KÜL

KUMUL#7

Bu olayların üstünden on dakika geçip geçmemişti. Üstüme rahat bir şeyler giyip gelmiştim ve şimdi oturma odasında oturuyorduk. Biraz önceki bornoz faciasını düşünmek bile istemiyordum.

" Annenler nerde?"

Sessizliği bozan sesi bir an içimi ürpertti. Erkeksi bir sesi vardı. O konuştuğunda değişik hissediyordum,  zaten çok konuşuyordu ya (!)

" İş görüşmesi için şehir dışındalar."

Biraz sonraki söyleyecekleri siz de de şok etkisi uyandirabilir. Beni mi düşünüyordu? Hayır dedi iç sesim biz buna insanlık diyoruz kendine gel Kumul.

" Bak evine hırsız girmemiş ama korkarım, yalnız kalmak istemiyorum diyorsan seni bildiğin bir yere bırakabilirim."

Gideceğim hiçbir yer yoktu ki. Akrabalarıma gidemezdim. Bir, beni sevmiyorlardı. İki, annemlere söylerlerdi ve onları hiç çekemezdim. Bu saatte rahatsız edebilecek kadar yakın arkadaşım yoktu. Sonuç olarak ne kadar içim ürperse de burada kalacaktım. İnandırıcı olduğunu düşündüğüm bir bakış attım.

" Hayır gerek yok, burada kalırım. Hem hırsız girmemiş zaten, sorun yok."

Dediklerimi pek kabul etmese de zorlamadı. Ne diyecekti , hadi gel yok kalma burada, başına bir şey gelir falan mı? İçimden isterik bir kahkaha attım

" Sen bilirsin, geç oldu benim gitmem lazım malum bazı işleri yarım bıraktık. "

Pardon suratına kussam sorun olur muydu? Rengim kırmızı değil de beyaza döndü. Utanmamıştım sadece tiksinmiştim. Çok iğrençti.

Zar zor ağzımı araladım.

" Evet, bence de yarım bıraktığın işi bitirmelisin."

'Evet' kelimesini öyle bir söylemiştim ki az daha kekeliyordum.Bunları derken yüzüne bakmıyordum.Daha doğrusu bakamıyordum. İçimden geçen sesleri susturup en arkalara ittim.
İnşallah tekerin patlar da gidemezsin diyordu. Ne kadar da boş bir sesti bu böyle.

Kapıya kadar geçirdiğimde yüzüme son kez bakıp gitti. Gitmesini beklemeyip kapıyı kapattım. Tamam buraya kadar işini bırakıp gelmiş olabilirdi. Ama sonuçta gene oraya gidiyordu. Teşekkür falan mı etmem lazımdı. Evet etmem lazımdı ama etmedim. Üzgün de değildim.

Geceyi nasıl geçireceğimi düşünürken zilin sesiyle yerimden sıçradım. Tam beş dakika boyunca aslında kendi gecemi değil Pars' ın gecesinin nasıl geçeceğini düşünmüştüm. Bir süre sonra midem kaldırmayınca tekrar kendi gecemi düşündüm ve o sırada zil çaldı. Aşırı korkunç bir şey düşünürken aniden gelen bir ses sizi de ürkütmez miydi? Açmalı mıyım açmamalı mıyım diye ecel sorusuyla cebelleşirken zil ısrarla bir kez daha çaldı. O anda aklıma en saçma şey geldi.

Bir bilmece.

"Küçükken derlerdi ki bilin bakalım hırsız eve gelince neyi çalmaz?" 

evet böyle cevaplara aşikar olduğumuz belli. Tabiki de zili çalmaz. Yani gelen hırsız değildi. Aslında güzel mantık yürütmüştüm. Zil ısrarla üçüncü kez çalınca kapıya doğru yürümeye başladım. Delikten kimin geldiğine bakarken Pars' ı karşımda görünce baya şaşırdım. Ne yani tekeri mi patlamaştı? Kapıya sert bir şekilde vurunca açmam gerektiğini fark ettim.

"  Ne geç açıyorsun kızım kapıyı, donduk be. "

Bu ne böyle şehir magandaları gibi kızım falan. Annemler , anne diye hitap ettiğim çakma ebeveyn bozuntuları,bile  bana bu kadar kızım demiyordu. Hatta hiç demiyorlardı.

Direk konuya atladım.

"Tekerin mi patladı?"

Önce alık alık suratıma baktı. Sonra hemen kendini topladı.

"Delikten beni mi izledin?"

Alık alık bakma sırası bendeydi. Tamam bir insan yakışıklı, karizmatik ve çekici olunca öz güven sahibi olurdu da bu ukalanın yapı taşı sadece özgüvendi.

" Tabiki hatta kapının önünde beş dakikadır seni bekliyorum ki on dakika da kapı açtım."

Evet mantıklı konuşmuştum. Yani sanırım.

" Belli belli, neyse acilen çıkınca telefonumu evde unutmuşum ve taksi çağırmam gerekiyor. Bana bir taksi çağırsana."

Ne yani filmlerde eve geri dönünce kızın yanında kalıyordu. Yok mu öyle sahneniz. Ben beğenmedim bunu. Hayır Allah' ım işine karışmak gibi olmasın ama bu gece benim yanımda kalsa nolurdu?

"  A senin haberin yok mu? Taksiciler eylem yapıyorlar. Bir gündür taksiler çalışmıyor. Taksimetre ücretleri yetersizmiş. "

Hani alkış. Hayır bunu diyorum ya sabah da evlerine taksiyle gitmiştim ve aynı şekilde taksiyle dönecekken son anda vazgeçmiştim. Benim sorunum neydi böyle. Hayır amacım da yoktu ki.
Sadece' içinden geldiği gibi davranıyorsun' dedi iç sesim. Böyle bir şey içimden gelemezdi.

Bana inanmak ister gibi bir bakış attı.
Açıkçası inandığını düşünmüyordum ama sorgulamadı da. Şaşırmıştım açıkçası.