Five years forward

Hoofdstuk 5

POV dakota
Ik woordt wakker door me tellefoon die als een gek tekeer gaat.
'Hallo?' Zeg ik slapperig door de tellefoon.
'Da-o ohmygawdd.. Kiki Shitt het is mijn schuld' geschrokken ga ik rechtop zitten.
'Hanna rustig'.
'Ik eh.. Ki gingen wat rijde en eh - Kiki is dood-'.
Zonder antwoordt te geven laat ik me tellefoon uit me hand vallen en leg ik me hoofd op me kussen... 'Kiki is dood?' Dan beginnen de tranen te rollen ik lig voor een tijdje zo te huilen tot ik me besef dat ze er gewoon niet is.

'Kiki is dood !' Toep ik hardop.
Ik stap me bed uit en ren naar de kleine kast en sla allees ervan af, ik open de kleding kast en gooi kleding aggresief neer op de grond.
Ik gooi luxe glazen van de dienblad keihard tegen de muur aan.
'Kiki !!' Roep ik boos maar verdrietig.
...'kiki'
'Dakota !' Ik negeer de stem van kendall en ram paar keer tegen de kast aan.
Totdat ik naar achteren woordt getrokken ik liet me zelf vallen in de armen van kendall.
'Ze is weg' zeg ik huilend.
'Rustig dakota'
Ik haal een paar keer een diepe zucht en kijk kendall aan.
'Kiki is dood..' Ik kijk hem recht in zijn ogen aan.
'Kiki is niet dood ?' Zegt hij, ik knik 'kiki is dood ik werd gebeld vanuit de ziekenhuis... Het was een ongeluk-'
Hij laat me voorzichtig los en zet zijn handen tegen zijn hoofd aan.
Hij draait wat rondjes boos loopt hij naar de woonkamer en ik achtervolg hem.

Hij kijkt uit de raam, ik loop naar hem toe en wil hem daar van wegtrekken tot hij me naar achteren duw en de gordijnen boos eraf trek, hij slaat keihard met zijn knokkels tegen de witte muur.
'Kendall stop !' Roep ik maar hij luistert niet.
Ik ren naar hem toe en pak zijn vuist was, 'stop' snik ik.
Hij kijkt me boos en ook verdrietig aan en loopt dan weg zo via de deur.
En die timing komt adem binnen.
'Wat is hier gebeurt' vraagt hij meteen.
'Niets' zeg ik huilend en ren recht in zijn armen.
'Laat me asjeblieft nooit los', 'zal ik ook nooit doen'.

Na een tijdje op de bank hebben gezeten kom adem met een glaasje water aan en paracetemol.
'Hier' hij overhandeld me en ik neem het in één keer in.
Ik sta op en trek me jas aan 'dakota wat ga je dan?' Ik hoor in zijn stem dat hij bang is.
'Ik bel je' zeg ik en loop de deur uit zodra ik in de gang sta ren ik.
Ik weet dat adem me achtervolg dus neem ik de exit trap.
Ik ren en ik ren sneller tot ik bij me auto sta.
'Dakota !' Ik megeer hem en rij weg 'wees voorzichtig-' hoor ik hem nog roepen.

-timeskip-

Zodra ik bij de ziekenhuis ben aangekomen loop ik gelijk door naar de receptie.
'Kan ik hier voor kiki blake komen ?'.
Vraag ik aan de vrouw ze zoekt op de computer op naar kiki blake.
'Ze zojn haar lichaam aan het onderzoeken'.
Haar kalmerende toon kan ik niet uitstaan.
'U laat me nu kiki blake zien !' Dreig ik de vrouw.
Ik zie dat ze op een knopje druk, 'U laat me nu kiki blake zien !' Roep ik luider.
Ik woordt aangestaart door mensen die hier voorbij lopen en wachten.
'U begrijp het niet u begrijpt het niet !' Roep ik luider 'Ze is allees voor me !'
'Sorry mevrouw' zegt ze, ik pak der bij de jasje vast en trek haar naar voren 'U laat me nu-'
Ik verlies me evewicht waardoor ik de vrouw loslaat ik voel me benen niet meer ik voel niets meer tot ik op de grond beland.
Ik sluit me ogen maar blijf nog wat knipperen, ik zie dokters boven me staan en sluit ik hellemaal me ogen.

Ik hoor allerlei stemmen ik wil wat terug zegen maar het lukt me niet ik wil me bewegen... Dan denk ik er bij na beweeg ik nou nee wacht ik lig op iets zags.
'Het spijt me zoo' hoor ik iemand zegen die aan het huilen is 'er was een h-rt en- stond stil midde-n op de weg'.
Ze komt steeds dichterbijer ik wil roepen schreuwen echt van allees waneer het hanna is die tegen me praat.
Oke rustig rustig dakota denk na Je bent in he- Oke niet rustig ik lig in een freaking ziekenhuis !'

Na een aantal keer geprobeerd te hebben voel ik me vinger Yasss het lukt me.
Ik beweeg een beetje met me vingers en voeten.
Ik voel me ogen slapper worden, ik open me ogen in één flits en sluit ze dan, de licht is zo fell.
Langzaam open ik me ogen nogmaals en da wat rustiger.
'Han?' Ik draai voorzichtig om en zie hanna op de bank ze is denk ik in slaap gevallen.
Ik moet uit deze ziekenhuis, ik kijk naar me arm en zie een naald in me arm ik twijfel geen seconde en trek hem eruit.
Ik loop me kamer uit zonder hanna wakker te maken, ik zie niemand in de gang mooizo.

Ik probeer zo sluipend mogelijk te gang.
'Wat bent u van plan?' Een stem kaats van een hoek van mij vandaan het is een man een dokter..
Ik zet hem op rennen en ren de gangen uit en dan de trappen af.
Ik kom uit in de laaste gang totdat er veschillende dokter uit kamers komen.
Een man pakt me stevig vast en drukt me fijn.
Een andere vrouw probeerd hem te helpen maar ik begin wild om me heen te slaan en trappen 'Laat me gaan !' Roep ik zo luid mogelijk.
Ik denk wel dat ieder patient dat heeft gehoort.
'Laat me gaan...' Zeg ik wat zachter tot ik een naald door me boven arm voel.
Ik woordt rustiger en moe
Voor ik het weet sluit ik me ogen tot ik in de hoek hanna zie staan.
Dan woordt me beeld zwart