She Doesn't Need A Crown

Chapter 1: That's My Friend!

Warning: Hindi pa nap-proofread so please, bear with the wrong grammar and spelling. Thank you!

--

"Mommy!" Sigaw ko matapos bumaba sa taxi sa harap ng gate ng bahay namin.

"Mommy! 'Yung mga pinabili mo, ito na!"

She's probably watering the plants and cleaning the lawn right now since she'll have a visitor.

Hindi naman kasi sinabi ni Mommy na sobrang dami ko palang bibilhin. Ang sinabi lang niya sa telepono, ise-send niya ang mga nakalimutan niyang bilhin. She didn't exactly say that she forgot to buy everything! Akala ko ay mga dalawa hanggang lima lang!

Ngayon, hirap na hirap tuloy ako sa pagbubuhat. Tinulungan lang ako nung taxi driver na ibaba ang mga pinamili. If I move this inside alone, baka bukas pa ako matapos.

Bumuga ako ng hangin at binaba ang mga paper bag sa harap ng gate. I fished out my phone to call my mom. It just keeps on ringing and ringing.

I frowned and call our landline. Ubos na naman ang load ko nito.

"Hello?" Boses mula sa kabilang linya.

"Hans? Si Mommy, nasaan?"

"Out," tipid niyang sagot.

"Huh? Bakit umalis? Akala ko ba... hinihintay niya si Tita?" I asked in confusion. "Lumabas ka nga! Tulungan mo kong buhatin 'tong mga pinamili!" Binaba ko ang tawag at pinidot ang doorbell ng ilang ulit para malaman niyang nandito ako at para magmadali siya.

Seryoso na naman ang mukha ni Hans pagbukas niya ng gate. This rascal is just 13 years old yet he looks older than his age. Ang grumpy niya kasi. Siguro pinaglihi siya sa sama ng loob.

"You impatient woman..." Bumulong-bulong pa siya.

Binuhat ko ang dalawang malaking paper bag at inabot sa kanya ang mga ito nang sabay. I put the other two paper bags on my arms.

Pagkalapag ko ng mga pinamili sa kusina, iniwan ko ito at dumiretso sa kwarto para matulog. Bago iyon, pinaalalahanan ko muna ang kapatid.

"Balikan mo 'yung iba pang paper bags sa labas. Tulog muna ako. Ciao."

I heard him groan but I just ignored it and made my way to my room.

It has been a long day for me.

Nagising lamang ako sa sunod-sunod na katok. I groaned at nagpaikot-ikot sa kama hanggang sa nakahanap ako ng komportableng posisyon. I was about to fall into a deep slumber when the sound of the knock resurfaced again.

Napadilat ako bigla. It's already Monday? Ang haba naman ng tulog ko! Malakas akong bumuga ng hininga. I lazily pulled my body up and wore my cotton slipper.

Hans is on the other side of the door, again, frowning, when I opened it.

"Umagang-umaga naman, Hans! Siguraduhin mong importante 'yan! Bakit? Papasok na ba?"

''Tss...'' He rolled his eyes at me. I noticed that he's holding a vacuum cleaner when he pulled its handle. Marumi rin ang suot niyang puting sando. So? What was he doing? Hindi naman marunong maglinis ang batang ito.