Ik open mijn ogen. Ik lig in een ziekenhuis. Ik zucht. Alweer. Alweer een ziekenhuis. De dokters komen en doen wat testjes en ik mag naar huis. Thuis schrijf ik brieven. 1 voor me zusje, 1 voor me moeder. 1 voor mijn oudere broer 1 voor mijn jongere broer 1 voor de familie in het algemeen. 1 voor de nichten. 1 voor Madison en als laatste aan Blake. Ik leg ze in een doos in mijn kamer waar mijn moeder niet snel zal kijken. Over 2 dagen zal ze het vinden, maar het zal veel te laat zijn. Ik zal er niet bij kunnen zijn.
2 dagen later
Pov Blake
Emma is er vandaag niet vreemd. Ik zit in de les wanneer er op de deur word geklopt. 'Binnen.' Zegt de leerkracht. De deur gaat open en de moeder van Emma staat er met rode, opgezwollen ogen. 'Ik kom wat afgeven. Aan Blake en Madison.' Ik en Madison steken onze handen omhoog. We krijgen een brief. 'Willen jullie mee komen?' We knikken. We lopen naar buiten. 'I-ik m-moet j-jullie w-wat vertellen. Em-Emma is o-overleden. We hebben d-deze b-brieven gevonden.' Ik krijg tranen. Madison huilt heel hard. Ik open mijn brief best lief dat ze me een brief achterliet. 'Is het bekent waarom ze dood is?' Vraag ik. 'Lees de brief daar is alles in verteld.' Ik knik. Ik begin te lezen.
Lieve lieve Blake,
Dit brief is mijn afscheid's brief. Wanneer jij dit leest zal ik al overleden zijn. Ik leed aan kanker en anorexia. Ik wil dat je door gaat met je leven. Ook al weet ik dat je verder zal gaan zonder moeite. De dagen dat wij samen hadden waren de beste. Je gaf me mijn eerste kus. Je was mijn eerste vriendje. Je was bij bijna alles de eerste. Bij jou voelde ik me veilig. Voor de eerste keer voelde ik me geliefd. Speel niet meer met meisjes alstublieft. Dat is mijn laatste wens voor jou. En wordt gelukkig. Sticht een gezin. Een leuke vrouw en leuke maar ook soms irritante kinderen. Mini Blake's. Ik wist dat ik dit had al heel lang. Een chemotherapie vond ik niet nodig alles zat vast. Dit was mijn lot. Vergeet iets niet. Ik hou van je. Ik blijf ook van je houden. Pas goed op je zelf en op Madison.
Liefst, Emma
Ik voel tranen. Ik begin kei hard te huilen. Dit verdiende ze niet. Er valt iets uit de envelop. Ik pak het op en zie een foto van ons. Daar lijkt ze zo blij. Zo...zorgeloos. Ik ga haar heel hard missen. Als ik een dochter krijg ga ik haar Emma noemen. Dan voelt het of ze bij me is. Er zit nog een klein armbandje in. Ik doe hem aan. Dit zal ik nooit meer uit doen. Ze heeft het zelf gemaakt dat weet ik. Ik ken haar.
Einde.
Er komt een epiloog en dan is het boek gedaan.
