"ให้ตายเถอะ เทอมันไม่ได้เรื่องเลยน่ะ(ช/ค) ดูอย่างลูอี เค้าบ้างสิ" เสียงอาจารย์วิชาดนตรีบ่นชั้นยกใหญ่ เพราะชั้นดันเล่นเปียโนผิดขณะที่แสดงให้คนในคลาสเรียนเดียวกันดู ใช่สิใครจะเก่งเหมือน นาย ลูอี ทอมลินสัน คนที่เล่นเปียโนได้ไที่ติ ที่อาจารย์รักนักรักหนา เพราะเค้าเก่งนี่ ต่างจากชั้นโดยสิ้นเชิง
"555 เทอมันไม่ได้เรื่อง(ช/ค)" เสียงของตาบ้าลูอีดังขึ้น หลังจากที่เราเรียนเปียโนเสร็จ หนอยต่อยปากคนหล่อนี่ จะมีใครด่ามั้ยว่ะ
"ก็ชั้นไม่ได้เก่งหมือนนายนี่ บูแบร์" ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆพร้อมกับยักคิ้วให้เค้าทีนึง ชั้นรู้ว่าเค้าไม่ชอบให้เรียกอย่างนั้น แต่ว่านะ นายหาเรื่องชั้นก่อน
"อย่าเรียกชั้นแบบนั้นสิ (ช/ค) ชั้นจะโกรธเทอจริงๆน่ะ ถ้าเทอเรียกแบบนั้นอ่ะ" เค้าพูดพลางขมวดคิ้ว อันที่จริงชั้นก็ไม่ได้เกลียดเค้าน่ะ บางทีชั้นเผลอหวั่นไหวด้วยซ้ำ แต่น่ะหมอนี่น่ะชอบทำให้หมั่นไส้อยู่เรื่อย
"แล้วจะให้ชั้นเรียกว่างัยล่ะบูแบร์ จะให้ชั้นเรียกว่า คุณชาย ลูอี ทอมลินสัน เหรอ" ชั้นทำน้ำเสียงล้อเรียน
"เรียกชั้นว่า ลู ก็พอ ไม่ก็เรียกว่า'ที่รัก'ก็ได้น่ะ ถ้าทำให้เทอพอใจ" เค้ายักคิ้วให้ชั้นทีนึง
"ไม่มีทางอ่ะ" ชั้นตอบอย่างสุดเสียงแต่ความจริงคือใจชั้นเต้นแรงสุดๆอ่ะตอนนี้
"ออเหรอ ชั้นคิดว่าเทอชอบชั้นซะอีก"เค้าพูดพร้อมทำหน้าหงอยๆ
"ใครบอกนายย่ะ" ชั้นมองค้อนใส่เค้าวงโต แล้วชั้นก็เดินหนี ทำไมน่ะเหรอ ก็เดี๋ยวชั้นจะหวันไหวไปมากกว่านี้งัย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.และวันที่ชั้นต้องเข้าคลาสเรียนเปียโนก็มาถึง อันที่จริงไม่เรียนก็ได้ แต่ทำงัยได้ก็พ่อกับแม่บอกให้เรียน ซึ่งมันก็ไม่เลวร้ายน่ะ ถ้าไม่มีคำเปรียบเทียบระหว่างชั้นกับตานั้นจากปากของอาจารย์อ่ะ มันจะดีมากเลยแหละ
"เอ้า วันนี้ครูจะให้นักเรียนจับคู่กันซ้อมนะ แล้วมาแสดงในคลาสให้คนในคลาสดูในอาทิตย์น่า"คำพูดของอาจารย์ทำให้นักเรียนในคลาสต่างพากันเดินเลือกคู่
"หยุดก่อนนักเรียนแต่ครูจะไม่ให้นักเรียนจับคู่กันเอง ฉะนั้นครูจะจับคู่ให้นักเรียนตามความเหมาะสม" คำพูดของอาจารย์ทำให้ชั้นคิดว่าชั้นคงไม่ต้องคู่กับหมอนั่น เพราะอาจารย์บอกว่าตามความเหมาะสม
