Acımasız Hayat

1. Bölüm (Hayat özeti)

Bakış' tan

Karanlık odamda boş boş duvarları izliyordum. Neydi bu: Acı mı? Yalnızlık mı?

Oturduğum tahtadan usulca kalktım... Kızlar uyanmamıştı...Kalkıpta " İyi misin? " demelerini beklemiyordum zaten... Hepsi kendisini düşünürdü.İyi ya meraklı değilim zaten. Bir kaç adım atıp valizimden bir pantolon aldım. Gözlerimi ovuşturup sessizce çıktım odadan.

Merdivenleri indim ve tabiki karşıma müdür çıktı. Kaşlarını çatıp konuştu...

"Nereye gidiyorsun?"

Gözlerimi devirip merdivenleri inmeye devam ettim. Kolumu tutunca sinirle kafamı çevirdim. Kolumu tuttuğu ellerine baktım. Ellerimi sertçe çektim...

" Cevap ver Bakış, nereye? Yurt burası elini kolunu sallaya sallaya çıkamazsın. Saat 12..."

"Senden mi izin alıcam?

Kaşımı kaldırıp merdivenlerden inmeye devam ettim.

Güvenlik artık alıştığı için birşey söylemiyordu.

Yurdun kapısından çıkıp yavaşça yürümeye başladım. Bilinçsizce yürümeye devam ediyordum. Rüzgar koluma yaptığı etkiyle canımı acıtıyordu. Kolumda yaşadığım ızdırapla inat ederek rüzgara kafa tutuyordum. Kolumdaki hasarlar etkisini göstermeye başlamıştı...

***

Yaptak'tan;

Sinirle oturduğum koltuktan bi hışımla kalktım. Üvey babam olacak herifle anneme bakıp bağırdım.

"Yiyin be birbirinizi!". Odama gidince o herif anneme " O gerizekalı ile aramda bi seçim yap!!!" diye söyleyince benim şarteller attı. O hışımla mutfağa koşup bıçağı aldım. Önce o herifi doğrayıp etlerini ligme ligme edip Popiye vermeyi düşündüm. Ben bunları düşünürken annem mutfağa geldi.

" Ne yapıyorsun sen burada " dedi. "Hiç sadece kendimi doğrayacağım " deyince, o herif kolumdan tuttu. Birkaç hareketle kurtuldum. Ben beddualarımla meşhurumdur.

" Başınıza yıkılsın bu ev! ". Odama çıkıp telefonumu aldım. Popiyi küçük bir çantama koyup aşaği indim.Dayımın evinin yolunu tuttum.

Artık dayıma yerleşmiştim. Dayımın oğlu Çınar' a sarılıp ağlamaya başladım. O da bana sarılmak için bahane arıyordu zaten... Dayım ne oldu diye sorunca anlatmaya başladım. Dinlenicem diye çekilince çantama attığım jiletle kollarımı kestim. Kanıyordu. Kapı açıldı gelen yengemdi. O da az şeytan değildi. Evlerine yerleştim diye dayımla kavga bile etmişti. İçimdeki şeytan evi terket diyordu ama bu sefer de gidecek yerim yoktu.

Herkesten nefret ediyordum.

***

Melis Ece' den;

Hayatta hiç kimseye güvenme!!! ***

Telefonumun başında gözlerim kör oluncaya kadar takılırken annemin ders çalıştırma baskısı beni adeta çıldırtıyordu. Günlerim haklı bir şekilde hapishanelerde geçiyordu.

Annemin baskısıyla bir gün kafayı yemiştim. Gizlice tek dostum, tek güvendiğim köpeğim Lady ' de alıp arkadaşımın evine gittim ve arkadaşımın babası beni polise ihbar etti..

Eve gittiğimde!!!

Annem:

- Ne arsız bir kızsın , senin kadar söz dinlemez bir kız görmedim. dedi

Telefonumu aldı...

Bende ergen olmanın bana baskısıyla hat çıkardım ve kredi kartımla diğer telefonumdan daha güzel bir telefon aldım...

Taki annem görene kadar...

Hiç kimse beni anlamıyordu. Ben ders çalışmasam notlarım bu kadar yüksek olmazdı. Bunu anneme anlatmaya çalışıyorum ama nafile...

Annem güzellik salonunda iken ben ders çalıştığım için benim ders çalıştığımı görmüyordu.

Okulda fan biriydim. Herkes beni çok seviyordu ama param olduğu için. Herkes kendi çıkarı için uğraşıyordu.

Haa... Düşmanlarım da yok değil.

Dünyada sevdiklerim: babam, gitarım ve Lady' im...

***

Yağmur' dan;

Her zaman olduğu kadar yalnızdım, odamdaydım. Duvarlar üzerime üzerime geliyordu. Hiç dertlerim bitmeyecekti sanki, hüzünlüydüm. Canım sıkıldığı zaman derdimi anlatabileceğim bir dostum yoktu ama her zaman sinirimi çıkarabileceğim pianom var...

Kardeşim damla benden çok farklı... Orada, burada, cafe' de, lokantalarda kahkahalara boğuluyordu.

Ben odamda karanlık ve yalnız bir şekilde otururken bir anda babam karanlığıma bir gölge olmuştu. Babam odama girdi.

- Yine mi telefon? Bıkmadın mı? Ya kızım ben senin iyiliğini istiyorum. Biraz kendine gel ya...

Dedi ve kapıyı çok sert çarptı.

Babamın ısrarcılıgından bıkmıştım. Gerçekten bana güvenmemesinden bıkmıştım... Aslında... Babam odaya gelmeden ayak sesleri geldiği için kitap okurken elime direk telefonumu alıyorum...

Kendimi kitapta buluyorum resmen...

Aynada kendimi görüyorum gibi hissediyorum...

Ben babamın zannettiği gibi bir kız değilim. Bir kitap kurdu olduğumu sadece Damla biliyor.

***

Arkadaşlar bu benim ilk kitabım. Gerçekten güzel olduğundan emin değilim. Buna siz karar vereceksiniz.

Yazım hatalarım varsa şimdiden özür dilerim. Bütün yorumlarınızı ve begenilerinizi bekliyorum.😉😉😉😉