Undercover [Nog Bezig!!!]

Hoofdstuk 3

De volgende dag zitten mijn moeder en ik aan tafel in The Good Meal. "De burger steak en de filet mignon." De ober legt twee overvolle borden aan onze tafel. "Dank U.", zeggen mijn moeder en ik tegerlijkertijd. "Het ziet er goed uit." Mijn moeder steekt enkele sperziebonen in haar mond. Ik proef van mijn burger. Ik probeer niet te kokhalzen. Wat een vreselijke smaak! Ik spoel het weg met wat water. "Kijk je al uit naar het nieuw academiejaar?", glimlacht mama. "Ja...", lieg ik. Mijn universiteit is erg leuk en ik heb er al veel vrienden gemaakt maar ik besef dat ik de verkeerde studie heb gekozen en de constante stress niet meer aan kan. "Maar ik denk dat ik een jaartje tussenuit ga nemen. Eventjes ontstressen. Ik heb Virginies dood eigenlijk nog niet goed verwekt." Mama legt haar vork en mes neer. "Dat is waar." Er volgt een stilte. Ze kijkt uit het raam. Mama heeft het nog altijd moeilijk met Virginies dood. "Ik vind nog altijd dat je moet praten met mijn psycholoog. Dat helpt het verwerkingsproces. Dr Novak heeft mij erg geholpen. Ik zal nu een gesprek regelen." Ze neemt haar gsm. "Mama nee. Ik wil niet naar een psycholoog." Ze negeert me en blijft op haar gsm tikken. *BRR-BRR* Ik neem mijn iPhone uit mijn tas.
"Heb je je al ingeschreven?" Van anoniem. Ik begin meer en meer te geloven dat dit geen grap is. "Neen. Ik weet niet wie je bent en ik vertrouw je niet." Stuur ik terug. "Veronica! Dit is serieus, ik weet echt wie je zus vermoord heeft. Ik mag niet zeggen wie ik ben en wie de moordenaar is omdat ik deze persoon ken en dat mijn leven kan kosten. Jij moet die vinden en ik zal je daarbij helpen. Vertrouw me!" Ik begin anoniem meer en meer te geloven. Stel dat ze echt weet wie de moordenaar is? Zoiets maak ik nooit meer mee. "Ik zal erover nadenken.", stuur ik. "Oké, helemaal in orde! Tot morgen!", Mama eindigt haar telefoongesprek. "Morgen heb je om 14 uur een afspraak en je gaat er naartoe want ik breng je.", zegt ze streng. Ik zucht.

"Ik heb vandaag een afspraak met Dr Novak." De receptioniste kijkt mij geïrriteerd aan. Ze kauwt opvallend op haar kauwgom. "Hij komt er zo aan. Neem maar plaats in de wachtzaal." Ik zet mij neer in de wachtruimte. Op de bank naast mij zit er een dame met een verfrommeld zakdoek in haar handen. Het lijkt alsof ze op elk moment in huilen kan uitbarsten. Rechtsvoor mij zit er een tienermeisje op haar arm te kijken. Ze staan vol met bebloede krassen. Wanneer ze door heeft dat ik naar haar kijk, steekt ze haar arm onder haar trui.

"Veronica Miller?", roept een jongvolwassen man. "Hier!" Ik sta recht en geef hem een hand. Hij ziet er jong en verzorgd uit en ruikt naar een typisch mannen-parfum. "Je lijkt sprekend op je moeder. Kom maar binnen." Ik stap Dr Novaks koude donkere kamer binnen. Het stinkt er naar schoonmaakmiddel. "Zet u." Ik zet me neer op een krakende zetel. "Dus jouw moeder heeft me gecontacteerd omdat je wat moeite hebt om de dood van jouw zus te verwerken. Je moeder heeft me al wat achtergrondinformatie over jou gegeven dus kunnen we meteen beginnen. Leg je maar neer." Hij wijst naar zwarte ligstoel. Ik leg me op de stoel en staar naar de gouden kroonluchter op het plafond. "Hoe gaat het met je?"
"Het gaat.", antwoord ik droog. "En met jouw paniekaanvallen? Kan je ze goed onder controle houden?" "Soms." Er volgt een stilte. Ik wil hier weg. Ik haat het om over mijn gevoelens te praten zeker met iemand die ik niet ken. "Wat mis je het meest aan je zus?" Ik schrik van die vraag. Mijn ogen vullen zich met water. Ik sluit mijn ogen om het huilen tegen te houden. "Ik mis haar enthousiasme, haar koppigheid, haar stem, haar geur. Onze domme ruzies en onze diepgaande gesprekken. Ik mis haar."

Na een uur goed praten loop ik met rode opgezwollen ogen het gebouw uit. "Lieverd toch!" Mijn moeder rent naar me toe en drukt me tegen zich aan.