Şiir Uzakta

İKİ FARKLI İNSANIN DOSTLUĞU

İnsanların kendilerine olan güvenleri terk edişlere yol açar. Çoğu zaman insanlar güvensizlikle karşılaşınca sığınacak bir liman tutunacak bir dal arar. Sonu gelen mutluluklarını yaşam mücadelesi veren ve kendine tutunma gücü olan yanaşırlar. Bu tür insanlar ise hep bir mutluluk içindeymiş gibi davranırlar. Acılarını kimse bilmez bu insanların. Zaten göz yaşlarını gizlemek için hep etrafına ışık saçarlar. Halbuki onlar geceleri kimse yokken ağlarlar. Aşktan dostluktan ve kinden yorulmuş ve kalbinde duygulara karşı  hiç bir parçası bile kalmamış olan bu insanlar  geri kalan ömürlerini hissiz yaşamak isterler. Artık ne unut alacakları insanlar vardır ne de yeniden sevebilecekleri kalpleri. Toprağa bıraktıkları her sevdikleri onların da umutlarını götürmüşlerdir yanlarında. Artık birşeyler kazanmak yerine elindekileri kaybetmemek pahasına yaşarlar. İşte bu insanlar kendine güveni olamayan insanlara umuttan bahseder onlara teselli verirler. Zaten kendilerine güveni olmayan insanlar acının tanımını da bilmezler. Onlar elindekilerle yetinmez hep daha fazlasını isterler. En ufak şeylerle yerle bir olurlar. Onlar için 'Aşk olmazsa mutluluk olmaz!' Sözü hakimdir hayatlarında. Ailesinin ve dostlarının kıymetini bilmezler. Onlardır acıyı aşk zannedenler. Hayatlarında herşey düzgün giderse bu sefer kendilerine aşk acısını bahane eder bu kez de ondan şikayet ederler. içinde bulundukları hayatı beğenmeyip hep isyan ederler. 

İşte bu iki insan çok yakın arkadaştır. Birisi halinden şikayet ederken diğeri onun hayatını yaşamak ister.  Gerçekten acıyla yüzleşen insanlar hep yüzlerindeki acıyı gizler ve bulunduğu hayata hep şükrederler. En yakın arkadaşı da hep şikayet edip diğer arkadaşının hayatından habersiz içten içe onu kıskanır. Onun enerji dolu olduğunu görür ve onun hayatının çok düzgün olduğunu zanneder. Böylece hayatından şikayet edenlerin en yakın arkadaşları hep şükredenlerdir. Oysa bu etrafına mutluluk saçan insanlar daima yalnızdır.