Ik open mijn ogen. Ik sluit ze direct weer door te felle licht. 'Emma?' Hoor ik iemand zeggen. Ik probeer mijn ogen te openen met succes. Ik zie Blake zitten. 'Je bent eindelijk wakker.' 'Hoelang ben ik weggeweest?' '3 dagen. Het spijt me. Ik had je nooit mogen gebruiken.' 'Geen probleem. We doen nog tot jij je auto krijgt alsof we een stel zijn. Dan ga ik mijn eigenweg en jij je eigenweg.' Hij knikt. 'Wanneer mag ik weg? Weten mijn ouders van dit?' 'Je mag straks weg en je ouders weten van niks.' 'Gelukkig. Wat heb je dan gezegd tegen mijn ouders?' 'Ik zei dat je bij een vriendin bent blijven slapen.' Ik knik.
Na een paar uur mag ik er weer vandoor. Ik sta op en wil lopen maar word duizelig. Blake brengt een rolstoel. Ik ga er op zitten.
Hij brengt me eerst naar zijn huis. We bespreken wat en ik ga dan naar huis. Mijn moeder kijkt niet echt tevreden. 'Waar was jij de afgelopen 3 dagen jongedame?' 'I-ik w-was b-bij een v-vriend-vriendin. De broer had je toch gebeld?' 'Ja. Je hebt straf. Vanavond eet je niet mee. Ga naar je kamer slet.' Ik loop naar mijn kamer en ga er liggen. Ik hoor mijn zusje huilen en ik pak haar op. Ik zing haar in slaap en ga zelf ook slapen.
Ik word wakker van m'n wekker. Ik sta op en doe mijn dagelijkse dinges. Ik loop naar beneden en zie dat Blake er bijna is. Ik hoor getoeter en loop naar buiten. Ik stap in en we rijden naar school.
Een week later
De week verliep normaal. Ik en Blake deden alsof we nog een relatie hadden. Het deed diep van binnen pijn, maar ik heb me er boven op gezet. Blake heeft zijn auto gekregen dus is onze nep relatie uit. Ik voel een stevige pijn en na een tijdje wordt alles zwart.
