Big friends, big dreams

Παρτ 31

Μετα το χθεσινο ειχα πολλες σκεψεις...μεχρι που θυμηθηκα οτι σε μια εβδομαδα ειναι χριστουγεννα...μα δεν θα ημουν μς την οικογενεια μου...αλλα θα ειμαι με τον Αμλετ! Τα πρωτα μας Χριστουγεννα. Αλλα την παραμονη θα ειναι η αγωνες...Αμαν δηλαδηηηη!

Αμλετ:-Καλημερα αμαζονα
Εγω:-Καλημερα μικρε
Αμλετ:-Α μπα? Καινουργιο?
Εγω:-Ναι!
Αμλετ:-Καλα...
Εγω:-Αυτο το καλα δεν μου αρεσει...
Αμλετ:-Ναι καλα καταλαβες...
Εγω:-Οχιιιι!

Ανεβηκε πανω μου και αρχισε να με γαργαλαει παντου! Εγω ειχα σκασει στα γελια και δεν μπορουσα να ανασανω καλα καλα.

Αννα:-Μη!χαχαχα...σε παρακαλωω...χαχαχαχαχα...ασε με!
Αμλετ:-Μονο αν μου υποσχεθεις οτι θα μου αλλαξεις ψευδωνημο!
Αννα:-Καλα καλα-χαχαχα-το υποσχομαι!
Αμλετ:-Ενταξη λοιπον...
Αννα:-Μικρε...(ψιθυρησα)
Αμλετ:-Ειπες κατι Αννα μου?
Αννα:-Οχι καλε!
Αμλετ:-Θα παμε για πρωινο τωρα?
Αννα:-Ναι, ετοιμασου.

Εγω κλασικα εβαλα μια κοιλοτηνα και ενα μπλουζακι απο πανω. Επειτα βαφτηκα λιγο και πειρα τα πραγματα μου για την προπονηση (κρανος, καντια, σπιρουνια). Πηρα την καρτα του δωματιου και φυγαμε για την τραπεζαρια.
Παραγκηλαμε να φαμε και επειτα συζητουσαμε περι ανεμον και υδατων...(τι μολις εγραψα?😂🔫)
Τελος παντων, η ωρα περασε γρηγορα. Καλεσαμε ενα ταξι για να μας παει στον ομιλο.

Ετρεξα αμεσως στον Αλβαρακο μου ενθουσιασμενη, κατι ομως δεν πηγενε καλα...συνηθως οταν ακουγε το βημα μου χλιμιντριζε, σηκωνε τα αυτακια του και με περιμενε πως και πως, σημερα ομως δεν εκανε τιποτα...
Φτανω στο box του αλλα πουθενα ο Αλβαρο! Ανοιγω την πορτα και τον βλεπω κατω ξαπλωμενο...(οταν τα αλογα ειναι ξαπλωμενα ειναι ΣΥΝΗΘΩΣ αρρωστα). Οχι Αννα δεν θα κλαψεις, μπορει να ειναι μονο κολικος και τιποτα τρομερο...

Εγω:-ΑΜΛΕΤ! ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ ΕΝΑΝ ΚΤΙΝΙΑΤΡΟ! ΤΩΡΑ!

Καθομουν διπλα του υπομονετικα. Τον χαιδευα και τον αγκαλιαζα, τον παρηγορουσα. Ειναι τοσο γλυκος αλλα και ευθραυστος...
Και ετσι οπως ημουν χαμενη στις σκεψεις μου, με επανεφερε στην πραγματικοτητα μια φωνη...

Κτινιατρος:-Που ειναι το αρωστο αλογο?
Εγω:-ΕΔΩ!

Οταν ηρθε μου ειπε να περιμενω απο εξω. Ετσι ψυχρα... Ο Αμλετ με ειχε παρει αγκαλια καθως περιμεναμε τον γιατρο να μας πει...

Αμλετ:-Εισαι καλα?
Εγω:-Ετσι και ετσι...
Αμλετ:-Μην ανησυχεις κανενα πονοκιλο θα εχει. Θα του περασει, μη φοβασε.