Incedis ; Gebroken Beschaving

//01\\ ~Anaemis Bruce~

A/N : Corrigeren, yes please! Als je het maar op een vriendelijke manier doet xD
~*~*~*~*~

'Stilte!' Mijn zware stem onderbrak alle conversaties die in de zaal werden gehouden en alle mensen keken geschokt op naar de leider die voor hen stond. Zodra ik alle ogen mijn kant op zag draaien begon ik met mijn speech. 'Als eerste wil ik jullie allen bedanken dat jullie hier bijeen zijn gekomen om het eindresultaat van ons jarenlange geheime project te aanschouwen!' Ik stopte even om het spannend te maken en glimlachte de zaal in. Net voordat ik weer verder wilde gaan, werd ik onderbroken door het harde geluid dat door de kamer galmde. Iemand had de deur dicht gesmeten en zorgde ervoor dat alle aandacht op hem gericht werd. Het was Jules, het meesterbrein van ons project die ervoor zorgde dat er onnatuurlijke krachten in het spel kwamen. Zijn lange, ongekamde donkerblonde haren bedekte de helft van zijn gezicht waardoor je het ene oog niet kon zien. 'Sorry,' mompelde hij zonder zijn gezicht van de vloer af te wenden en hij liep naar zijn vaste plek, waar de schaduw hem omhulde. Alsof je hem helemaal niet kon zien, de schaduw liet zijn gestalte verdwijnen, hij werd onzichtbaar voor het menselijk oog. 'Zoals ik al zei, wij gaan vandaag als eerste het nieuwe, verbeterde Erox zien zoals wij het hadden voorgesteld! Morgen zien de eerste leerlingen van de Academie het. Zij hebben zich vrijwillig aangemeld om er aan mee te doen om kleine foutjes te verbeteren die wij misschien over het hoofd gezien hebben. Ook geven zij nog tips voordat dit alles de lucht in gaat! Geef hun allen een groot applaus!' Zodra de laatste woorden mijn mond verlieten, ontstond er een daverend applaus en een aantal leerlingen verlieten hun plaatsen en liepen zwaaiend mijn richting op. Diegene die vooraan liep, was Shae, een meisje met lichtblonde haren en een emotieloos gezicht. Een soort leider van het clubje dat voorzichtig naar mij toe kwam lopen, hopend op een seintje van mij dat ze de goede keuze hadden gemaakt. Zodra Shae mijn bliek ving, knikte ik naar haar, als antwoord trok ze een mondhoek een beetje omhoog. Wachtend op hun aankomst keek ik eens rond in de zaal, het was een grote, witgekleurde zaal met allerlei oude decoraties van het jaar 2100. Een aantal jonge mannen staken erbovenuit, met hun lichtroze haren of lichtgevende ogen. Beiden waren gemanipuleerd en gemaakt door Jules. Hij was een wonderkind en slimmer dan de meeste hier bij elkaar. Ondanks zijn leeftijd gedroeg hij zich meer volwassen dan de meeste bouwvakkers onder ons. Kortom, hij was meer dan een normaal kind.

Shae en de anderen waren een van de sloomste leerlingen die ik ooit heb gezien, ze hielden werkelijk waar van de aandacht die hen werd toegediend en deden bovendien heel erg overdreven. Na een tijdje begon ik ongeduldig te worden en zette mijn holografische microfoon weer aan. Ik kuchte er een paar keer expres doorheen zodat iedereen hun volste aandacht weer op mij richtte. 'Bedankt, jullie mogen weer gaan zitten,' zei ik kil. De zeven tieners keken mij geschrokken aan. 'Nu laat ik jullie allemaal een filmpje zien via jullie UP-sensor, waarbij jullie zien hoe Erox er voor staat. Voordat jullie dat gaan bekijken wil ik jullie eerst een 360 graden foto laten zien hoe het er eerst uitzag!' Met een flits werden alle ogen die eerst naar mij keken wazig. Hun blik focusseerde op het plaatje dat hun UP-sensor toonde. Ik besloot rond de zaal te lopen, omdat ik verder niks te doen had en niemand lette op dit moment op mij. Het was namelijk haast onmogelijk je blik af te wenden zodra het apparaatje aanstond. De UP-sensor was gekoppeld aan een deel van hun centrale regelkamer in hun hersenen zodat ze zich ook niet konden bewegen als het ding aanstond. Het was een handig dingetje als je even alleen wilde zijn. Het was nog handiger als je de baas van het hele bedrijf was. Je had alle apparaten namelijk tot je beschikking zonder dat iemand ervan opkeek, iedereen zag je als een voorbeeld. Maar het aller belangrijkste was; je kon al het eten van de wereld krijgen dankzij het aantal personeel die zich over de hele wereld bevonden.

Na een half uur alleen door de zaal hebben gelopen kwamen de eerste wazige ogen weer tot leven. Verbouwereerd keken ze om zich heen en een enkeling ging met hun handen naar de plek waar de sensor uitstak. Het duurde even voordat ze weer bij zinnen waren en zochten daarna naar mijn gestalte. Vriendelijk lachte ik naar de bouwvakkers die dit voor het eerst hadden meegemaakt, bij hun waren de sensors namelijk net in geplanteerd .
Zodra iedereen het filmpje had afgekeken liet ik een aantal hun mening geven over de veranderingen van de stad. Daaronder zat Shae die zoals altijd als eerste wilde spreken. 'Het ziet er tot nu toe geweldig uit, alleen er zijn wel nadelen: hoe ga je die kinderen daarbinnen houden? Met een hoog hek? Daar klimmen ze makkelijk overheen! Als je er visuele stroomdraden bij doet lijkt het op een gevangenis voor hen, we willen wel een beetje dat ze zich op hun gemak voelen. Ook al willen we hiermee de beschaving redden, het moet op zijn minst lijken op iets waar mensen vrijwillig naar toe willen.' Ik knikte. 'We gaan er voor zorgen dat het ondoordringbaar is, maar dan ook weer niet gevangenis-achtig. Hiervoor hebben mijn mannen van UPsilon een idee bedacht: er komen muren die lijken op de buitenwereld, maar ze kunnen er dan niet doorheen, waardoor ze binnen de muren van Erox blijven.' Voor de rest was het alleen politiek-gepraat zoals altijd. Niet iets waar een normaal persoon van de drieëntwintigste eeuw zich mee bezig wilde houden. Ik hield er zelf ook niet van, ook al was ik de koning van Incedis, ik kon er jammer genoeg niet omheen.