Thuis

h2

Een maand, dat is de tijd dat ik nu hier in New York woonde. In een flat, tegenover een klein cafeetje -zo'n cafeetje waar mensen altijd ontbijten, als ze geen geld, tijd of zin hebben om zelf iets te maken. Het was een mooie vrijdagmiddag en ik was helemaal klaar om met mijn nieuwe vrienden af te spreken, toen mijn moeder mij half opdroeg naar de supermarkt te lopen en me en lang 'booschappenlijstje' waardoor ik niet kon weigeren. Ik liep naar buiten en begon aan mijn vijf-minuten-reis naar de supermarkt aan het einde van de straat waar we in woonden. Eenmaal twee minuten later kon de prijzen van de artikelen in de etalages al van de prijskaartjes aflezen. Het was dus een twee-minuten-reis, niet een vijf-minuten-reis. Correctie: ik liep naar de klapdeuren, maar net niet ver genoeg, zodat ik een reden had om twee keer in mijn handen te klappen. "Sesam, open U." Het 'toeval' zorgde ervoor dat de deuren net erna open gingen. Vol trots liep ik de winkel binnen en pakte een winkelmandje aan van de stapel winkelmandjes in de hoek van de winkel. Toen ik eindelijk een winkelmandje had gevonden dat níét onder de viezigheid zat -zo'n tien minuten later -liep ik door de winkel en begon te zoeken naar de rij voetbal-, auto- en meidenbladen. Oftewel; mijn winkelroutine -eerst een leuk tijdschrift zoeken voor onderweg naar de spullen op de boodschappenlijst-benodigheden en dan pas gaan winkelen- ging nu van start. Ik liep door de rij koekjes en probeerde me niet te laten verleiden door de kleurrijke verpakkingen, de heerlijke geur -die ik me waarschijnlijk verbeelde-, de gedachte aan chocolade die bijna alle koekjes zaten en in je mond deed smolt en liet nadenken over de heeerlijke smaak. Maar dat probeerde ik dus te negeren door in mijn Cosmo te lezen hoe de zoveelste ster weer een zoveelste blinder had gemaakt en voor de zoveelste keer door de paparazzi gesnapt was. Ik keek even naar voren om zeker te weten dat er, behalve door mijn manier van lopen, geen mogelijkheid van struikelen in zat vandaag. Ik zag dat er nog maar één pak melk stond te bevriezen van de kou. En omdat ik dat pak melk heel hard nodig zou hebben voor het maken van pannekoeken, besloot ik me voor te bereiden op een aankomende Speedy Gonzales-actie, want die melk 'was van mij'! Ik rende zo hard, maar onopvallend mogelijk naar de melk strekte mijn hand uit en zag hoe de melk voor mijn neus uit de koeling werd gehaald. Door een jongen die me verdacht bekend voorkwam. Het was Louca. Daar stond hij dan. Knpa te wezen, met zjn mooie helderblauwe ogen, zijn schattige bruine krullen. En MIJN melkpak. "Uhm, hey, can I have that" vroeg ik terwijl ik naar het melkpak greep. "Wow, wow, wait. Aren't you that girl from the plain, who couldn't remember her name? I'll answer that for you, you are." grapte hij. Het was niet niet grappig, maar ook niet wel. Ik werd vooral aan het lachen bracht, omdat het feit dat hij er was en dat hij me zich herinnerde al erg blij maakte. Irritant genoeg. "You're right. But I'm also 'that girl' that wants the milk, 'cause I want to make pancakes and I won't be able to do such a thing without milk. Soo.." probeerde ik nog een keer, waarna Louca het melkpak weer wegtrok voor ik ook mar het idee kon hebben er dicht bij te zijn. "Please..?" smeekte ik bijna. "Well.., uhm.." Vroeg hij 'op een slimme manier' "Romea", vulde ik hem dus maar aan. "Okay, Romea, you can have the milk for seven numbers." "I'm not going to pay a million dollars for freaking milk." "I meant, your phone number." "O.. I knew that. What, you thought- Give me your phone." probeerde ik me uit de 'awkward' situatie te halen. Ik zette mijn telefoonummer in zijn telefoon onder de naam Plaingirl. Aangezien er alleen maar van dat soort namen -waarschijnlijk van andere meisjes war hetzelfde bij geprobeerd had- er precies zo in stonden. "Done." zei ikk zo kortaf mogelijk. "Can I have my milk now?" "Haha, okay, I'll see you later, I guess." Ik liep snel weg mèt mijn pak melk. "Bye, B-e-a-utiful!" Riep hij me nog snel na, toen wegvluchtte. Ik merkte pas in de rij bij de kassa dat ik mijn portemonnee ergens op magische wijze had laten verdwijnen -waarschijnlijk laten vallen, toen ik de eieren van de bovenste plank probeerde te pakken en ik een pak koekjes (van de rij ernaast) liet vallen en het weer op pakte om te voorkomen dat de winkeleigenaar me voor de zoveelste keer moest aanspreken op storend gedrag. 'Toevallig genoeg' kwam Louca aangelopen, met mijn portemonnee. Het mocht dan wel irritant zijn dat hij het zo vaak probeerde, aangezien ik vast niet het enige meisje ben waar hij het bij 'probeerde' -denkend aan het meisje in het vliegtuig-, maar lief was het wel. Ik kon het dan ook niet helpen dat ik steeds aan hem moest denken en hem steeds een glimlach schonk, omdat ik steeds veel te blij werd als ik bij hem was. "Hey, you dropped your wallet, but you were already gone when I wanted to give it to you. So.., here I am.., with.., your wallet." Hij leek bijna verlegen te zijn, hoe schattig- ten minste dat zou ik vinden als hij me echt leuk vond om mij. Niet omdat ik weer zo'n makkelijk doelwit ben.. Ik rekende af en liep naar buiten zonder Louca te groeten. Hij was ten slotte de jongen die mij deed denken dat ik hem een miljoen moest betalen voor een pak melk. Nee. Dat ging 'm niet worden. Ik begon weer aan mijn twee-minuten-reis naar huis.

