Ik heet samira...
Ik durfde het niet, ik durfde hem niet aan te kijken. Hij denkt vast dat ik gek ben, ik bedoel maar hoor als ik hem was zou ik mezelf ook gek vinden. Oke samira je kan het hij vraagt alleen om een pen niet om je hand.
Ik pakte een pen uit me tas en gaf het aan hem. Dankje hoorde ik nog. Maar toen ik me omdraaide had hij al boven in de collegezaal plaats genomen.
Ik kon me niet concentreren ik dacht de hele tijd aan Mounir, hij is zo knap. Hij heeft donker haar prachtige lichte ogen. Maar hij kan wel zo mooi zijn maar ik heb een belofte met me zelf gemaakt dat ik niet meer verliefd zou worden. Niet na wat 5 jaar gelden gebeurt is. Ik voelde tranen opkomen dus rende ik de collegezaal uit. Ik voelde 40 paar ogen in me rug branden. Waar ga je naar toe zei de professor. Uhm ik voel me niet lekker wat een originele smoes samira.
