1 meisje, 4 monsters

Kerst special

Speciaal voor kerst, een extra hoofdstuk. Geniet van de feestdagen in huize monster, maar vergeet niet om er zelf een feestje van te maken! Een hele gezellige kerst, en een gelukkig nieuwjaar!

Met de beste wensen, Sanne

⭐🌟✴🎆🎇🎆🌟🎄🌟🎆🎇🎆✴🌟⭐

*Dit stuk staat los van de verhaallijn en staat niet in het gepubliceerde boek. Een Wattpad exclusive dus! ;)*

"Lynn!"
Snel schoot ik achter de bank langs, bijna struikelend over mijn eigen voeten. Zó níét handig met wat ik in mijn handen heb.
 "Kom terug jij!"
Ik draaide me om en keek Jason uitdagend aan. "Nu-uh, mooi niet. Dit jaar word er een extra grote kerstboom opgezet!"
Hij sloeg zijn armen over elkaar. "Oh alsjeblieft zeg!  Je had nog niet eens aan kerst gedacht! Het was puur dat Miquel erover begon, anders was je kerst gewoon helemaal vergeten!" 
Oké, daar had hij een punt. Ik had er tot nu toe nog niet aan gedacht. Maar kom op… Kerstmis! Daar moet je toch echt wel iets gezelligs van maken!
 "En dus? Ik weet het nu toch?  Het is dé perfecte tijd om een kerstboom op te zetten!"
Drake kwam de woonkamer ingelopen.
"Een kerstboom is prima, maar ben alsjeblieft voorzichtig met die kerstballen! Het is een wonder dat je ze nog niet hebt laten vallen."
Kijkend naar de doos in mijn handen, knikte ik. "Je hebt gelijk. Nu ik er weer aan denk, merk ik dat de doos eigenlijk best zwaar is… Hier."
Hij zuchtte en pakte de doos van mij aan. "Wat is nu dan het probleem?"
Jason plofte op de bank. "Ze wil een 'éxtra grote, fluffy groene kerstboom met zachte naalden die tot in de ééuwigheid lekker ruikt'… Háár woorden niet de mijne." ‘
Drake trok zijn wenkbrauw op. "En… dus?"
Jason keek Drake aan alsof hij zijn verstand was verloren. "En dus?! Hallo! Wie mag die boom weer gaan halen, opruimen én de hoogste takken gaan versieren? Ik dus! No way dat Lynn dat zelf gaat doen, ze is daar veel te lui voor. Plus, ze valt sowieso van de ladder af."
Xander, die al die tijd al in de kamer zat, moest lachen en knikte instemmend. "Dat is waar."
Drake zette de doos op het kamertafeltje en keek bedenkelijk. "Dat zal dan misschien inderdaad wel waar zijn, maar het is erg lang geleden dat we een uitbundige kerstboom hebben gehad. Het zou wel weer eens tijd worden. Ik help wel mee met versieren."
Breed grijnzend klapte ik mijn handen. "Mooi zo!"
Jason zuchtte en wreef met zijn hand door zijn haar. "Vooruit dan.  Máár... Lynn,  jij komt mee om de boom uit te zoeken."
"Deal!"

