1 meisje, 4 monsters

1 meisje, 4 monsters -2

Er klonk geritsel achter mij. Voordat ik mijn hoofd kon draaien om te kijken wat het was, voelde ik twee grote handen op mijn schouders die me omhoog trokken. Ik schrok van de plotselinge aanraking en gaf een gil. Degene achter mij grinnikte zachtjes. Nu lukte het wel om mijn hoofd te draaien.
'Wat is er zo grappig?!' Ik keek de persoon boos aan. Hij was lang en had bruin/oranje haar. Uit zijn warrige haarbos staken twee wolvenoren en in zijn linkeroor schitterde een gouden ringetje. Hij lachte nogmaals. Ik zag twee scherpe hoektanden. Toen viel het kwartje. Weerwolf! Ik had ook al vaker weerwolven gezien. De vorm waarin deze weerwolf nu was, was een half-transformatie. Half wolf - half mens. Ik staarde naar hem. Zijn blauwe ogen staarden uitdagend terug.

Onze staarwedstrijd werd verbroken door de vampier. 'Jason, waar is Miquel?’
De weerwolf die me vasthield, haalde zijn schouders op. 'Binnen, denk ik.'
De vampier knikte en rende sneller dan snel het grote witte huis binnen. De jongeman achter mij - genaamd Jason - kneep in mijn schouders. 'En waarom staat mevrouw met de groene ogen niet te trillen op haar benen?'
Ik keek hem uitdagend aan. 'Waarom zou ik?'
Jason schudde zijn hoofd. 'Je hebt zojuist een vampier bloed zien drinken en een gast met wolvenoren houdt je schouders vast.'
Ik rolde met mijn ogen. 'Ik heb echt wel vaker vampiers en weerwolven gezien hoor.'
Jason trok een wenkbrauw op. Hij wilde wat gaan zeggen, maar op dat moment kwam de vampier weer het huis uit. Achter hem liep een jongen die ik zo rond de zestien schatte. Zijn zwarte haar was met gel in slordige pieken op zijn hoofd in model gebracht en zijn bruine ogen namen mij aandachtig op. Hij richtte zijn aandacht vervolgens weer op de vampier.
'Dus dit is het meisje dat je zag drinken, Xander?'
De vampier knikte en zuchtte. 'Wie denk je dat het anders is, Miquel?'
De jongen haalde zijn schouders op. Hij stak zijn hand naar me uit. Nu pas viel het me op dat hij eigenlijk heel schattig was. Dat vond ik dus echt nooit van jongens, maar hij...hij was schattig.
Hij had ogen die je vriendelijk aankeken, een open houding en hij had een prettige sfeer om zich heen hangen. Ik nam zijn hand aan. 'Lynn.'
Miquel knikte. 'Lynn...dat is een mooie naam.'
Ik knikte terug. Miquel keek me aan. 'Sorry hiervoor.'
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauw op. Wat bedoelde hij? Ik hoefde niet lang op een antwoord te wachten, aangezien ik voelde dat iets mijn hoofd binnendrong. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me erop. Het was Miquel. Hij probeerde mijn gedachten van het afgelopen uur te wissen. Daarom zei hij dus sorry. Ik kon beter sorry tegen hem zeggen. Het zou hem toch niet lukken!Ik opende mijn ogen weer en keek hem glimlachend aan. Hij staarde naar me. Terwijl ik schudde met mijn hoofd glimlachte ik nog breder.
Miquel knipperde een paar keer en keek me verbaasd aan. Ik lachte wat schaapachtig terug.
Hij wisselde een blik met Jason, die nog steeds achter mij stond. Ze waren vast bang dat ik weg zou rennen ofzo. Om eerlijk te zijn was het nog niet één keer in me opgekomen. Tot nu toe dan... Ik dacht er nú aan, maar het had geen zin om actie te ondernemen. Ik bedoel, ik sta alleen maar tussen een vampier, een weerwolf en...
Ik keek naar Miquel. Ik had geen flauw idee wat hij was.
'Miquel?' Hij keek naar me op. 'Wat ben jij?'
Zijn ogen werden groot van verbazing, maar hij hervatte zich snel. 'Wat bedoel je?'
Ik zuchtte en wees met mijn duim naar achter. 'Deze grote gast hier is een weerwolf.' Daarna wees ik naar Xander. 'En hij is een vampier. Wat ben jij?'
Miquel wierp een vragende blik naar Jason, die nog steeds achter mij stond. Jason zuchtte en knikte. 'Zeg ‘t maar, morgen wissen we haar gedachten toch.'
Miquel knikte en keek naar mij. 'Ik ben een…’