NE TUHAF ŞU AŞK DENİLEN İLLET...

VALİZ.

Şimdi sana gel de diyemem ki ben.
Hani gitmiştin ya bizden,
Hatta ben uğurlamıştım seni kapıya kadar.
Arkandan su dökmedim bu sefer,
Ağlamadım da,
Şştt sessiz ol etraftakiler bana bakıyor.
Ağlayacak mıyım diye bekliyor hepsi.
Sağıma baktım, soluma baktım.
Dayanamayıp bi kahkaha patlattım.
Sonra herkes dağıldı. Herkes.
Ya mutlu olduğuma inandılar
Yada inanmış gibi yaptılar.
Birbir kayboldu hepsi gözden.
Etraf sessiz,kimsesiz,bomboş...
Bir başıma kaldım oracıkta...
Aldım elime yalnızlığı,
Oturdum pencerenin önüne,
Seni bekledim belki döner gelir diye.
Bu saate kalmazdın hiç. Gelmedin.
O günden sonra beklemedim hiç seni.
Geleceğine olan inancımı kaybettim.
Çok aradım ama bulamadım.
Geçmişi, fotoğrafları hepsini aradım.
Yok! Hiçbir yerde yok.
Çok sonra anladım gelmeyeceğini,
Havada soğudu bu ara.
En iyisi mi sobayı yakaym.
Geçmişin fotoğrafları ile ısındı mı
Sıcacık olur şimdi oda.
Canımı yaksan bu kadar acır mıydı içim?
Gidişin diyorum bayım.
Gidişin beni üşütüyor.
Hal almaz bir acıya dönüşüyor.
Sana sinirlenip kalem kâğıttan çıkarıyorm acısını.
Olmuyor bayım.
Size böyle ayrılıklar hiç mi hiç yakışmıyor.
Lütfen bir kez bakın şu karşıdaki
Eskimeye yüz tutmuş aynaya.
Siz de fark edeceksiniz.
Bir tuhaflık olduğunu.
Aslında aynaya gerek yok.
Bak gözlerime anlarsın zaten
Hüznümü,sıkıntımı,çaresizliğimi...
Yada boşver,gelme geri
Bir valiz aynı acıyla iki kez açılmaz.