En zo gingen we dus een kerstboom kopen. Jason had een muts over zijn wolvenoren getrokken, zijn jas aan gedaan en hij gebaarde dat ik hem moest volgen. Dat deed ik dus natuurlijk braaf.
"Jace?"
"Hm?"
"Gaan we zelf een kerstboom omzagen, in het bos?"
Hij schudde zijn hoofd. "Nah, zou kunnen, maar meestal doen we dat niet omdat ik te lui ben.
We hoeven  alleen maar door het bos heen. Aan het einde van het bos  is een keer per jaar kerstbomenmarkt."
Ik keek hem verbaasd aan. "Een kerstbomenmarkt? Zo dicht bij ons huis?"
Jason haalde zijn schouders op. "Het is eigenlijk toch nog best wel ver weg. Weet je eigenlijk wel hoe groot dit bos is?"
"Uhm... nee?"
"Nou, heel groot dus. Bovendien durven  mensen er sowieso niet doorheen te gaan, omdat het er zogenaamd 'spookt', dus er komt vrijwel nooit iemand bij ons huis in de buurt.
"Ik fronste." En wij gaan dat hele stuk dan gewoon lopen?"
Hij grijnsde. "Lopen? Echt niet." Hij wees naar een slee met rendieren… Oh nee, wacht. Dat was gewoon mijn verbeelding, ha,ha. Zou wel leuk zijn geweest...
 "Nu er maar zo'n dun laagje sneeuw ligt, kunnen we prima met de jeep gaan. Dan hoeven we de kerstboom ook niet mee te zeulen op de terugweg."  
"Oh, sinds wanneer hebben jullie een jeep?"
"Sinds… altijd al?! Dit ding is zo oud als het maar zijn kan. Als we er niet zoveel onderhoud in zouden stoppen was hij allang uit elkaar gevallen." 
Jason gebaarde dat ik in moest stappen. Terwijl ik dat deed, vroeg ik: "we?".
Hij knikte. "Hm, Drake en ik. We hebben hem in onze vrije tijd opgeknapt. Eigenlijk word de jeep toch alleen hier in het bos, offroad, gebruikt. Hij hoeft er niet mooi uit te zien, als hij maar gewoon goed werkt. Bovendien kan ik normaal gezien toch alleen maar in het bos rijden. In de zomer zet niemand een muts op en  ik kan moeilijk de openbare weg op als een gast met wolvenoren, niet?"
Terwijl de motor tot leven kwam dacht ik hierover na.
"Oké…maar je gaat nu toch ook naar mensen toe? Je kan dan toch vaker een muts op doen?"
Hij schudde zijn hoofd. "Nah, het risico is te groot. Ik bevind me maar een keer per jaar onder de mensen, en dat is wanneer ik de kerstboom haal. Het is relatief dicht bij huis en mocht er toch iets misgaan, dan is Miquel er zo om hun gedachten te wissen. Plus, ik ga altijd op een rustig moment naar de markt en er zijn veel bomen waar ik even achter kan 'wegduiken'. Ik loop dus niet echt in het openbaar, met super veel mogelijke ooggetuigen om me heen zeg maar."
"Ah, ik snap het. Klinkt logisch."
De rest van de autorit werd gespendeerd in stilte en toen we eenmaal aan waren gekomen begon het harder te sneeuwen. Jason had de Jeep uit het zicht geparkeerd aan de bosrand. Toen we samen het laatste stukje liepen, stak ik mijn handen in mijn zakken. Ik bedacht met hardop;  "waarom had ik mijn handschoenen ook alweer niet mee genomen?"
Jason grijnsde. "Omdat je te dom was eraan te denken."
Ik keek hem chagrijnig aan en hij lachte. "Hier." Hij gaf me een paar handschoenen die veel te groot waren.
Ik fronste. "Heb jij ze zelf niet nodig?"
Jason lachte en  pakte snel mijn gezicht vast met twee handen. Ik gaf even een gilletje van schrik en draaide weg. "Okay okay! Ik snap het! Je handen zijn warm! Nu, laat me maar weer snel los."
Jason trok zijn handen terug en stopte ze in zijn broekzakken. "Af en toe vergeet je volgens mij dat ik geen mens ben Lynn. Ik heb mijn handschoenen alleen maar bij me voor als het echt extreem koud weer wordt"
Nadat ik de handschoenen had aangetrokken - wat er echt héél belachelijk uit zag… net een pinguïn met te grote flippers- keek ik hem weer aan.
"je hebt gelijk. Ik vergeet inderdaad af en toe dat je een weerwolf bent... Je bent gewoon niet angstaanjagend genoeg. "
"Oh nee?"
"Nope."

Laten we nu maar even het hele sneeuwballengevecht dat volgde skippen en gewoon naar het punt gaan waar we als halve sneeuwpoppen aankwamen bij de kerstbomen verkoop… ha,ha,ha,ha!
Jason schudde met zijn hoofd, waardoor alle sneeuw uit zijn haren viel. "Damn, Lynn, volgens mij heb je zelfs ín mijn oor gegooid."
Ik grijnsde. "Hah! En dát voor iemand die niet eens kan mikken."
Hij klopte op zijn oor en meteen kwam er inderdaad wat sneeuw uit vallen. "Zo, nu dat klaar is... móét ik echt even een foto van jou maken."
"Is het echt zo erg?" 
"Best wel."
Hij maakte een foto op zijn mobieltje en liet breed lachend het resultaat aan me zien. Als je nou zou zeggen dat ik eruit zag alsof ik een sneeuwstorm had overleefd, was het een understatement. Ik zag er eerder uit als de verschrikkelijke sneeuwman zelf! En waren dat nu takken in mijn haren?
“Hmm, heeeel mooi…” zei ik, met een scheve glimlach. Het was het enige dat ik even kon uitbrengen. Een sneeuwballengevecht met zo’n grote gast is toch écht wel vermoeiend!

