Değişen Hayat

Anlamsızlık

Iyi de bu kadını nereden tanıyordum ben? Kafam karışık bir biçimde ayağa kalkmaya çalıştım ve şimdi işin asıl garip tarafına gelmiştik. Tanrım,  ellerimi hissetmiyordum. Bu bir çeşit felç gibiydi sanki.Elime ne olduğunu anlamaya  çalışırken bir konuşmanın geçtiğini farkettim.Dinlemeye çalışıyordum. Sesler çok boğuk ve karmaşık geliyordu. Yürümeye çalıştım. Oda gibi yerden çıkmak üzereydim ki biri bana seslendi .Isabel! Nereye gidiyorsun? Bekle! Diyordu bu kişi her kimse.Sesini bir yerden tanıyorum.Ve bir dakika. Bu kişi bana Isabel demişti. Ve bana sadece en yakın erkek arkadaşım Paul böyle seslenirdi.Bir anda aklım başka anlara gitti.Ve bir süre dış dünyadan koptum. Arkama bakmamıştım.Iyi de buna ben karar vermemiştim.Bakmam gerekirdi . Sanki bir şey beni bakmaktan alıkoymuştu. Yürümeye çalıştım. İlk başta zor olsa da yürüdüm. Diğer insanlar bana bakıp hakkımda konuşuyorlardı.NEDEN? Ben ne yaptım? Bana ne oldu ? Kimseyle konuşmamıştım.Tam birine bir şey diyecekken konuşamaz oldum.Dilim dolandı. Ayağımdan başlayarak uzuvlarım uyuşmaya başladı. Hastaları kaldırdıklarını gördüğüm iki kişi bana yardım etmek isterken etraflarını Örümcekler sardı. Ve gözümü alan bir ışıkla birlikte yere düşerken bir sandalyeye tutundum.Ellerim.Hissediyordum. Sevinmeye başlarken etrafta ne hasta kaldıran insanlar ne de örümcekler vardı. Anlayamamıştım.Birden yere düştüm. Hayır. Hayır bu sefer de ayağım titriyor ve hissizleşiyordu.Bu her neyse yayılıyordu. Burası neresiydi ? Hala anlayamamıştım. Ilerledim ve bir çıkışa ulaştım. O da neydi? Etrafta yok denecek kadar az insan vardı.Insan yoktu , ama cesetler vardı. Dehşete kapılarak bakıyordum ki iki kişi beni elimden tutarak kaldırdı ve bana çığlık atmamamı söyledi. Çığlık attığımın bile farkında değildim.