Appelblauwzeegroen

Hoofdstuk 1

Ik zat het veld te ploegen, zodat we een berg eten hadden over 6 maanden. Ik had juist wortels geplukt, net zoals de appels, kersen, pruimen, en sla. De aardappels moesten nog even doorgroeien, net zoals de spruitjes en uien. Juliette was bezig met het water te filteren.
Ze was vier jaar maar ik had haar alles al geleerd om te kunnen overleven. Wat zij dan al kon op deze leeftijd toch. Ze had een plastic fles, had daar wat steentjes, mos en een paar andere dingen ingestopt. Het water zou er moeten doorlopen, en dan helemaal beneden zonder vuil moeten uitlopen. Wij hadden er een zakje aan gehangen. Dat was het properste. De meeste mensen deden hun gefilterd water (als ze op zo'n manier aan water geraakten) in emmers, die dan zonder hun besef ook weer vuil waren. Dan vond ik een plastic zakje veel handiger. Fles na fles, zakje na zakje, druppel na druppel, bleef ze het herhalen. Toen ik klaar was, zei ik dat ze ook mocht stoppen. Ze knikte, en met de volle zakjes liep ze naar binnen. Even later kwam ze met een mand buiten die ik deze morgen had gemaakt. Het was een picknick mand. Ik spreidde het deken over de vloer van de koeienwe en zette het eten erop. Juliette maakte een paar grappen en ik voelde me verplicht te lachen dus liet ik af en toe een glimlachje ontsnappen. Op een bepaald moment was er een ijzige stilte.

'Valentina?'
'Ja, Juliette?'
'Is het oorlog?', ik verslikte me in het broodje met zelfgemaakte geitenkaas.
'Pepijn zei dat', Pepijn en Merlijn zijn mijn oudere broers. Pepijn is 17 en Merlijn 19. Ik zuchtte.
'Ja, Juliette... het is oorlog...', weer die stilte. Juliettes mollige babyhandjes pakten nog de pot confituur voor ik ze zou grijpen en smeerde wat op haar broodje. Haar dunne lipjes bewogen weer, ze fluisterden: 'Moeten Pepijn en Merlijn naar de oorlog als soldaat?', haar gezichtje kwam recht, haar ogen waren rood en glazig, maar er was geen enkele traan op haar wang.
 'Ja. Dat klopt.'
'En jij?', het duurde even voor ik antwoord gaf, ik had er nog nooit over nagedacht. Ik moest waarschijnlijk gaan als verpleegster van tante Lola. Maar zolang Juliette leeft, zal ik haar nooit alleen laten, en altijd beschermen. 'Nee. Niet zolang jij mijn zusje bent...'