"งั้น ลูอี ก้าวมาข้างหน้า" เสียงของอาจารย์ทำให้ลูอีก้าวออกมาหน้าคลาส และทำให้ทุกคนเงียบเพื่อฟังว่าใครจะได้คู่กับเค้า อาจารย์กวาดสายตาไปรอบๆ
"ลูอี คู่ของเทอคือ (ช/ค) ก้าวออกมาข้างหน้าด้วย"ชั้นถึงกับอึ้ง ใบ้รับประทานซะงั้น
"แต่อาจารย์ค่ะ คือหนูว่าหนูคู่กับเค้าไม่ได้หรอก" ชั้นพูดแล้วหันไปมองหน้าอาจารย์พร้อมทำสายตาออดอ้อนเพื่อให้อาจารย์เห็นใจ
"ครูเชื่อว่าเทอทำได้(ช/ค)" อาจารย์เดินมาตบบ่าชั้นเบาๆ
"เอาล่ะ พวกเทอ2คนเดินเข้าไปได้" ชั้นกับลูเดินเข้ามาด้วยกัน โดยสีหน้าของลูนั้นแอบอมยิ้มน้อยๆ ส่วนชั้นน่ะเหรอ ก็คิ้วจมวดเป็นปมเลยงัย เอายังงัยล่ะที่นี้ ถ้าเกิดชั้นหวั่นไหวขึ้นมาอีกล่ะ
และแล้วก็หมดเวลาสำหรับวันนี้แล้ว ชั้นรียเดินออกมาจากชั้น
"นี่ (ช/ค)" เสียงที่แสนคุ้นหูเรียกชั้นไว้ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ลูอี คนเดิมนั้นแหละ
"มีอะไร" ชั้นถามอย่างไม่สบอารมย์
"พรุ่งนี้บ่ายโมงเจอกันที่ห้องเรียนเปียโนน่ะ มาซ้อมด้วยกัน" เค้าพูดพร้อมยิ้มบางๆม่ให้ชั้น จนชั้นอดยิ้ทออกมาไม่ได้
"ไม่ได้หรอก พรุ่งนี้บ่ายโมงชั้นมีเรียน" ชั้นโกหกว่ามีเรียน แต่อันที่จริงชั้นก็ว่างอ่ะน่ะ แต่ไม่ขืนอยู่ใกล้หมอนี่มากๆชั้รหวั่นไหวแน่ๆ
"ไม่ต้องมาโกหกเลย(ช/ค) ชั้นรู้ว่าเทอไม่มีเรียน ชั้นไปดูตารางเรียนห้องเทอมาเรียบร้อยแล้ว" เค้าพูดแล้วยิ้มอย่างผู้มีชัย
"ก็ได้ๆ" ชั้นตอบอย่างหงอยๆ
เมื่อเวลานั้นมาถึง ชั้นเดินเข้ามาในห้องเรียนเปียโน ที่ไม่มีใครเลยในตอนนี้ ชั้นจึงนั่งอยู่ที่เปียโนตัวหนึ่งทีมีอีกตัวหนึ่งตั้งไว้ด้านตรงกันข้ามติดกัน
ชั้นนั่งอยู่ตรงนั้น จนจู่ๆก็มีมือหนามาแตะที่ไหล่ชั้นเบาๆ ทำให้ชั้นสะดุ้งด้วยความตกใจ
"รอนานมั้ย" ลูอีพูดพร้อมหันตัวของชั้นไปหาเค้า ทำให้ตาของเรา2คนประสานกัน ดวงตาของเค้ามันทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนต้องมนต์
"ชั้นชอบนายนะ ลู" ชั้นพูดอะไรออกไปเนี้ย ก็นะ อยู่ๆชั้นก็อยากพูดออกไป หรือนี่จะเป็นความรู้สึกที่ชั้นฝืนมาตลอด
"ชั้นรอคำนี้จากปากเทอมานานแล้ว (ช/ค)" เค้าพูดพร้อมยิ้มหวานมาให้ชั้น มันทำให้หัวใจชั้นเต้นแรงขึ้น และแน่นอนหน้าแดง แล้วเค้าก็เข้าโผกอดชั้น ชั้นกอดตอบเค้าอย่างรวดเร็ว
The End
......................................................โอ้ ฟินมั้ยคร้ะ อิๆ