Jason greep mijn hand en sleurde me mee de markt op. "Kom op! Laten we nu maar gauw die kerstboom zoeken en dan snel naar huis gaan."
Ik knikte instemmend. "Uhu, anders verander ik straks nog echt in een sneeuwpop".
Jason trok de muts strakker over zijn oren en liep tussen de kerstbomen door. "Wat vind je van die?" Ik keek naar de boom. "Nah, te klein."
"En die?"
"Te kaal."
Mijn oog viel op een boom achterin… "Die word het!"
Hij volgde mijn blik en keek me geïrriteerd aan. "Die? Echt waar? De grootste van allemaal?"
Ik knikte enthousiast. "Ja!"
Een verkoper kwam naar ons toegelopen. "Kan ik u helpen?"
Jason wees met zijn duim over zijn schouder. "De dame wil die grote boom daar. Hoeveel kost die?" De man wreef over zijn kin. "Ah, goede keuze… mooie boom, weinig naaldverlies... Vijfenvijftig euro." Jason verslikte zich volgens mij zowat. "Vijfenvijftig? Voor een boom?"
De man knikte. "Yup, het is een van de grootste. Maar omdat het al bijna kerstavond is, en de meeste mensen geen kerstbomen meer gaan kopen mag je 'm meenemen voor vijfentwintig." Jason knikte. "Deal."
Ik gaf de man een vriendelijke glimlach en bedankte hem.

Na wat passen en meten lukte het om de boom, ondanks dat hij zo groot was, toch mee te krijgen in de jeep. Eenmaal thuis hadden de jongens de boom naar binnen gezeuld.  Toen hij in de kamer stond raakte het topje het plafond nét niet. 
Ik greep een rode kerstbal uit de doos en ging op mijn tenen staan om bij een hoge tak te komen. Xander greep me bij mijn middel en tilde me op. Van schrik liet ik bijna de kerstbal vallen.
Xander lachte. "Kom op zeg. Nu woon je al een tijdje bij ons en dan schrik je nog steeds… en dan óók nog bijna kerstballen breken als ik je even optil?"
Ik grijnsde schaapachtig en hing de bal in de boom. "Thanks."
Knikkend zette hij me weer neer. "Geen probleem. Miquel vroeg of je hem even kon helpen in de keuken trouwens."
"Okay, maar eerst even de rest van de boom versieren..."
Dat ging natuurlijk razendsnel met de jongens samen. - en ook nog zonder mopperen... Wat een wonder. Stiekem vonden ze het klaarblijkelijk toch wel gezellig… -

Toen de boom klaar was ging ik snel naar Miquel, die druk bezig was in de keuken. Hij balanceerde twee dienbladen op zijn arm. Snel pakte ik een dienblad van hem over. Hij keek me dankbaar aan en gebaarde naar een van de keukenkastjes. "Ergens liggen nog kleine marshmellows. Zou jij ze voor me kunnen pakken?"
"Tuurlijk!"
Nadat ik de megazoete gesuikerde plakkers uit het kastje had gepakt, liepen we samen naar de woonkamer. Een warme gloed van de kerstlampjes verlichtte de kamer. Ik zette het dienblad met warme chocomelk op het kamertafeltje en trok de zak met marshmellows open. Voordat ik er echter een paar kon pakken om ze in de chocolademelk te gooien, werd de zak al uit mijn handen gegrist. "Drake!"
Hij grijnsde. "Sorry Lynn, maar ze zijn gewoon té lekker."

De rest van kerstavond ging een beetje op dezelfde manier verder; wat onderlinge plagerijen hier en daar, een spelletje catan, wat herinneringen ophalen van kerst van vroeger, enzovoorts. Het was vooral gewoon gezellig!  'S avonds verrasten de jongens me nog met een cadeautje; een prachtige armband met bedeltjes. Waar ze die zo snel vandaan hadden??  Ik had ze allemaal omhelst als dank. Helaas had ik deze keer niets om hen te schenken behalve mijn dankbare glimlach, maar het is de gedachte die telt, toch?!

En zo, hadden we in Huize Monster, een hele leuke, rustige, gezellige kerst. – die dus eigenlijk helemaal niet zo spannend was als je misschien zou denken!  Tja, zo kan het ook gaan 

-----

Fijne feestdagen!