Patayin Sa Sarap Si Barbara (R18) [ON HIATUS]

Chapter 5

°BARBARA°

"Don't move." Holy shit!

"'Wag kang gagalaw kung ayaw mong parehas tayong mahuli ng mga pulis." Lumuwag ang paghinga ko when I recognized his voice. Tinanggal na niya ang pagkakatakip ng mata at bibig ko at hinila niya ako papasok ng Security Control Room.

"Wait Jayden there's no way out here. Nasa labas ang hagdan pababa and the police are taking their way up to go here." I stopped him but he only gave me his grinning smile.

"Sa tingin mo paano kaya ako nakapasok rito?" Sabay kindat niya sa akin. Oo nga no? Bakit hindi ko naisip 'yun? Tsss. Minsan pala may pakinabang rin ang isang 'to.

"Stop laughing Jayden, walang nakakatawa."

"Pffftt sorry sorry, ngayon lang kasi kita nakitang ganyan katensyonado." I rolled my eyes.

"Oh ano pang hinihintay natin? Tara na at baka maabutan pa nila tayo." I grabbed his hands and hinila niya papunta sa emergency exit but he refuses.

"Sandali may nakalimutan ako." Binuksan niya ang bag niya at puwesto sa mga monitor.

"Anong gagawin mo? Bilisan na natin!" Lumapit na rin ako sa monitor at inusisa ang ginagawa niya.

"Don't tell me papasabugin mo ang room na 'to?" I asked when I saw him planting boombs inside the room.

"Tinutulungan lang naman kitang linisin ang KALAT na ginawa mo." Iiling-iling niya pang sagot sa akin. Pinagdiinan pa talaga niya 'yung salitang kalat. Hindi na ako sumagot pa and let him do what he want.

I turned my back when I heard the door opening.

"Jayden, faster, nandyan na sila." Mahina kong sabi.

"Relaxed. I'm done." Pagkasabi niya non ay hinila na niya papunta sa emergency exit. "Wag ka kasing kabahan masyado." He added.

"I'm just being careful Jayden."

"Oo na oo na. Sabi mo eh."

"Yakap." And I saw him arms wide open.

"Tigil-tigilan mo ko Jayden ah sina-"

"Dami mong satsat." He open the emergency exit's door and surprisingly wala akong nakitang stairs. All I can see is a pole.

"Shit." Mahina kong mura ng pwersahan niya akong yakapin at mabilis na nagslide sa pole pababa. I feel the pressure.

"Pwede bang magreduce ka? Ang bigat mo na." Sabi niya when we reached the bottom.

"Tang ina? Ako mabigat?!"

"Pfffttt joke lang brad." He used to call me brad ayoko kasing nagpapatawag ng masyadong girly.

Jayden is my childhood bestfriend. Nandyan siya lagi sa tabi ko kapag kailangan ko siya. He belongs to elites one, mayaman sila but not enough para makapasok sila sa Billonaires league. Alam niya lahat ng pinagdaanan ko sa buhay. Alam niya pati yung bangungot ng kahapon ko.

Nang magresign si mama as secretary sa isang company, siya 'yung tumulong sa aking para makapag-aral. My mom was diagnosed with HIV and after 2 years namatay rin siya. Simula noon kila Jayden na ako tumira. Kapatid na ang turing namin sa isa't isa. Ni minsan hindi niya sinumbat sa akin ang mga binibigay niya sa akin, he was totally perfect guy. Mabait, mayaman, matalino, gentleman pagbigyan na rin sa gwapo. Kidding aside he gots the looks talaga pero ni minsan wala akong nakilalang girlfriend niya.

Paano kaya kung wala akong Jayden na nakilala? Siguro wala akong paglalabasan ng sama ng loob? Siguro walang tutulong sakin? Siguro hindi ako nakapagtapos ng pag-aaral? Siguro hindi ko matutupad ang mission ko. Siguro wala akong bestfriend? And siguro nahuli na ako ng mga pulis kanina.

"Brad, are you with me?"

"Ah eh. May iniisip lang ako."

"Ako ba iniisip mo?"

"Fuck you Jayden. Where's your car? Baka masapak na kita." He gave me his car keys and nauna na akong pumunta sa kotse at pumasok sa loob. Sumunod naman na siya akin.

"Oh." Sabay hagis niya sa akin ng isang maliit na remote.

"What is this?" Hindi muna siya sumagot dahil abala siya sa pagmamaneho palabas ng parking lot.

"Pampalakas ng aircon pindutin mo pagbilang ko ng sampu." Pangiti-ngiti niyang sagot.

"1" And he started counting.

"10!" And I pushed the button on the remote. Nakarinig naman ako ng mahinang pagsabog sa likuran. Pagtingin ko sa likod umuusok na yung building kung saan nandoon kami kanina.

"Pfffft."

"JAYDEEEEEN!"

"What?! Ikaw nagpasabog brad ah. Hindi ako. Pfffft. Magpasalamat ka nalang at niligtas kita. Di ba? That's what bestfriends are for!"

Umayos na ako ng pagkakaupo at pangiti-ngiti habang inaalala ang mga tulong na nagawa na sa akin ng bestfriend kong 'to.

"Salamat Jayden you were always there whenever I need you."

"Drama brad ah. Mamatay ka na? Ang tagal mo kasing bumalik sa office so I followed you here."

"Hey I'm just being thankful here." I smiled at him.

"'Yan brad, mukha kang babae pagngumigiti ka. Dapat laging ganyan."

"Magmaneho ka nalang kung ayaw mong ikaw pasabugin ko."

"Anyways, maiba tayo."

"Hmmm."

"So how's your mission? At anong ginawa mo bakit ka sinusundan ng mga pulis?" Bigla namang nag-iba ang mood ko. I've lost my two chances in one fucking day. Malapit na ako sa cut-off.

°°°°°

A/N:
Follow me on twitter:
@innocentminded_