ÇIĞLIK #wattys2017

BAŞLANGIÇ

Ilık bir rüzgar esintisi.
Kulaklarımda hissettiğim uğultu.
Beni benden alan, o gözler.

Hani böyle kısacık bir bakışı var.
Bir ömür gibi geliyor.
Gelip geçiyor falan ama yaşıyorsun işte.

Dudakları sırıtıyor bir köşeden.
Dokunuşuyla sarsılıyor etraf.
Ateş gibi geliyor, su gibi geçiyor yanımdan.

Ama bilmiyor.
Beni ne hâle getiriyor bilmiyor.
Nasıl bakıyor?
Nasıl dokunuyor?
Nasıl nefes alıyorda benim nefesimi kesiyor?
Ne yapıyorda ben kendimden geçiyorum?

Tek sorun bu.
Ben biliyorum ama o bilmiyor.

Belki bir gün gerçek olur.
Belki bir gün farkında olur.
Belki bir gün tüm kabuslar gelip geçer, sadece o ve ona ait her şey ile başbaşa kalırım.

Sadece onu istiyorum.
Sadece bana öyle bakmasını istiyorum.
Sadece incitmeden sevsin istiyorum.

Sanırım ömrüm boyunca istemediğim kadar çok şey istiyorum.

Ama...
Kalp bu ne yapabilirsin ki?

Bazen böyle kırıyor kalbimi.
Sarsılıyorum.
Ters tepki veriyor.
Üzülüyorum. 
Kızıyor, bağırıyor, tüm sinirini benden çıkarıyor.
Ağlıyorum.
Benden nefret ediyor.
Kızıyorum.
Gözlerimin içine sevgi ile bakıyor.
Heyecanlanıyorum.

Tüm duygular onda birleşiyor.
Her anımı o yanımda olmasa bile onunla birlikte geçiriyorum.
Onu yakınımda hissetmeme gerek kalmıyor. Çünkü biliyorum ki o kalbimin en güvenli bölgesinde bana el sallıyor.

Ben ona öylesine değer verirken, onun bunu aldırmaması...
Ben yokmuşum gibi davranması o kadar acı bir durumki.

Ağlarken başını yaslayacak bir omuz arıyor insan.
Elleri karın ayazında donarken, onu ısıtacak başka bir el istiyor insan.
Mutluluğunu, kederini paylaşacağı, bir ruha muhtaç insan.

Insan yalnız olmamalı.
Insan yalnız kalmamalı.
Bunun için:
Aşk...

Şimdi size soruyorum,
"Hiç aşık olanla olmayan bir olur mu?"