
Birden çıkarız ortaya yırtık dondan fırlar gibi.
Kimi zaman planlısınızdır,
Kimi zaman nereden çıktığınızı bile bilmezler.
En sonunda çıkarız ama,
İşin önemli kısmı da bu zaten,
Çıkabilmek,
Hazır olabilmek am dan sonrasına.
Bir yere kadar ne olduğunu dahi bilmeyiz.
Arada meme sıkıştırırlar ağızımıza,
Götümüzü kollarlar dışarı kaçan var mı diye.
Bel altına göre renklendirirler kıyafetlerini,
Uzantın varsa mavi
Deliğin varsa pembe.
Muhtemelen unutmamak için yapıyorlar, neyse.
Seneler ilerledikçe aklımız oluşur.
Sebep sonuç ilişkisini anlarız.
Tabi anlayabilecek kadar zeki isek.
Can acıttığında geri döneceğini öğrenirsin,
Ama mutlu ettiğin de bir faydan olmayacağını da hediye ederler yanında.
Aşık olduğunda saç çekmeni.
Yada oyuncak paylaşmanın gerektiğini anlarsın.
Aşkı anlarsın.
Ergenleşirsin.
Artık hayatın o ilk battaniye renginin etrafında dönmeye başlar.
Pembe ise deliğini koruman gerektiği öğretilir.
Mavi isen bulduğun deliğe girmen.
Bu aşama kazasız belasız geçilirse,
Ki insanların çoğu burada kalır ve ilerleyemez.
Sorumluluk alırsın artık.
Girilen deliğin anlık mutluluk olduğunu öğrenirsin.
Hamilelik korkun oluşur artık.
Tek eksik bir parmağında ki yüzük halini alır.
Erkekler daha kendine bakamazken,
Bambaşka sorumluluk eklenir.
Kadın ise daha olayı anlayamadan,
Soru bile sorulmadan deliğini açması söylenir.
Ve sonra yeniden başlar hikaye ama bu kez başka spremler için.
Her erkek çıktığı yere girmek için uğraşır.
Ve ilk durakları hep memelerdir.
Bundandır "Meme ucu"
Son çıkıştır çünkü,
Zilyon tane sorumluluktan önce.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞAİR OLMAYANDAN, ŞİİR ZERRECİKLERİ...
PoetryHissiyatım bu metinlerde. Belki sende kendinden bir şeyler bulursun ? :) iyi okumalar, olumlu olumsuz dönüşlerinizi bekliyorum.
