we don't talk anymore {s.g}

d e r t i e n

{selena}

Gisteren is het incident gebeurd. Wat ben ik toch weer netjes.
Maar in ieder geval, breng ik een bezoekje bij Charlie. Het gaat niet goed met hem, want inderdaad hij heeft een hersenschudding. Een hele zware.

Ik zit nu in de wachtkamer met de moeder van Charlie. Ze is heel beroerd. Je kan niet eens een gesprek met haar aan. Ik probeer steeds met haar te praten, maar ze blijft steeds met haar gedachten bij Charlie. Denk ik.

'Charlie Puth,' roept de dokter ons. We staan allebei op en lopen naar de kamer waar Charlie ligt. De dokter doet de deur open en daar zien we Charlie liggen. Wacht. Huh. 'Mevrouw, wat is er met hem?' Zeg ik emotioneel.

'Hij is in coma. Heeft de dokter dat niet gemeldt bij u?' De moeder en ik schudden allebei ons hoofd en kijken elkaar verbaasd aan.

'Het spijt me heel erg dat we dit niet hebben gemeldt. Hij zit nu twee dagen in coma. We hebben ook geen idee wanneer hij uit de coma zal raken. Het spijt ons heel erg,' zegt de dokter vol medelijden.

'Bedankt voor het melden,' zegt de moeder van Charlie met tranen over haar wangen. Ik wrijf met mijn hand over haar rug om haar te kalmeren.

Samen lopen we naar Charlie toe en als we naast hem staan, staan we allebei stil. Voor een paar minuten kijken we naar Charlie. Allemaal buisjes in zijn neus en arm. Het is zo naar om te zien. Maar ik wens het beste voor hem. Ik hoop dat hij gezond uit zijn coma komt. Ik wil wel weer de echte Charlie terug, want ik mis hem nu al. En het is niet eens 2 dagen geleden gebeurd.

-
btw sorry voor dit korte hoofdstuk, volgend hoofdstuk is wel wat langer tho