Appelblauwzeegroen

Mijn dagboek lag levenloos en leeg voor me. Wat moest ik er nu mee doen?
Ik had het van tante Lola gekregen. Waarom? Tante Lola was altijd al wat vreemd geweest. Niet anders, maar vreemd. Ze was een soort van hippie de ene dag, de andere danst ze in een club die open blijft tot 6 uur 's ochtends en de andere dag vindt ze dat de jeugd niet naar zo'n clubs mogen gaan. Met tante Lola is het altijd anders maar je kan maar best vrienden met haar blijven. Zuchtend gooide ik mijn boekje naar de andere kant van de kamer. Ik sta op en kijk naar buiten. Twee weken huisarrest... het was zomervakantie! Ik weet zeker dat morgen tante Lola doet alsof er niets aan de hand was. Ach, ik was lekker veertien. Lekker middelbare school af. Twee weken huisarrest zal niet veel verschil maken. Ik legde mijn hoofd neer op mijn zacht kussen en dommelde in...

Ik hoorde het luide geschreeuw in de tuin. Tante Lola, mijn broers en Juliette waren naar de markt. Ik liep naar het raam. Valentijn? Hij kwam met rode ogen de boerderij opgerend. Valentijn was mijn beste vriend. Ik schoof het raam naar boven, en Valentijn klom naar binnen. Hij pakte me stevig vast en ik zat opgesloten in een omhelzing die ik me zeker lang ga kunnen herinneren. Ik hoorde hem fluisteren: 'Valentina... oh Valentina...'
'Valentijn? Wat is er?', Valentijn liet me niet los. Hij keek me angstig aan.
'Vandaag om elf uur... Ze zeiden dat...', Valentijn slikte.
'Valentijn? Wat is er aan de hand?!', gilde ik, terwijl ik hem van me afduwde. Hij belandde al rechtzittend op het bed. Zijn gezicht verschool zich in zijn handen. 'Valentijn?!', gilde ik weer. Valentijn's gezicht kwam recht. Zijn volle lippen fluisterden zacht: 'Het is oorlog...'