Patayin Sa Sarap Si Barbara (R18) [ON HIATUS]

Chapter 10

°BARBARA°

I slowly open my eyes ng makaramdam ako ng panunuyot sa aking lalamunan. All I can see is white. Anong nangyari? Nasaan ako? Ilang beses kong kinurap ang aking mga mata pero ganoon pa rin ang nakikita ko. Pumaling ako sa kanan at doon ako nakarinig ng tunog mula sa aparato. I know now where I am, nandito nanaman ako.

Naramdaman ko namang may nakahawak sa kamay ko kaya't sinipat ko ito. "J-jayden?" I started to talk. Dahan-dahan kong kinuha ang kamay ko. I pat his head and play his hair. After a few touch, he lifted his head at halatang-halata na kagigising niya lang rin.

"You're awake." He tries to smile. Inayos niya saglit ang sarili niya at inalalayan niya ako para makatayo. He get some pillows and lean me on the headboard.

"Anong nangyari?" Hindi niya muna ako sagot. Inayos niya muna ang comforter ko and then he sat besides me. Hinawakan niya ang kamay ko and started to explain.

"Bigla ka nalang nakatulog sa kotse habang nagda-drive ako."

"Nakatulog?"

"Yeah. You called me to fetch you after your mission so I picked you there. And while we are in the middle of our conversation bigla mo nalang akong tinulugan." I close my eyes and tries to remember ang sinasabi niyang nagpasundo ako sa kanya pero hindi ko talaga maalala.

"You don't remember anything?" Tumango-tango lang ako sa kanya. I have this thing na everytime time after the mission I fell asleep. And next thing in the morning, I will woke up here in bed and nothing to remember what was happen to me. Only Jayden knows and he will explain to me kung anong nangyari sa akin. Madalas naman lagi niya lang sinasabi na nakatulog ako but it always seems I forgot and lost something important. We try many times to consult about this to the specialists pero iisa lang ang nagiging result. Wala akong alzheimers o dimentia, and I believer with that. Dahil hanggang ngayon sariwang-sariwa pa rin sa isip ko ang madilim kong kahapon. Baka nagiging makakalimutin lang talaga ako lately. Buti nga hindi ko nakakalimutan 'tong bespren ko, pati na ang sarili ko.

"Yeah. All I can remember is Tristan and a bunch of cops." Aside from that, wala na akong maalala. Everything is vague and I don't know what is it.

"What is the date today?" Pag-iiba ko ng usapan. Imbis na sagutin ako ay pinitik niya lang ang noo ko." Pati date kinakalimutan na rin. Signs of aging."

"Fuck you. Mauuna kang tatanda kaysa sa akin." I get the pillow besides me at hinampas ko siya ng tatlong beses. Napatigil nalang ako sa paghampas ng makita kong seryoso siyang nakatingin sa braso ko.

"Someone gave you that?" Tinignan ko ang tinitignan niya and I saw a bracelet na hindi ko naman suot kagabi.

"This?" I lifted my arm at pinagmasdan itong mabuti. "N-no. I bought it." I lied.

"Ang hilig mo sa ganyan ah." Bumalik na siya sa tabi ko pero hindi niya pa rin inaalis ang tingin niya sa braso ko, sa bracelet ko.

"It's kind of... lucky charm. I guess?" Tinago ko na ang kamay ko sa likuran at ngumiti ng pilit sa kanya. He also do the same.

"I see. By the way." Tumingin siya ng diretso sa mga mata ko and sighed deeply. "Tristan Lamsen."

"I didn't kill him!" Hinawakan niya ang dalawa kong kamay at diniinan ito. I didn't kill Tristan. Hindi ako ang pumatay sa kanya.

"I know, I know. Pero ikaw lang ang kasama niya nung gabing iyon right?"

"I saw someone in the kitchen." Biglang nag-iba ang ekspresyon niya ng sabihin ko iyon. Para siyang nakakita ng multo and he started to sweat kahit malamig naman sa loob.