Eenmaal thuis zette ik de boodschappen neer en liep meteen dor naar mijn kamer. Mijn telefoon begon ineens te trillen, ik wer gebeld. Ik zag dat het nummer, maar herkende het niet, dus nam op om erachter te komen wie me belde. "Hey, just checking if you gave me the right number." zei hij een beetje stalkerig. "O, okay. Well, I gave you the right number, as you probably figured out. Anything else? I'm kinda busy." zei ik bot. "What are you doing?" "Nothing.." "But how can you be busy then?" vroeg hij verbaasd -wat na zo'n antwoord wel begrijpelijk en te verwachten was. "I'm very busy doing nothing. It's the first time in months.., okay days I can do nothing. And I prefer doing it on my own. So, if you don't mind.." Ik wilde zijn niet pratende stem bijna wegdrukken, tot hij weer begon met praten. "Well, I'm sorry, but I do mind. Do you want to hang out?" vroeg hij. "Hang.., out..?" "Yeah, it's like, when two people go to a place, to make great memories with each other, or do nothing.., together." legde hij me haarfijn uit, alsof hij praatte tegen en tweejarige. "Yeah, I'm pretty sure, I know the meaning of 'hanging out'. Not so sure if I want to do it with.., you." Ik weet het, het klinkt en is eigenlijk wel bot, maar ik had op het moment echt geen zin in, zoals men dat noemt, 'boytrouble'. Dus leek hem op afstand houden, me wel een goed plan. "How long do think that you'll be able to stand outside, in front of a closed door." vroeg ik maar. "With the lovely warmth of the sun, floathing on me, pretty long." "Well, then, good luck with it, cause I'm not going anywhere. Bye Louca." ik klikte zijn moelijkheid om tegen mij te kunnen praten en een antwoord van mij te onvangene weg en strompelde naar m'n bed.

Ik werd wakker door de zon die me verblindde. En dat in de ochtend. Oh shiet shiet shiet, ik was veel te laat. Ik zag op de wekker -die dus niet af gegaan was-, dat het al elf uur was. Ik vloog m'n bed uit, rende toen eerst naar de douche en beëindigde mijn ik-ben-weer-te-laat-want-mijn-wekker-mag-me-niet-tripje door als een kangoeroe het flatgebouw via de lange en vele trappen te verlaten, om vervolgens te sprinten naar mijn eerste baantj. M'n eerste dag, waar ik dus te laat voor was. Ik liep het café in en hoopte dat de bazin net die dag ziek thuis was gebleven, zodat niemand het gemerkt zou hebben. Ik keek vlug om me heen en zette het toen op een onopvallend sprintje naar de deur met het bordje Staff only. Ik klapte de klapdeur -ja, ik kan het ook niet helpen dat ik nou eenmaal zo grappig ben, mensen. Ik had eigenlijk gewoon commediant moeten worden- open en liep door naar het achterste gedeelte van het kleine gebouwtje. En dan moest helemaal zo, omdat ik zo slim geweest was via de hoofdingang naar binnen te sluipen -het zoveelste ding waar ik in faalde, sluipen, zachtjes doen, niet opvallen- in plaats van gewoon door de achterdeur naar binnen te gaan, wat dan waarschijnlijk een hoop mjnder verbaasde blikken van klanten had opgeleverd. Ik liep door de keuken, naar een kleiner deurtje,  waarachter zich de kluisjes bevonden met daarin -althans in die van mij- de benodigde werkkleding. Ik kleedde me snel om -en dat kon in het openbaar, aangezien ik alleen een colbert met daarop mijn namplaatje aan hoefte te doen- en liep door naar de keuken. "Goodmorning, Eugene, how can I help?" vroeg ik iets te vrolijk voor iemand die op haar eerste werkdag te laat was komen opdagen. "Hey, Romea. Ehm, these eggs and this cup of coffee are for table two." begon hij, zonder over het feit dat ik weer te laat was gekomen. Dit was namelijk al de derde keer dat ik mijn eerste werkdag mocht overdoen, aangezien ik bij de eerste twee -als je deze.meetelt dus eerste drie- keren (ook) te laat was gekomen. Ik liep door met de eieren en de koffie keurig op een dienblad geserveerd op een dienblad naar tafel twee. Er zat een oude man in zijn eentje. Ik liep om de bar heen en wilde de bestelling op tafel zetten, maar werd tegengehouden door een hand met dunne vingers waarvan zowel de aders als de velroze nagels duidelijk zichtbaar waren. Ik keek geschrokken op omdat ik al wist dat ik deze baan waarschijnlijk niet zou houden.